Πολύδωρας στο Sputnik: Με «εθνικό ακρωτηριασμό» θα ισοδυναμεί η αφαίρεση της Μακεδονίας από την ιστορική συνείδηση των Ελλήνων

Με «εθνικό ακρωτηριασμό» θα ισοδυναμεί η αφαίρεση της Μακεδονίας από την ιστορική συνείδηση των Ελλήνων, εκτιμά ο Βύρων Πολύδωρας σχολιάζοντας τη Συμφωνία των Πρεσπών και τις αλλαγές που φέρνει στα Βαλκάνια. Ανιχνεύοντας τα αίτια του προβλήματος, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής δείχνει προς την κατεύθυνση των δυνάμεων που επιδιώκουν «τη διαίρεση και πολυδιάσπαση» για προφανείς λόγους.

Το σημαντικότερο, όπως λέει, δεν είναι η ένταξη των Σκοπίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, αλλά «η ανάπτυξη καλής γειτονίας» μεταξύ Ελλάδας και πΓΔΜ, καθώς και η βελτίωση των σχέσεων μεταξύ των εθνοτήτων στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας. «Μην υποκρίνονται οι Βούλγαροι, Αλβανοί, Σλαβομακεδόνες ότι συνυπήρχαν αρμονικά εκεί μέσα», αναφέρει χαρακτηριστικά.

Συζητώντας για την όξυνση των σχέσεων μεταξύ Ρωσίας και Δύσης, ο Πρόεδρος της Ένωσης για την Πατρίδα και τον Λαό απορρίπτει την αναβίωση ενός «νέου ψυχρού πολέμου».

«Αρκετά πλήρωσαν οι λαοί της Ευρώπης και των Βαλκανίων ιδιαίτερα, τις συνέπειες του πρώτου ψυχρού πολέμου και στις δύο πλευρές του “τείχους”», τονίζει.

Περιγράφοντας πώς διαμορφώνεται σήμερα η γεωπολιτική σκακιέρα, ο κ. Πολύδωρας υπενθυμίζει ότι η Ρωσία «έφτασε να είναι περιτριγυρισμένη από αντιπυραυλικές νατοϊκές ασπίδες», «νατοϊκές βάσεις στο μαλακό υπογάστριό της» και αντιμέτωπη με «εμπάργκο», γεγονός που οδηγεί τα πράγματα σε καταστάσεις «επικίνδυνες για την παγκόσμια ειρήνη».

Η εποχή μας, υπογραμμίζει, δεν επιτρέπει «ηγεμονικού τύπου επικυριαρχίες», διαφορετικά «ο κόσμος θα κληθεί να ζήσει έναν νέο ψυχρό πόλεμο».

Στο πλαίσιο αυτό και αφού ανατρέξει στην ιστορία των Ελληνορωσικών σχέσεων από την εποχή του Βυζαντίου μέχρι σήμερα, εκφράζει τη διαφωνία του σε οποιοδήποτε «κλίμα καχυποψίας και παρασιτολογίας» απειλεί να εμφανιστεί. «Όποιες μεταβολές έρχονται στο γεωπολιτικό πεδίο δεν πρέπει να σπάζουν αυτές τις ρίζες» στις σχέσεις των δύο χωρών, δηλώνει ο κ. Πολύδωρας πριν σκιαγραφήσει τον ρόλο που μπορεί να παίξει η Ελλάδα στις σχέσεις Ρωσίας με Ε.Ε. και ΝΑΤΟ.

