Τουρκία, Μια παρτίδα σκάκι: Της Γιώτας Κεσσανίδου

Απόπειρα πραξικοπήματος.Όντως; Οι απόψεις διίστανται..

Ποιος; Στο στόχαστρο ο Muharrem Kose,ο οποίος απομακρύνθηκε από τις τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις μετά από υποδείξεις του προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ  Ερντογάν το Μάρτιο του 2016. Λόγος απομάκρυνσης: ανάμειξη με το κίνημα Gulen.

Ο Fethullah Gulen, βραχυπρόθεσμα υποστηρικτής του Ερντογάν, και εν συνεχεία σε πλήρη αντιπαράθεση μαζί του αυτοεξορίστηκε στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ αφιερώνοντας χρόνο και ενέργεια στην ενίσχυση μιας ιδεολογίας που πρεσβεύει την αυτοδιάθεση, την ελέυθερη έκφραση, το δημοκρατικό πνεύμα, την χρηματοδότηση της παιδείας και την πνευματική αναβάθμιση.

Μοναδικός κοινός άξονας με τον κύριο Ερντογάν :η μουσουλμανική θεολογική θεώρηση. Και όμως , ακόμα και το  κοινό αυτό σημείο μεταφράζεται από τη μεριά του ως αντιφατικό σε σχέση με τον εξτρεμισμό και ως ικανό μέσο για την επίτευξη της προαναφερθείσας κοινωνικής και ταυτόχρονα εξατομικευμένης αναβάθμισης.

Πρόκειται για ένα κίνημα που χρηματοδοτεί εκπαιδευτικά ιδρύματα, που έχει οπαδούς που δεν εμπίπτουν σε κοινωνικές στρωματοποιήσεις και χαρακτηρίζονται απο στοιχειώδη καλλιέργεια και από διάθεση για διεκδίκηση ενός καλύτερου “αύριο”.

Ο κύριος Ερντογάν, συστηματικά, από το 2013 και μετά απομακρύνει απο θέσεις διοίκησης οποιονδήποτε σχετίζεται ή εκφράζει συμπάθεια προς αυτό το κίνημα, απαγορεύει την δημοσιοποίηση έγγραφων που πρεσβεύουν τις αρχές του και αντιμετωπίζει ως εθνική απειλή την οποιαδήποτε έκφανση του. Η σύλληψη του Αχμέτ Σικ το 2011 ήταν ο οιωνός της στρατηγικά κατευθυνόμενης αυτής καταστολής από τη μεριά των τουρκικών αρχών, στις οποίες και τότε ο Ερντογάν πρωταγωνιστούσε ως πρωθυπουργός.

Πραγματική πρόκληση απέναντι στην ελεύθερη δημοσιογραφία αποτέλεσαν οι δράσεις του το 2014. Τούρκοι δημοσιογράφοι έκαναν έκκλιση στην ευρωπαϊκή γνώμη για επέμβαση και βοήθεια. Φυσικά ανεπιτυχώς.

Η παγιωμένη τάση του κύριου Ερντογάν να κάνει λόγο για “τρομοκρατική οργάνωση” αναφερόμενος στο κίνημα Gulen, σε συνδυασμό με τον πλήρη ευνουχισμό της πληροφόρησης στην Τουρκία ,καθιστά αυτόματα μεγάλο ποσοστό των πολιτών ανίκανο να συνειδητοποιήσει το μέγεθος της διαστρέβλωσης.

Το μεγάλο καμπανάκι κινδύνου όμως που κρούεται μέσω της απόπειρας πραξικοπήματος της 15ης Ιουλίου είναι αλλού και δεν αναφέρεται στην ορθότητα των κατηγοριών εις βάρος του κινήματος Gulen.

Λαμβάνοντας υπόψη τα προηγούμενα, πόσα καταδεικνύει για το επίπεδο διάβρωσης της αλήθειας η αντίδραση των εξωτερικών δυνάμεων? Οι ΗΠΑ σπεύδουν να δηλώσουν την έμπρακτη υποστήριξη υπέρ του Ερντογάν. Ο κύριος Τσίπρας σπεύδει να δηλώσει υπέρμαχος της συνταγματικής αρμονίας.Αντίστοιχη θέση σπεύδουν να δηλώσουν και όλοι οι υπόλοιποι.Συμφωνία κυβερνήσεων υπέρ των συμφερόντων, υπερ της εγκαθίδρυσης μιας δικτατορίας , υπέρ της εκούσιας μετατροπής των Τούρκων πολιτών σε άβουλους ανενημέρωτους δέκτες της παραπληροφόρησης (δέσμιους στερεοτύπων και θεοκρατίας). Ούτε ένα “αλλά” εκφρασμένο για της πολιτικές του Κύριου Ερντογάν.

Φυσικά, ένα στρατιωτικό πραξικόπημα, “διακυβέρνηση με το έτσι θέλω” είναι κατακριτέα. Αλλά ίσως στην προκειμένη περίπτωση τα φαινόμενα απατούν. Δεν πρόκειται για κατάλυση δημοκρατίας, αλλά για κατάλυση μοναρχίας. Οι νέοι παίκτες? Μπορεί εξίσου επικίνδυνοι,αλλά ας μην ταυτίζουμε την Τουρκία του Ταγίπ με την έννοια της δημοκρατίας. Κανείς με απτές αποδείξεις δεν μπορεί να αποκλείσει το σενάριο της “στημένης νύχτας”.(βλέπε Ράιαν Χιθ-Politico). Είτε τέτοιο σενάριο κουκλοθέατρου αληθεύει είτε όχι, ο Ερντογάν θα παραμείνει νικητής και τιμωρός τον βανδάλων τρομοκρατών.

Γιατί ολα έτσι μεταφράστηκαν και έτσι προβλήθηκαν σε όλο το διεθνή τύπο. Φυσικά ηθελημένα!Όλα στρατηγικά σχεδιασμένα ,προμελετημένα με διορατικότητα για να καταστεί η τουρκική κυβέρνηση “θέληση του λαού”, για να απορήσουμε στο μέλλον με τη δημιουργία ενός κινήματος αντίστοιχου αυτού της 20ης Σεπτεμβρίου του Μαρόκο στα πλαίσια πάντα μιας φαινομενικής ευδαιμονίας.