Το Κοινοβούλιο είναι ο φυσικός χώρος για καλλιέργεια συναινέσεων, Toυ Κυριάκου Μητσοτάκη

Γράφω αυτό το σύντομο κείμενο με αφορμή το προχθεσινό άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου που παρουσίαζε γλαφυρά την πραγματικότητα που επικρατεί σήμερα στη Βουλή των Ελλήνων. Ως Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης δεν μπορώ να μείνω απαθής παρατηρητής μιας κατάστασης που εν τέλει υπονομεύει τον κοινοβουλευτισμό ως το κυρίαρχο μέσο άσκησης της λαϊκής κυριαρχίας.

Η Βουλή σίγουρα δεν είναι ένας χώρος αποστειρωμένος από κοινωνικές εντάσεις . Αυτό, όμως, δεν μπορεί να αποτελεί άλλοθι για συμπεριφορές που μεταφέρουν διαλόγους πεζοδρομίου στο Κοινοβούλιο. Η Βουλή έχει τους δικούς της κανόνες, γραμμένους και άγραφους, πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε η κοινοβουλευτική μας Δημοκρατία, με τις όποιες ατέλειές της. Η συστηματική τους αποδόμηση στο όνομα ενός αριστερού εξισωτισμού δεν θα κάνει τη Δημοκρατία μας πιο ισχυρή. Αντίθετα θα υπονομεύσει ακόμα περισσότερο θεσμούς που ήδη έχουν υποστεί μεγάλη φθορά, ως αποτέλεσμα της συστηματικής απονομιμοποίησης όλου του πολιτικού συστήματος στα ματιά των πολιτών.

Ο Κανονισμός της Βουλής αποτελεί τον κώδικα που καθορίζει τους κανόνες λειτουργίας της. Δυστυχώς τους τελευταίους μήνες παραβιάζεται συστηματικά προκειμένου να προωθηθούν σκοπιμότητες της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Δεν θα ισχυριστώ σε καμία περίπτωση ότι η Βουλή λειτουργούσε υποδειγματικά στο παρελθόν. Θα περίμενα όμως από μια πλειοψηφία που είχε στηλιτεύσει, πολλές φορές δικαιολογημένα, προηγούμενες παραβιάσεις του Κανονισμού να επιχειρήσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα και όχι να επενδύει συστηματικά σε ανάλογες πρακτικές.

Ο Κανονισμός – όπως κάθε κανονιστικό κείμενο στη Δημοκρατία – έχει ως σκοπό και την προστασία των δικαιωμάτων των μειοψηφιών, εν προκειμένω της Αντιπολίτευσης. Η επίκληση της πλειοψηφίας για τη συστηματική του παραβίαση παραπέμπει σε αυτό που φιλελεύθεροι στοχαστές του 19ου αιώνα είχαν αποκαλέσει «τυραννία της πλειοψηφίας». Τα θεσμικά πλαίσια, όπως ο Κανονισμός, όμως, δεν καταστρατηγούνται ad hoc από τις πλειοψηφίες. Σε αυτή την περίπτωση δεν θα είχαν ουσιαστικό λόγο ύπαρξης.

Πέραν όμως των θεσμικών ζητημάτων, τους τελευταίους μήνες παρατηρείται στη Βουλή μια πρωτοφανής ένταση που σε μεγάλο βαθμό τροφοδοτείται από τη συμπεριφορά της Προέδρου. Δεν με ενδιαφέρει να έρθω σε καμία προσωπική αντιπαράθεση μαζί της. Οφείλω όμως να επισημάνω ότι μια Πρόεδρος που δίνει την εντύπωση ότι συνέχεια υποδαυλίζει καυγάδες, που σχολιάζει τον κάθε ομιλητή εκμεταλλευόμενη το προνόμιο της έδρας, που δεν τηρεί χρονοδιαγράμματα και που συστηματικά ειρωνεύεται τους πολιτικούς της αντιπάλους, σίγουρα δεν μπορεί να συνεισφέρει στην αναβάθμιση του επιπέδου του κοινοβουλευτικού διαλόγου.

Σήµερα, περισσότερο παρά ποτέ, χρειάζεται να αναζητηθούν ευρύτερες συναινέσεις για να αντιμετωπιστούν τα κρίσιμα προβλήματα της χώρας. Το κοινοβούλιο είναι ο φυσικός χώρος για την καλλιέργεια τέτοιων συναινέσεων. Δυστυχώς, με το κλίμα που διαμορφώνεται, αυτό γίνεται εξαιρετικά δύσκολο. Εύχομαι αυτή η πρακτική της πόλωσης και του διχασμού να μην αποτελεί συνειδητή στρατηγική για να κατασκευαστούν οι ένοχοι στους οποίους θα επιχειρηθεί να φορτωθούν οι ευθύνες μιας ενδεχόμενης εθνικής συμφοράς. Γιατί αν βουλιάξει η χώρα κανείς δεν θα είναι άμοιρος ευθυνών. Πόσο μάλλον ο καπετάνιος και το πλήρωμα επί των ημερών των οποίων προκλήθηκε το ναυάγιο.

Άρθρο του Κυριάκου Μητσοτάκη, Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της Νέας Δημοκρατίας – Βουλευτή Β’ Αθηνών.