Αναλυτικά η συνέντευξη του Βύρωνα Πολύδωρα στο Sputnik:

Πώς κρίνετε τη Συμφωνία των Πρεσπών; Είναι προς το συμφέρον της Ελλάδας;

Η συμφωνία συνοδεύεται από μεγάλο συναισθηματικό φορτίο. Η αλληλουχία των ιστορικών περιόδων φέρνει αντίστοιχα αναμνησιακά επιστρώματα, συναισθήματα, πραγματικότητες και αλήθειες. Η ελληνική Μακεδονία του Μεγαλέξανδρου και του Αριστοτέλη αν αφαιρεθεί από την ιστορική συνείδηση των Ελλήνων θα ισοδυναμεί με εθνικό ακρωτηριασμό. Το έδαφος, ο λαός και η ψυχή του λαού τελούν σε μια αδιάσπαστη ενότητα. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να τη διασπάσει.

Η ίδια ενότητα διατηρείται και στη βυζαντινή περίοδο. Τότε που αφικνείται στην περιοχή των Βαλκανίων και το σλάβικο στοιχείο. Τον 9ο αι. οι αδελφοί ιεραπόστολοι από τη Θεσσαλονίκη, ο Μεθόδιος και ο Κύριλλος διέδωσαν τον Χριστιανισμό σ’ όλον τον σλαβικό κόσμο. Ο Κύριλλος κατάρτισε το σλαβικό αλφάβητο, με βάση την ελληνική μεγαλογράμματη γραφή. Και έτσι μετέφρασαν αυτοί οι ιεραπόστολοι την Αγία Γραφή και τα άλλα ιερά κείμενα στη σλαβονική γλώσσα. Η διάδοση του ήταν αποφασιστική πράξη εκπολιτισμού, σε μια ενιαία βάση-πλατφόρμα βυζαντινών προτύπων που είχαν σχηματισθεί πάνω σε ελληνορωμαϊκά δεδομένα.

Ύστερα, ήρθε η Τουρκοκρατία. Και μετά από τέσσερις αιώνες ο 20ος αι., ο αιώνας των εθνοτήτων. Με πρώτο απελευθερωμένο έθνος-κράτος σ’ όλον τον κόσμο, κατά τρόπο μαγικό την Ελλάδα. Ακολούθησαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι για την ολική απελευθέρωση της περιοχής από τους Τούρκους. Η συνθήκη του Βουκουρεστίου έκλεισε το θέμα, όχι χωρίς ατέλειες, των ορίων Σερβίας-Ελλάδος-Βουλγαρίας. Αποτελεί αυτή η συνθήκη το σταθερό σημείο αναφοράς, το οποίο πρέπει να μείνει άθικτο. Αναθεωρητισμοί δεν χωρούν ούτε σ’ αυτή τη συνθήκη ούτε και σ’ εκείνη της Λωζάνης.

Ο Σοβιετισμός και η ομοσπονδοποίηση της Γιουγκοσλαβίας επί Τίτο διαμόρφωσαν «εντός των τειχών» κατατάξεις ομόσπονδων κρατών. Αυτά ήσαν: Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Βοσνία-Ερζεγοβίνη, Μαυροβούνιο και «Μακεδονία». Σχεδόν σ’ όλα τα κρατίδια υπήρχαν θρησκευτικο-εθνολογικές μίξεις. Εμφατικά όμως αυτό το «ανάμικτο» παρατηρείτο στη «Μακεδονία», στο τεχνητό κατασκεύασμα που αποτελούσε το νότιο μέρος της Γιουγκοσλαβίας συγκροτούμενο από τις άκρες ή ουρές τεσσάρων εθνοτήτων: α) της Σέρβικης του Βορρά, όπου τα Σκόπια, β) της Βουλγαρικής, στο Ανατολικό μέρος, γ) της Αλβανικής στο Δυτικό (περιοχή του Τέτοβο) και δ) της Νότιας-Νοτιότατης, της πεδιάδας της Πελαγονίας με πρωτεύουσα το Μοναστήρι ή τη Βυζαντινή Βίτολα, στα ελληνικά σύνορα.

