Θεόδωρος Πάγκαλος: Τα Ίμια και η αλήθεια

Με κείμενο του ο πρώην Υπουργός αναφέρεται στην νύχτα της κρίσης των Ιμίων αλλά ουσιαστικά δεν παραθέτει κάποιο νέο στοιχείο πέρα από αυτά που είναι γνωστά.

Όμως μέσα στο κείμενο αναφέρει κάτι το οποίο δείχνει την Στρατηγική της Τουρκίας και τι επιδιώκει σήμερα στο Αιγαίο, συγκεκριμένα: ” Πριν από δέκα λεπτά, μου είπε (ο Σημίτης), έκανε δηλώσεις η Τανσού Τσιλέρ, Πρωθυπουργός της Τουρκίας και είπε ότι πριν από μισή ώρα κατέλαβαν Τούρκοι βατραχάνθρωποι τη μικρότερη νήσο «Καρντάκ» (έτσι ονομάζουν τα Ίμια οι Τούρκοι) και ανύψωσαν την τουρκική σημαία. Η κυρία Τσιλέρ πρόσθεσε ότι είχε δώσει αυστηρή εντολή προς τους Τούρκους πεζοναύτες αν γίνει προσπάθεια ανακατάληψης από τους Έλληνες, να μην πυροβολήσουν με κανέναν τρόπο πρώτοι και να προσπαθήσουν να λυθεί το πρόβλημα με διαπραγματεύσεις.”

“ Αν γίνει προσπάθεια ανακατάληψης από τους Έλληνες, να μην πυροβολήσουν με κανέναν τρόπο πρώτοι” αυτό θα είναι και το θερμό επεισόδιο που θα επιδιώξουν οι Τούρκοι, να βάλουν στρατεύματα πάνω σε ένα από τα 18 νησιά που διεκδικούν ώστε η Ελλάδα να τα χτυπήσει και να τους εκδιώξει. Επειδή οι Τούρκοι τα θεωρούν δικά τους νησιά θα ισχυριστούν ότι δέχθηκαν επίθεση σε δικό τους έδαφος με σκοπό να σύρει την Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο αυτή την φορά και όχι (“noarmedelements, nomilitaryboatsandguns, noflags”): «όχι στρατιωτικές δυνάμεις, όχι στρατιωτικά πλοία και πυροβόλα όπλα, όχι σημαίες».

Το κείμενο του πρώην Υπουργού:

Ήταν πρωί εκείνης της αποφράδας ημέρας – ή μάλλον νύχτας – που είναι γνωστή από τότε ως νύχτα των Ιμίων. Στο πρωθυπουργικό γραφείο της Βουλής γύρω από τον Κώστα Σημίτη σιωπηλές και τραγικές φιγούρες ο τότε Υπουργός Εθνικής Άμυνας – μακαρίτης σήμερα – Γεράσιμος Αρσένης, ο Υπουργός Εσωτερικών – σήμερα κρατούμενος – Άκης Τσοχατζόπουλος, ο Πρωθυπουργικός Σύμβουλος – επίσης μακαρίτης σήμερα – Νίκος Θέμελης, ο ΑΓΕΕΘΑ Ναύαρχος Λυμπέρης και ασφαλώς δεν τους θυμάμαι όλους. Ήταν 02:30 το πρωί όταν χτύπησε την πόρτα η γραμματέας του Πρωθυπουργού και μας είπε ότι ζητάει να μιλήσει σε κάποιον από την σύσκεψη η Πρεσβεία της Άγκυρας. Ο Σημίτης με αυτό το ύφος που δεν σήκωνε συζήτηση μου είπε, θέλοντας προφανώς να διατηρήσει τη μυστικότητα της επαφής, «Θόδωρε πήγαινε να πάρεις το τηλέφωνο». Βγήκα στο μικρό χολάκι όπου βρισκόταν μόνο η γραμματέας και ο Ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, Διοικητής της ΕΥΠ, που περίμενε μήπως τον χρειαστούμε. Στο τηλέφωνο ήταν ο διευθυντής του γραφείου τύπου. Πριν από δέκα λεπτά, μου είπε, έκανε δηλώσεις η Τανσού Τσιλέρ, Πρωθυπουργός της Τουρκίας και είπε ότι πριν από μισή ώρα κατέλαβαν Τούρκοι βατραχάνθρωποι τη μικρότερη νήσο «Καρντάκ» (έτσι ονομάζουν τα Ίμια οι Τούρκοι) και ανύψωσαν την τουρκική σημαία. Η κυρία Τσιλέρ πρόσθεσε ότι είχε δώσει αυστηρή εντολή προς τους Τούρκους πεζοναύτες αν γίνει προσπάθεια ανακατάληψης από τους Έλληνες, να μην πυροβολήσουν με κανέναν τρόπο πρώτοι και να προσπαθήσουν να λυθεί το πρόβλημα με διαπραγματεύσεις.

