«Πορώδη» και «μαλακά» σύνορα : Μία αλληλοτροφοδοτούμενη απειλή ασφαλείας

Οι  εξελίξεις  που πυροδότησαν οι προσφυγικές ροές  σε συνδυασμό με την κατάσταση που επικρατεί στο μέτωπο της Συρίας καθώς και στο εσωτερικό της Τουρκίας  οδήγησαν τη διεθνή κοινότητα να (επαν)εξετάσει το ζήτημα των μαλακών συνόρων όταν είδαν να  απειλείται το ευρωπαικό οικοδόμημα ασφαλείας  από εσωτερικούς κι εξωτερικούς μηχανισμούς που δρουν στα πλαίσια υβριδικώ συγκρούσεων ή πολέμων δια πληρεξουσίων.

Στην πρόσφατη έκθεση του State Department για την τρομοκρατία (2015)  υπογραμμίσθηκε ο ευάλωτος χαρακτήρας  και των ελληνικών συνόρων  ο οποίος και αποτελεί μία σοβαρή ανησυχία  για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις  που επιφέρει η πολυδιάστατη «μεταναστευτική/προσφυγική κρίση».

Θα πρέπει να επισημανθεί ότι τα κράτη με αδύναμα ή αποτυχημένα με διάτρητα σύνορα μπορούν να μετατραπούν σε πεδίο δράσης  ανεξέλεγκτων κατά τόπους  δυνάμεων όπου απαιτείται η κινητοποίηση δυνάμεων επιβολής και καταστολής πιθανών εξεγέρσεων.

Η  ρευστή πραγματικότητα που επικρατεί στο γεωπολιτικό υποσύστημα του βαλκανικού χώρου με την τελέσφορη δράση του αλβανικού εθνικισμού και την ανερχόμενη ριζοσπαστική απειλή των μουσουλμανικών θυλάκων αποτελούν πάγια απειλή ασφαλείας για την Ελλάδα  Η καθοδήγηση μιας τεράστιας μάζας μουσουλμανικών πληθυσμών θεωρείται από ορισμένους αναλυτές η καλύτερη στρατηγική από πλευράς Άγκυρας για τον έλεγχο των δυτικών Βαλκανίων με στόχο της προώθηση των τουρκικών γεωπολιτικών συμφερόντων.

Στα πλαίσια αυτά πρέπει να εξετασθεί με ιδιαίτερη προσοχή η  συστηματική πολιτική αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων σε βάρος της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας που εγκαινίασε η Τουρκία με αντικειμενικό σκοπό την  μεταβολή του εδαφικού status quo, που προβλέπεται σε διεθνείς συνθήκες, με κεντρικό άξονα τη Συνθήκη Ειρήνης της Λωζάννης, καθώς και του νομικού καθεστώτος στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο που πηγάζει από το διεθνές δίκαιο και δη το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS).

Η πολυεπίπεδη αμφισβήτηση της εσωτερικής έννομης τάξης,  η διαιώνιση της ενδοστρέφειας της μειονότητας και η αποτροπή κάθε προοπτικής κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής εντάξεως της στην τοπική κοινωνία, η «διαπόμπευση» της Ελλάδας, ως απεργαζομένης την διαρκή καταπίεση και εν τέλει την εξόντωση των μουσουλμάνων της Θράκης, η αναγωγή της θρησκείας (μουσουλμανικής) και της γλώσσας (τουρκικής) σε στοιχεία εθνοφυλετικής καθαρότητας, αποτρεπτικά για την οποιαδήποτε μορφής συνύπαρξη ή συμβίωση με τον χριστιανικό πληθυσμό της περιοχής εντάσσονται στην δημιουργία  μιας πραγματικότητας που παραπέμπει στη «χάραξη» διαχωριστικών γραμμών  με αλυτρωτικές βλέψεις.

Η δημιουργία παράλληλων δομών (θρησκευτικών, εκπαιδευτικών, οικονομικών κοκ)  όσο κι αν ελέγχονται στενά από τις κρατικές δομές που επαγρυπνούν μπορεί να πυροδοτήσει ανεπιθύμητες εξελίξεις όπως αυτές στη Γλαύκη ή πρόσφατα στο κέντρο της Ξάνθης  όπου  επιτυχώς εντοπίσθηκαν και  εξουδετερώθηκαν  μέλη εγκληματικών και οργανωμένων παρακρατικών δομών.