Μιλήσαμε γι’ αυτό το τεχνητό κατασκεύασμα προκειμένου να τονισθεί το γεγονός ότι είναι δύσκολο αν όχι αδύνατο να σχηματισθεί ενιαία εθνική βούληση. Εκτός από τα μέρη του πληθυσμού που ανήκουν σε διαφορετικές εθνότητες (σερβική, βουλγαρική, αλβανική, σλαβομακεδονική, ελληνική), διάσπαρτοι υπήρχαν και φυλετικοί τύποι, όπως ρομά, βλάχοι και άλλοι.

Η επίλυση του προβλήματος του ονόματος των Σκοπίων ή της π.Γ.Δ.Μ., που γεννήθηκε αμέσως μετά την αναγνώριση της ομοσπονδιακής δημοκρατίας σε ανεξάρτητο κράτος, με την επίσπευση της διάλυσης της «μεγάλης» Γιουγκοσλαβίας από τους Γερμανούς (το 1991) ήταν δύσκολη, αν όχι αδύνατη. Όχι μόνο λόγω του ιστορικού βάρους, στο οποίο αναφερθήκαμε ήδη, αλλά κυρίως διότι ήταν μια άσκηση εξαλείψεως των υποψιών, των φοβιών και των μνημών, των δογματικών αντιλήψεων και των δοξασιών, και διότι η λύση έγινε από την πρώτη στιγμή αντικείμενο μικροπολιτικών αντιθέσεων και κομματικών  ανταγωνισμών. Και στα δύο μέρη. Το πείσμα εξουδετέρωνε τον ορθό λόγο. Το όνομα «Μακεδονία» ήταν το φετίχ και για τα δύο μέρη. Οι Έλληνες έλεγαν και λέγουν ότι αυτό ισοδυναμεί με την ταυτότητά τους, την ψυχή τους. Οι άλλοι έλεγαν ότι αυτό είναι το επιθυμητό όνομά τους. Δηλαδή ετσιθελικά. Το ιστορικό επιχείρημα της τρισχιλιετούς συνέχειας των Ελλήνων οι άλλοι το περιφρονούσαν, υιοθετώντας συνειδητά ή ασυνείδητα τον Φαλμεράϋερ, τον Γερμανό κήρυκα της ασυνέχειας των Ελλήνων και της δήθεν Σλαβοαλβανικής καταγωγής τους. Οι Σκοπιανοί και οι υποκινητές τους προκαλούσαν την Ελλάδα από το 1991 μέχρι σήμερα, ποντάροντας και στη διάσπαση των πολιτικών κομμάτων και μωροφιλόδοξων πολιτικών της Ελλάδας για διάφορες ψηφοθηρικές κατά κύριο λόγο σκοπιμότητες και επιδιώξεις. Με πολλή πικρία καταγγέλλει ο εθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός από το 1824:

«Κι’ η διχόνοια που κρατάει, ένα σκήπτρο η δολερή, καθενός χαμογελάει, πάρτο λέγοντας και συ»

Εκτός από αυτές τις εκτιμήσεις του προβλήματος, μικρής κλίμακας όπως θα λέγαμε, υπάρχουν και πτυχές μεγάλης κλίμακας πάνω στο ίδιο θέμα. Όπως, π.χ. πώς οι φροντιστές και αυτόκλητοι επιμελητές των Βαλκανίων διαχειρίζονται την αντίφαση της δημιουργίας νέων, μικρών, εθνικιστικά φορτισμένων κρατών, όπως τα πρώην ομόσπονδα της Γιουγκοσλαβίας, με όξυνση των εθνικιστικών μεταξύ τους διαφορών, ενώ την ίδια στιγμή σαν εμπορικοί «πλασιέδες» κηρύττουν και διαλαλούν την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση, στο ΝΑΤΟ και ακόμη ευρύτερα στην ιδέα της παγκοσμιότητας; Ας σταθεροποιηθούν κάπου, κάποτε. Ήταν ανάγκη, και ποια, να διαλυθεί πρώτα η Γιουγκοσλαβία με τους φοβερούς πολέμους και αεροπορικούς βομβαρδισμούς της δεκαετίας του ’90; Και στη συνέχεια η Ευρωατλαντική συμμαχία να προσκαλεί τα σπαράγματα ένα-ένα να ενταχθούν, δηλαδή να υπαχθούν, στους κόλπους της;

