Συμβιβασμός της Άγκυρας σε όλα τα μέτωπα; – Παραμένει με τους «παραδοσιακούς» εχθρούς

«Με την Ελλάδα έχουμε προβλήματα όπως η υφαλοκρηπίδα, τα χωρικά ύδατα, ο εναέριος χώρος, το FIR,  η περιοχή Έρευνας και Διάσωσης, η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών στο Αιγαίο, τα νησιά, οι νησίδες και οι βραχονησίδες που δεν έχουν μεταβιβαστεί στην Ελλάδα. Η Ελλάδα με την επέκταση των χωρικών της υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια, επιθυμεί να επεκτείνει και τον εναέριο χώρο. Αυτά είναι κενά όνειρα, να το ξέρουν αυτό»

Σε μια μόλις παράγραφο, ο Τούρκος Υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ, περιέγραψε όλα τα προβλήματα που βλέπει η Τουρκία σε σχέση με τον παραδοσιακό της εχθρό, την Ελλάδα. Την ίδια στιγμή 0 Πρόεδρος του Ιρακινού Κουρδιστάν ( Μπαρζανί) παρεμβαίνει για να φέρει σε επαφή την Άγκυρα με το Άμπου Ντάπι, ενώ η ιρακινή μυστική υπηρεσία αναλαμβάνει ρόλο ώστε οι επικεφαλής των τουρκικών και συριακών υπηρεσιών πληροφοριών να συναντηθούν στη Βαγδάτη. 

Ειδικά στην πρώτη περίπτωση ο Τούρκος Πρόεδρος είναι εκτεθιμένος αφού ενδεχόμενη ενδυνάμωση των σχέσεων με τα ΗΑΕ, θα πρέπει να δώσει σαφή απάντηση για δύο θέματα. Πρώτα αν τα ΗΑΕ χρηματοδότησαν το πραξικόπημα εναντίον του, και δεύτερον, αν τα ΗΑΕ σκότωσαν τα στελέχη της ΜΙΤ στην Λιβύη. Και στις δύο περιπτώσεις όποια και αν είναι η απάντση, ναι η όχι, ο Ερντογάν θα βρίσκεται σε πολύ δύσκολή θέση στο εσωτερικό της χώρας.

Η συνεχής ρητορική του Ακάρ για την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, αλλά και των υπολοίπων θεμάτων που ανακαλύπτει δεκαετίες η Άγκυρα, έχουν ως στόχο να απομακρύνουν την κοινή γνώμη από τις αποτυχίες του καθεστώτος. Η ήττα το 2020 στην «Γαλάζια Πατρίδα», η ήττα στην Ευρώπη μετά την υποδειγματική διαχείριση της Αθήνας, η αποτυχημένη συμφωνία με την Λιβύη, η αποτυχία των συνομιλιών με τους Αιγύπτιους και η προσπάθεια να ξεχασει ο Σίσι όσα έγιναν με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, η αποτυχία να γίνει η Τουρκία αντικαταστάτης του ΝΑΤΟ στο Αφγανιστάν, η αποτυχημένη εμπλοκή (πλέον) στην Συρία, και τέλος, η διαχείριση του Ερντογάν από τις ΗΠΑ του Μπάιντεν, οδηγεί την Τουρκία σε συμβιβασμούς, και σε μερικές περιπτώσεις, οδυνειρούς για το καθεστώς.

Μάλιστα κορυφή στις αποτυχίες αυτές είναι οι S-400 αφού έδωσαν την αφορμή στις ΗΠΑ να δημιουργήσουν την βάση μιας πολιτικής και οικονομικής διαχείρισης του καθεστώτος έτσι ώστε να το επαναφέρουν μερικώς προς την Δύση, και να απομακρύνουν όσο είναι δυνατόν την Άγκυρα απο Πεκίνο. Μάλιστα η σχέση με την Ρώσια έχει γίνει τόσο περίπλοκη, που το Σύστημα αποτελεί πλέον εκβιαστικό εργαλείο ακόμα και για την Μόσχα. Η Τουρκία κατάφερε να φέρει την Ρωσία στα νότια σύνορα της (στην Συρία), να την βάλει στο Ναγκόρνο – Καραμπάχ και τις περιοχές που απελευθέρωσε στο ΑζερμπαΪτζάν, αναγκάζεται να εμπλακεί στο πλευρό των Τατάρων στην Κριμαία, και όλα αυτά, την στιγμή που η εξάρτηση της από το φυσικό αέριο της Ρωσίας έχει φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο.

Αν όλα τα παραπάνω τα δούμε στον χάρτη, από την Βόρεια Αφρική, στην Ανατολική Μεσόγειο και τις ακτές της, πιο ψηλά στην Μαύρη Θάλασσα, από εκεί στον Καύκασο, και τέλος στο Αφγανιστάν και την Συρία, η Τουρκία είναι σαν να ψάχνει με αγωνία αυτόν τον ρόλο που για ακόμα μια φορά θα την κάνει χρήσιμη στην Δύση ώστε να την εκβιάσει.

Η πολιτική αυτή δεν βγαίνει πουθένα και η Τουρκία όπως φαίνεται έχει δύο επιλογές, η μία είναι να συμβαβιστεί με όλους τους νέους έχθρους της συντηρώντας στο εσωτερικό μια εγρήγορση με τους «παραδοσιακούς» εχθρούς (Ελλάδα, Κύπρος, PKK), και η άλλη είναι να στρέψει το Στρατηγικό της Βάθος 100% προς την Ασία, κάτι που θα κάνει την Τουρκία «Κινέζικη Αποικία Χρέους»