Όπως ήταν φυσικό, η ατμόσφαιρα στο πρωθυπουργικό γραφείο πάγωσε. Ο Σημίτης γύρισε προς τον Ναύαρχο Λυμπέρη και του είπε: «Αρχηγέ, δεν σου ζήτησα να περιφρουρήσεις και τα δύο νησιά;». Ο Ναύαρχος, που είχε φαιό χρώμα, απάντησε: «Δεν μου είπατε τίποτα για το μικρότερο νησί κ. Πρόεδρε. Το θεώρησα ακατοίκητο. Έλληνες πεζοναύτες υπάρχουν στο άλλο νησί, το μεγαλύτερο». Ο Σημίτης μουρμούρησε κάτι μέσα από τα δόντια του, που προφανώς δεν είχε ξαναπεί και ο Λυμπέρης αντεπετέθη: «Εάν δεν έχω την εμπιστοσύνη σας κύριε Πρόεδρε, η παραίτησή μου είναι στη διάθεσή σας». Είπα τότε στον αξιολύπητο Αρχηγό με έντονο ύφος: «Κύριε Αρχηγέ, επειδή προέρχομαι από στρατιωτική οικογένεια, ξέρω ότι επιτελικός αξιωματικός ο οποίος παραιτείται σε ώρα επιχειρήσεων θεωρείται ότι λιποτακτεί και εκτελείται επί τόπου. Αυτό που προτείνετε, η παραίτησή σας δηλαδή, είναι στην πραγματικότητα πράξη εσχάτης προδοσίας». Μετά από λίγο χτύπησε το τηλέφωνο από την Ουάσιγκτον. Ήταν ο παλιός καλός μου φίλος Ντικ (Ρίτσαρντ Χολμπρουκ). Έχουμε μια προφορική συμφωνία, μου είπε. Να αποσυρθούν όλες οι δυνάμεις και από τα δύο νησιά, να απομακρυνθούν τα πολεμικά πλοία, αρχίζοντας από τα βαρύτερα (φρεγάτες επί του προκειμένου) και να επιστρέψουν τα νησιά στο statusquoante (ήδη υπάρχον καθεστώς).

Το statusquoanteήταν ακριβώς αυτό που είναι τώρα. Οι Έλληνες διεκδικούσαν τα μικρά ακατοίκητα νησιά της περιοχής ως κατάλοιπα της ιταλικής κυριαρχίας. Οι Τούρκοι τα διεκδικούσαν με βάση το σκεπτικό ότι δεν ονομάζονταν στη συνθήκη παραχώρησης της Δωδεκανήσου και κατά τη λογική τους δεν είχαν παραχωρηθεί. Σημαία πριν ενεργήσει προβοκατόρικα ο δημοσιογράφος και μετέπειτα Βουλευτής της ΝΔ κ. Α. Ντινόπουλος με τη συνεργασία του Δημάρχου Καλύμνου, ο οποίος ήταν γνωστός πολιτικός φίλος του Γεράσιμου Αρσένη, δεν υπήρχε σε καμία βραχονησίδα από το πλέγμα των Ιμίων. Η συμφωνία με τον Χόλμπρουκ ήταν προφορική (“noarmedelements, nomilitaryboatsandguns, noflags”): «όχι στρατιωτικές δυνάμεις, όχι στρατιωτικά πλοία και πυροβόλα όπλα, όχι σημαίες».

Μερικοί με κατηγορούν έκτοτε γιατί υπεστάλη η ελληνική σημαία, που είχε ανεβάσει ο Ντινόπουλος, ο Δήμαρχος και ο παππάς της Καλύμνου. Θυμίζω στους υπερπατριώτες ότι οι σημαίες ήταν δύο. Στη μικρή Ίμια υπήρχε η τούρκικη σημαία. Ή έφευγαν και οι δύο ή έμεναν και η γκρίζα ζώνη είχε πια καθιερωθεί. Θυμίζω επίσης ότι το προϋφιστάμενο καθεστώς, πριν από το επεισόδιο δηλαδή, περιλάμβανε μια defactoελληνική παρουσία στην Ίμια, ένας Καλύμνιος κτηνοτρόφος είχε ένα κοπάδι από πρόβατα πάνω στο μεγαλύτερο νησί και πήγαινε τακτικά εκεί για να τα ποτίσει ή να ενισχύσει τη διατροφή τους. Επίσης, γύρω από τα Ίμια ψάρευαν αποκλειστικά Έλληνες παράκτιοι ψαράδες από την Κάλυμνο και ενίοτε μεγαλύτερα αλιευτικά συγκροτήματα.

Έχω σιωπήσει τόσα χρόνια για λόγους εθνικού συμφέροντος. Θρασύτατα εξυβρίστηκα και συκοφαντήθηκα διαρκώς από πάσης φύσεως πολιτικούς αντιπάλους. Καμιά απόφαση από όσες πήρα και εφάρμοσα δεν ήταν προσωπική μου επιλογή. Είχαμε Πρωθυπουργό τον Κώστα Σημίτη και Υπουργό Άμυνας τον Γεράσιμο Αρσένη. Ο ΑΓΕΕΘΑ Λυμπέρης έχει γράψει ολόκληρο βιβλίο το οποίο παραποιεί τα γεγονότα για να μειώσει την ευθύνη του για τη δυσμενή εξέλιξη εκείνης της βραδιάς. Δεν έχει ποτέ απαντήσει πειστικά γιατί δεν είχε εγκαταστήσει μια τυπική, έστω, φρουρά στη μικρότερη βραχονησίδα χρησιμοποιώντας δυνάμεις αλεξιπτωτιστών του στρατού που βρίσκονταν λίγο παρακεί. Ούτε γιατί ο στόλος βγήκε από το ναύσταθμο στις 10πμ, δηλαδή πέντε ώρες αφού είχε επιτευχθεί η συμφωνία απαγκίστρωσης, με τη συνοδεία ελικοπτέρου και σε ζωντανή σύνδεση στα κανάλια.

Με φανφαρονισμούς δεν υπηρετούνται τα εθνικά συμφέροντα. Χρειάζονται ατσάλινα νεύρα και ηθικό ανάστημα.