Και όπως τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στην π.Γ.Δ.Μ. δείχνουν, η διαίρεση και η πολυδιάσπαση ήταν το δήλο ή άδηλο επιδιωκόμενο από τους δυνατούς της γης και τα υποχείριά τους και στα δύο μέρη. Τα γινόμενα μοιάζουν με καταβύθιση των λαών μέσα σε μια λίμνη ασάφειας, αμφιβολίας και σύγχυσης, που υπονομεύει και τη «λύση» εάν και εφόσον βρεθεί, με την ολοκλήρωση των μετά το δημοψήφισμα διαδικασιών. Τα κράτη δεν γεννιούνται με εκβιαστικά καταστατικά και συμφωνίες καθ’ υπαγόρευση των ξένων. Γεννιούνται με την αρχέγονη ύπαρξη εθνικών και ιστορικών οντοτήτων, που έχουν ενότητα λόγου και πίστεως. Ούτε καν με απλή συγκατοίκηση φυλών.

Ποιες βλέπετε να είναι οι εξελίξεις στα Βαλκάνια σε περίπτωση που γίνει δεκτή από την πΓΔΜ η Συμφωνία των Πρεσπών;

Κατά τη γνώμη μου, η «συμφωνία των Πρεσπών» δεν είναι σε θέση να υπηρετήσει κανένα βαθύ συμφέρον καμιάς από τις δύο χώρες. Μπορεί να χρησιμεύσει σαν ένα στάδιο «εκβραχισμού» του δρόμου για συνεργασία των συμβαλλομένων κρατών και των λαών. Ενός δρόμου, που θα είναι μακρύς και θα απαιτεί κατάθεση καλής πίστεως και συνεισφορά σε συμπεριφορές που θα οικοδομούν την έννοια της καλής γειτονίας.

Το ίδιο και για τις εθνότητες στο εσωτερικό της π.Γ.Δ.Μ. Μην υποκρίνονται οι Βούλγαροι, Αλβανοί, Σλαβομακεδόνες ότι συνυπήρχαν αρμονικά εκεί μέσα! Το πρωτεύον είναι η ανάπτυξη σχέσεων, μεταξύ Ελλάδος και π.Γ.Δ.Μ., καλής γειτονίας και συνεργασιών ποικίλων μορφών και όχι μονοσήμαντα η ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Γιατί τότε είναι σαν να θέτουν την πυραμίδα των θεμιτών συμφερόντων τους ανάποδα, με την κορυφή κάτω και τη βάση επάνω.

Ας σημειώσουμε ότι μετά την οικονομική-χρηματοπιστωτική κρίση, η ΕΕ έχει χάσει σε κάποιο μάλλον σημαντικό βαθμό τη λάμψη της. Έπαψε να είναι αλληλέγγυα και γενναιόδωρη προς τους αδύνατους. Σήμερα, καταγγέλλεται με τόση οξύτητα, με το όνομα του «λαϊκισμού» γιατί τα διευθυντήρια και τα ολιγαρχικά κέντρα τής Δύσης φοβούνται μήπως χάσουν τις λαϊκές μάζες σε εκλογές ή σε ακτιβιστικές κινητοποιήσεις ή και σε εξεγέρσεις ακόμη. Γιατί οι χρηματοτραπεζοπιστωτικοί δυνάστες, απλά δεν προτίθενται να αλλάξουν. Δηλαδή δεν προτίθενται να επιβάλουν λιγότερη εκμετάλλευση, λιγότερη λιτότητα στους λαούς και λιγότερη συσσώρευση πλούτου στους εαυτούς τους. Τόσο απλά.

