Οι δύο άγνωστοι παράλληλοι πόλεμοι του Ιράν κατα του ISIS στη Συρία και στο Ιράκ

Το γνωστό γνωμικό ότι στις διεθνείς σχέσεις δεν υπάρχουν εχθροί και φίλοι, αλλά υπάρχουν συμφέροντα που είτε συνασπίζονται είτε συγκρούονται φαίνεται να επιβεβαιώνει η στρατιωτική παρουσία του Ιράν στο Ιράκ και στη Συρία με την ανοχή των ΗΠΑ και του Ισραήλ, αφού όπως αποδεικνύεται οι δύο μεγάλοι γεωστρατηγικοί παίχτες της Μέσης Ανατολής έχουν αποφασίσει σιωπηλά να αποδεχτούν τον καταλυτικό στρατιωτικό ρόλο της Τεχεράνης στην περιοχή.

Μετά το χάος που οι αλλοπρόσαλλες πολιτικές επιλογές των ΗΠΑ και της Δύσης προκάλεσαν στο Ιράκ και στη Συρία και μετά την συνειδητοποίηση από τη Διεθνή Κοινότητα ότι η άμεση απειλή δεν είναι τα πυρηνικά του Ιράν, αλλά η επεκτατική πολιτική της ISIS ο δυτικός κόσμος αποδέχτηκε το αυτονόητο για το μέλλον της Μέσης Ανατολής, ότι δηλαδή η μόνη στρατιωτική δύναμη που μπορεί να σταματήσει την επέλαση του ακραίου σουνιτικού ισλαμισμού είναι το Ιράν.

Με τις μνήμες από την ιρακινή 10ετή κατοχή και την συνεχόμενη εμπλοκή στο Αφγανιστάν, οι ΗΠΑ δεν φαίνονται διατεθειμένες να ξαναστείλουν στο Ιράκ χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις για να εξουδετερώσουν την ISIS και να επαναφέρουν την τάξη και τον νόμο στην χώρα.

Από την άλλη πλευρά καμία άλλη στρατιωτική δύναμη στην περιοχή δεν μπορεί να εμπλακεί στρατιωτικά με χερσαίες και αεροπορικές δυνάμεις σε αυτό τον διμέτωπο αγώνα στην Συρία και στο Ιράκ.

Ουσιαστικά, αυτός ο αναγκαστικός συμβιβασμός μεταξύ Δύσης και Ιράν, ικανοποιεί τα συμφέροντα και των δύο πλευρών.

Όσο και αν φαίνεται παράξενο τόσο στο έδαφος, όσο και στον αέρα δυτικοί στρατιωτικοί σύμβουλοι, ειδικές δυνάμεις καθώς και βομβαρδιστικά από τις δύο πρώην αντιμαχόμενες πλευρές, συνεργάζονται σιωπηλά στον αγώνα κατα του ISIS.

Έτσι μετά την βεβαιωμένη εδώ και χρόνια παρουσία σημαντικού αριθμού στρατιωτών και αξιωματικών της επίλεκτης ιρανικής στρατιωτικής δύναμης των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης, Al Quds στη Συρία, ήρθε η σειρά του Ιράκ να γίνει αποδέκτης της βοήθειας της ίδιας στρατιωτικής μονάδας υπό τη ηγεσία του Στρατηγού Qasem Soleimani.

Η εμπλοκή του Ιράν στον πόλεμο στο Ιράκ

Οι πρόσφατες επιχειρήσεις για την κατάληψη της ιρακινής πόλης Τικρίτ από τα κυβερνητικά στρατεύματα, αποτέλεσαν το πρελούδιο της άμεσης εμπλοκής του Ιράν στις χερσαίες επιχειρήσεις απώθησης του ISIS από το Ιράκ.

Είχε προηγηθεί το περασμένο καλοκαίρι η αποστολή στο Ιράκ δύο Ταγμάτων της Al Quds και των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης (IRGC) με 2.000 άνδρες και ο εξοπλισμός της σιιτικής παραστρατιωτικης δύναμης Kata’ib Hizbullah με ιρανικά άρματα μάχης T-72S.

