Πως ο εμφύλιος της Υεμένης πυροδοτεί μια ευρύτερη περιφερειακή σύγκρουση Ιράν – Σαουδική Αραβίας

Το σιίτικο Ιράν και η σουνιτίκη Σαουδική Αραβία ανταγωνίζονται για περιφερειακή κυριαρχία και ο εμφύλιος της Υεμένης εντάσσεται μέσα στο ευρύτερο πλαίσιο για επιβολή τους σε Κόλπο και Μέση Ανατολή.  Ουσιαστικά πρόκειται για μια σύγκρουση μέσω «proxy war» μεταξύ «Σιίτικου Τόξου» και «Σουνίτικης Ημισελήνου» με στόχο τη διαμόρφωση μιας ισορροπίας δυνάμεων που θα ευνοεί τον εναν από τους δύο.

Οι κυβερνήσεις των αραβικών κρατών του Κόλπου με «αιχμή του δόρατος» τη Σαουδική Αραβία αποφάσισαν ότι έπρεπε να επέμβουν για να σταματήσουν τους σιίτες αντάρτες Houthi από να καταλάβουν την Υεμένη. Το έπραξαν διότι σύμφωνα με το BBC, αμερικάνικες πληροφορίες που εανάφεραν ότι οι δορυφόροι παρακολούθησης εντόπισαν ότι περίπου 300 πύραυλοι Scud της Υεμένης είχαν πέσει στα χέρια των ανταρτών και ότι έχουν μετακινηθεί και προς τα σαουδαραβικά σύνορα. Η ακτίνα εμβέλειάς των Scud είναι 186 χλμ και μπορούν να πλήξουν σαουδικές πόλεις.

Οι σιίτες αντάρτες Houthi προελαύνουν προς τη δεύτερη μεγάλη πόλη το Αντεν εν μέσω σφοδρών μαχών με τις στρατιωτικές δυνάμεις που παραμένουν πιστές στον εξόριστο πρόεδρο Abedrabbo Mansour Hadi και αεροπορικών βομβαρδισμών από ένα συνασπισμό κρατών που καθοδηγείται από τη Σαουδική Αραβία. Η παρουσία σιίτικων πληθυσμών στις επαρχίες Najran and Jizan της Σαουδικής Αραβίας που είναι παρακείμενες στα εδάφη των Houthi της Υεμένης προκαλούν ανησυχία στο Ριάντ ότι θα δώσει την ευκαιρία στην Τεχεράνη να χρησιμοποιήσει τους Houthi για να ασκήσει πίεση στη Σαουδική Αραβία μέσω του σιίτικου πληθυσμού της.

H Σαουδική Αραβία φοβάται σύμφωνα με το βρετανικό HIS Jane’s μια ιρανική περιφερειακή ηγεμονία και την απώλεια του περιφερειακού της ρόλου και ως εκ τούτου  της εσωτερικής της νομιμότητας ως προστάτης των σουνιτών. Η επέμβαση της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη είναι πιθανό να θεωρηθεί από τον Οικο των Σαούντ ως μια καθαρά αμυντική κίνηση που  προστατεύι τη backyard τους . Όμως η αντιμετώπιση της ιρανικής στρατηγικής για περιφερειακή κυριαρχία απαιτεί μια πολύ μεγαλύτερη επέμβαση και σε Ιράκ και σε Συρία.

Η Σαουδική Αραβία δεν μπορεί να βασιστεί σε σουνίτικες παραστρατιωτικές δυνάμεις στη Συρία καθώς οι πιο ενεργές και αποτελεσματικές από αυτές είναι εχθρικές προς τον Οίκο των Σαούντ. Το γεγονός αυτό αυξάνει την πιθανότητα να κάνει τη Σαουδική Αραβία να θεωρήσει ότι υπάρχει ανάγκη για άμεση επέμβαση, για δημιουργία ενός σουνίτικου συνασπισμού που θα διεξάγει αεροπορικές επιδρομές εναντίον των κυβερνητικών δυνάμεων της Συρίας. Η άλλη λύση είναι να αποδεχθεί τελικά το Ριάντ ότι θα έχει ένα πολύ μειωμένο περιφερειακό ρόλο και να αναγνωρίσει την ιρανική ηγεμονία.

Το Ιράν έχει επιτύχει στη Συρία και στο Ιράκ, να προστατέψει τα ζωτικά εθνικά του συμφέροντα, διατηρώντας την κυριαρχία του πάνω στην κυβέρνηση της Βαγδάτης και στο νότιο Ιράκ και διατηρώντας τις οδικές αρτηρίες από τη Βαγδάτη προς τη Δαμασκό και απο εκεί προς τη Χεζμπολάχ στο Λίβανο και από τη Δαμασκό μέσω της συριακής πόλης Χομς προς στις αλεβίτικες περιοχές, όπου αποτελούν και την ισχυρή βάση υποστήριξης της συριακής κυβέρνησης του προέδρου Μπασάρ Ασαντ. Επιπλέον εάν επιτευχθεί και μια συμφωνία Ουάσιγκτον και Τεχεράνης για το πυρηνικό πρόγραμμα τότε το Ιράν θα βγει από τη διεθνή απομόνωση, θα βοηθηθεί η οικονομία του και ενδέχεται να του επιτραπεί να εδραιώσει τον περιφερειακό του ρόλο με αποτέλεσμα να βρεθεί στο περιθώριο η Σαουδική Αραβία .