Προκαλούν οι δυνατοί της γης με την κλιματολογική αλλαγή και την καταστροφή τού περιβάλλοντος σε ευρεία κλίμακα, προκαλώντας πείνα, αρρώστιες, ξηρασίες, λειψυδρίες, πλημμύρες, και με τους πολέμους που οι ίδιοι κάνουν ή δεν αποσοβούν, κύματα οικονομικών μεταναστών και προσφύγων. Και ύστερα εγκαλούν τους παράκτιους λαούς, π.χ. Ελληνικό και Ιταλικό, γιατί δεν τους αποκρούουν ευγενικά ή δεν τους υποδέχονται φιλόξενα, όπως επιβάλλει ο ανθρωπισμός, ο πολιτισμός και ο διαφωτισμός της Δύσης, που τον ενθυμούνται κατ’ επιλογή και προσχηματικά. Ενώ οι χώρες του Βορρά σφραγίζουν τα σύνορά τους! Είναι δικαιοσύνη αυτό;

Δεν είναι άκαιρο να σημειώσω εδώ πως οραματίζομαι για τα Βαλκάνια όλα μια συνομοσπονδία ευρύτατη, κρατών και λαών, σε μια συνύπαρξη καλής γειτονίας, συνεργασίας και φιλίας, όπως την όριζε ο Ρήγας στον Θούριό του:

«Σ’ Ανατολή και Δύση, και Νότον και Βορρά,

Για την Πατρίδα όλοι, νάχωμε μιαν καρδιά,

Στην πίστη του ο καθ’ ένας, ελεύθερος να ζή,

Στη δόξα του πολέμου, να τρέξωμε μαζί.

Βούλγαροι κι’ Αρβανήτες, Αρμένιοι και Ρωμιοί,

Αράπηδες και άσπροι, με μια κοινήν ορμή.

Για την ελευθερίαν όλοι, να ζώσουμε σπαθί…»

Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται όξυνση στις σχέσεις της Ρωσίας με δυτικές χώρες μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ. Ποια θέση θα πρέπει να κρατήσει η Ελλάδα σε αυτό το «παιχνίδι» ισορροπιών;

Δεν δέχομαι τις κινήσεις απ’ οπουδήποτε και αν προέρχονται, για την αναβίωση ενός νέου ψυχρού πολέμου. Αρκετά πλήρωσαν οι λαοί της Ευρώπης και των Βαλκανίων ιδιαίτερα, τις συνέπειες τού πρώτου ψυχρού πολέμου και στις δύο πλευρές του «τείχους».

Ο παλιός αυτός ψυχρός πόλεμος έπαψε, όχι με κάποιο σύμφωνο ειρήνης, αλλά με τον γδούπο του γκρεμίσματος του τείχους του Βερολίνου. Μόλις ανασυντάχθηκε πολιτικά και οικονομικά η Ρωσία, τότε η Δύση υπό την μπαγκέτα των ΗΠΑ κινήθηκε μέσα σ’ ένα σύννεφο υποψιών για μια νέα αναχαίτιση ενός δήθεν νέου ρωσικού επεκτατισμού. Ενώ τη μια στιγμή η Ρωσία ήταν δυνητικός εταίρος-μέλος του νέου και διευρυμένου ΝΑΤΟ που ψάχνονταν μάλιστα για νέους μεταψυχροπολεμικούς ρόλους, ξαφνικά βρέθηκε αποκλεισμένη και υπό «αντιπυραυλικές Νατοϊκές ασπίδες» περιτριγυρισμένη! Και με Νατοϊκές βάσεις στο μαλακό υπογάστριό της. Εμπάργκο και αντιεμπάργκο, οφειλόμενα σε εμπορικούς-οικονομικούς και σε πολιτικούς-στρατηγικούς λόγους, έχουν οδηγήσει τα πράγματα σε όλως ανεπιθύμητες και επικίνδυνες για την παγκόσμια ειρήνη καταστάσεις.