Παράλληλα με τις χερσαίες ενισχύσεις το Ιράν παρέδωσε στα μέσα του καλοκαιριού του 2014 στην ιρακινή Αεροπορία, σημαντικό αριθμό από τα ιρακινά πολεμικά αεροσκάφη που είχαν σταλεί τον Ιανουάριο του 1991 στα αεροδρόμια του Ιράν, για να αποφύγουν την καταστροφή τους από την συμμαχική Αεροπορία κατα την διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου.

Μεταξύ αυτών πρόκειται για 7 αεροσκάφη εγγύς υποστήριξης Su-25 (τρία Su-25UBK και τέσσερα Su-25K) τα οποία χειρίζονται 10 Ιρανοί πιλότοι, οι οποίοι προέρχονται από το Αεροπορικό Σώμα των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης.

Τα αεροσκάφη αυτά επιχειρούν από ιρακινά αεροδρόμια μαζί με τα 12 Su-25 Frogfoot που αγόρασε η Βαγδάτη από την Ρωσία και τα οποία πιθανόν να επανδρώνονται από Ρώσους πιλότους, έως ότου οι Ιρακινοί πιλότοι επανεκπαιδευτούν σε αυτά.

Εκτός όμως της χορήγησης αεροσκαφών στην ιρακινή Αεροπορία το Ιράν επέλεξε με την άδεια της Βαγδάτης την πιο άμεση αεροπορική εμπλοκή του στον πόλεμο με το ISIS αφού τον περασμένο Νοέμβριο μαχητικά τύπου F-4D/E της Ιρανικής Αεροπορίας βομβάρδισαν στόχους του ISIS στην επαρχεία Diyala του βορείου Ιράκ.

Τα ιρανικά βομβαρδιστικά στη Συρία

Όπως φαίνεται, σύμφωνα με νεώτερες πληροφορίες, την ίδια τακτική ακολουθεί το Ιράν και στον πόλεμο που διεξάγεται κατα των αντιπάλων του Άσαντ στην Συρία, αφού μετά την αποστολή χιλιάδων στρατιωτών και αξιωματικών της Al Quds στη σύμμαχο χώρα, η Τεχεράνη αποφάσισε να στείλει στην Δαμασκό 10 βομβαρδιστικά αεροσκάφη τύπου Su-22M-3/4 Fitter, τα οποία προέρχονται επίσης από την ομάδα των ιρακινών αεροσκαφών που δραπέτευσαν στο Ιράν τον Ιανουάριο του 1991.

Συνολικά 40 ιρακινά Su-22M-3/4 Fitter και 4 Su-20 είχαν καταφύγει στο Ιράν το 1991 και έκτοτε βρίσκονταν σε αποθήκευση υπό την αρμοδιότητα του Αεροπορικού Σώματος των Φρουρών της Ιρανικής Επανάστασης.

Πριν από δύο χρόνια ξεκίνησε ένα λιτό πρόγραμμα ανακατασκευής 10 εξ αυτών με τη βοήθεια Ουκρανών μηχανικών.

Στα τέλη του 2014 ο ηγέτης του Ιράν Αλι Χαμενεί, διέταξε την αποστολή 10 Su-22M-3/4 στη Συρία για την αντικατάσταση των αεροσκαφών της Συριακής Αεροπορίας που είτε είχαν καταρριφθεί, είτε δεν βρίσκονταν σε πτητική κατάσταση λόγω της εντατικής χρήσης τους.

Και σε αυτή την περίπτωση, το Ιράν έστειλε πιλότους για να επανδρώσουν τα αεροσκάφη τα οποία πρόσφατα (9 Μαρτίου) φωτογραφήθηκαν να συμμετέχουν σε αποστολές βομβαρδισμού στην περιοχή Talbeesa κοντά στην πόλη Homs.

Η στρατιωτική συνύπαρξη ΗΠΑ-Ιράν στα δύο μέτωπα της Μ. Ανατολής και το μέλλον των διμερών σχέσεων

Όσο και φαίνεται παράδοξο αυτή την στιγμή τόσο στο Ιράκ, όσο και στην Συρία διεξάγονται δύο παράλληλοι πόλεμοι κατα του ISIS, από το Ιράν και την Δύση, στο πλαίσιο μιας άτυπης ανακωχής μεταξύ δύο παλαιών αντιπάλων.

Από την μία μεριά έχουμε τα συμμαχικά αεροσκάφη που επιχειρούν από την Ιορδανία, το Κατάρ και την Κύπρο και από την άλλη τα βομβαρδιστικά της Ιρανικής Αεροπορίας και τους “απεσταλμένους” της στο Ιράκ και τη Συρία να μάχονται δίπλα-δίπλα κατα ενός κοινού εχθρού.

Την ίδια στιγμή ΗΠΑ και Ιράν προσπαθούν να βρουν μια λύση για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης, έχοντας θέσει πλέον στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων στη Λωζάνη τις τεχνικές λεπτομέρειες μιας πιθανής συμφωνίας. η οποία δεν φαίνεται να ενθουσιάζει το Ισραήλ και την Σ. Αραβία που πιστεύουν ότι το Ιράν δεν πρόκειται να εγκαταλείψει το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Το ευάλωτο λόγω γεωγραφικής θέσης, Ιράν ανέκαθεν αναζητούσε μια φόρμουλα συνύπαρξης με τις χώρες του Κόλπου και της Κεντρικής Ασίας, διεκδικώντας όμως το ρόλο του ρυθμιστή των εξελίξεων ως, η μεγαλύτερη σε πληθυσμό χώρα της περιοχής.

Στην πραγματικότητα οι Μουλάδες συνέχισαν το δόγμα του Σάχη ο οποίος επεδίωκε να καταστήσει το Αυτοκρατορικό Ιράν, σε Χωροφύλακα της περιοχής, εγγυητή της ασφάλειας και σταθερότητας, φυσικά υπό την οπτική γωνία της Τεχεράνης.

Έχοντας μια εκτεταμένη ακτογραμμή και τεράστια σε μήκος χερσαία σύνορα, το απομονωνόμενο από τη Διεθνή Κοινότητα Ιράν, πίστευε ότι μόνο ένα διαπραγματευτικό χαρτί όπως το πυρηνικό του πρόγραμμα, θα μπορούσε να του διασφαλίσει την εδαφική του ακεραιότητα και ανεξαρτησία.

Την ίδια στιγμή η παρουσία μιας ισχυρής εξτρεμιστικής σουνιτικής στρατιωτικής δύναμης στο γειτονικό Ιράκ και στην σύμμαχο Συρία, δύο χώρες σημαντικές για την διέξοδο των ενεργειακών πόρων του Ιράν στην Ευρώπη, δεν μπορούσε να αφήσει την ηγεσία της χώρας αδιάφορη.

Έτσι σήμερα και οι δύο πλευρές, Δύση και Ιράν, επιδιώκουν να βρουν την χρυσή τομή μέσα από μακροχρόνιες σκληρές διαπραγματεύσεις εντός ενός πλαισίου άτυπης συνεργασίας στο Ιράκ και τη Συρία, με αστάθμητους παράγοντες τις αντιδράσεις της σουνιτικής Σ. Αραβίας που του εβραϊκού κράτους.

Αυτό που απομένει να δούμε είναι εως πότε θα διατηρηθεί αυτή η άτυπη ανακωχή μεταξύ των δύο πλευρών στο πεδίο των μαχών και κατα πόσο η Σ. Αραβία και το Ισραήλ, μπορούν να εμποδίσουν την διαφαινόμενη συμφωνία παγώματος του ιρανικού πυρηνικού προγράμματος.