Πράγματι, αναζητούνται νέες ισορροπίες. Αυτές θα ευρεθούν όταν οι εμπορικοί ανταγωνισμοί εξισορροπηθούν και εξορθολογισθούν σε διμερείς και πολυμερείς βάσεις. Οι ευρείες γεωπολιτικές σφαίρες επιρροής να γίνουν πιο ελαστικές, ήπιες και πολυμερείς. Οι καιροί δεν επιτρέπουν σήμερα, ίσως και ποτέ, αποκλειστικότητες και ηγεμονικού τύπου επικυριαρχίες. Αλλιώς, ο κόσμος θα κληθεί να ζήσει έναν νέο ψυχρό πόλεμο, με οξείς πάλι ανταγωνισμούς.

Με αυτή τη θεωρητική ανάλυση της απόρριψης α) ενός δυνητικού νέου ψυχρού πολέμου, β) μιας ολιστικής επικυριαρχίας μιας δυνάμεως στον πλανήτη, γ) της ανυπόφορης πολιτικής τής πολιορκίας της Ρωσίας από το ΝΑΤΟ και κατ’ επέκταση της κλιμάκωσης των εξοπλισμών, δ) των πολιτικών των εμπάργκο σε εμπορικά δεδομένα. Θέλω να τονίσω ότι αν δεν τα εμποδίσουμε όλα αυτά με τον ορθό λόγο και το δίκαιο πνεύμα και τα αφήσουμε να αναπτύσσονται καρκινικά σε τρελούς φαύλους κύκλους, θα είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να βγούμε από την περιδίνηση της αυτοκαταστροφής!

Ευρύτερα, πώς αξιολογείτε τις σχέσεις Ελλάδας — Ρωσίας σήμερα και σε ποια κατεύθυνση θα πρέπει να κινηθεί η Αθήνα;

Θα ήθελα και θα μπορούσε να ήσαν καλύτερες. Με ενοχλεί το γεγονός ότι λαμβάνουν χώρα παρεξηγήσεις, όπως απελάσεις διπλωματών, και ύστερα να σπαταλούμε πολύτιμη πολιτική και διπλωματική ενέργεια για την άρση των παρεξηγήσεων. Δεν δέχομαι ένα κλίμα καχυποψίας και παρασιτολογίας να ενδημεί στις ελληνο-ρωσικές σχέσεις. Δεν το επιτρέπουν:

Η βυζαντινή παράδοση. Το ομόθρησκο και δη το ομόδοξο. Η ελπίδα του «ξανθού γένους» που μας κράτησε όρθιους τα 400 χρόνια της σκλαβιάς και ας την περιφρονούν και ας την σαρκάζουν οι δυτικότροποι και ανιστόρητοι ευρωλάγνοι αυτή τη ζωογόνο ελπίδα, που νομίζουν ότι είναι τραπεζική επιταγή προς εξαργύρωση.

Η συνθήκη του Κιουτσούκ Καϊναρτζή του 1774.

Τα ατυχή Ορλωφικά του 1770. Ας μη ξεχνούμε ότι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης βαφτίστηκε Θεόδωρος, σε ανάμνηση και προς τιμήν του Θεοδώρου Ορλώφ.

Ο Λάμπρος Κατσώνης, ο αξιωματικός και φίλος της Μ. Αικατερίνης, που ως απεσταλμένος της πολέμησε τους Τούρκους το 1790 και γύρισε πίσω στη Ρωσία και πέθανε στη Λεβαδειά της Κριμαίας σε κτήμα και παλάτι που του χάρισε η Μ. Αικατερίνη. Σημειώνεται ότι το όνομα της επαρχίας αυτής της Κριμαίας το έδωσαν εις ανάμνησιν της Ελληνικής Λιβαδειάς, πατρίδας του Λάμπρου Κατσώνη.

Στο παλάτι τού Λάμπρου στη Γιάλτα υπογράφηκε το 1945 η περίφημη «συμφωνία της Γιάλτας» μεταξύ Στάλιν, Τσώρτσιλ, Ρούσβελτ!

Δεν ξεχνώ τους Υψηλάντηδες και την έναρξη της επανάστασης στις Παραδουνάβιες ηγεμονίες, με το άτυχο και τραγικό τέλος της με τη θυσία των «ιερολοχιτών στο Δραγατσάνι».

Το θριαμβικό Ναυαρίνο.

Η φιλόξενη Μικρορωσία, δηλαδή Ουκρανία, με την Οδησσό, την πόλη της Φιλικής Εταιρείας.

Ακόμη, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο υπουργός του Τσάρου Αλέξανδρου Α΄ της Ρωσίας και ο πρώτος και μόνος κυβερνήτης της Ελλάδας που θυσιάστηκε για να φτιάξει από τα ερείπια κράτος.

Αλλά και τα πικρά ατυχήματα του Κριμαϊκού πολέμου, όπως και του Ρωσοτουρκικού πολέμου του 1878 που έληξε με τη συντριπτική νίκη της Ρωσίας και τη συνθήκη του Αγίου Στεφάνου που ήταν γενναιόδωρη υπέρ της Βουλγαρίας, η οποία ευτυχώς αναθεωρήθηκε με το συνέδριο του Βερολίνου του 1878-1881, με όφελος και για την Ελλάδα.

Μαζί, τέλος, Ελλάδα και Ρωσία πολεμήσαμε τον γερμανικό ναζισμό — εμείς και τον Ιταλικό φασισμό. Και δεν προσπερνάμε χωρίς τη δέουσα προσοχή τη «λεπτομέρεια» ότι η Ελλάδα, την ώρα που οι Στάλιν-Τσώρτσιλ μοίραζαν τα Βαλκάνια σε σφαίρες επιρροής, «κλήρωσε» στη Δύση-Αγγλία, με την περίφημη συμφωνία των ποσοστών (9/10/1944), ενώ οι Έλληνες κομμουνιστές, ακρίτως και φιλοπόλεμα, επιχειρούσαν με τον εμφύλιο να δημιουργήσουν τα δικά τους τετελεσμένα γεγονότα.

Έκαμα αυτή την ιστορική σύνοψη για να δείξω τα βαθιά θεμέλια και τις ρίζες των δεσμών που κατά φυσική και ιστορική νομοτέλεια διέπουν και πρέπει να ορίζουν τις Ελληνορωσικές σχέσεις. Και όποιες μεταβολές έρχονται στο γεωπολιτικό πεδίο δεν πρέπει να σπάζουν αυτές τις ρίζες. Μάλιστα, αυτά τα ιστορικά πεπραγμένα επικυρώνουν και υπαγορεύουν τη φιλία και συνεργασία ως προς την ακολουθητέα πορεία της Ελλάδας σήμερα. Ναι, δεν είμαστε «φτερό στον άνεμο». Έχουμε συμμαχική σχέση με το ΝΑΤΟ και εταιρική σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτές οι δεσμεύσεις και προσχωρήσεις μας δεν πρέπει να διατάσσονται εν σχέσει προς τη Ρωσία, σε σχήμα «παιγνίου του μηδενικού αθροίσματος». Πρέπει να νομιμοποιούν την Ελλάδα σε ένα ρόλο ευνοϊκού διαμεσολαβητή, ειρηνοποιού, συμφιλιωτή και πρεσβευτή καλής θελήσεως μεταξύ ΕΕ/ΝΑΤΟ και Ρωσίας. Να είναι η χώρα μου υποχρεωτικά ο καταλύτης για την εκτόνωση τυχόν εντάσεων και κρίσεων μεταξύ Δύσης και Ρωσίας. Και φυσικά δεν μπορώ να δεχθώ — το λέω σε παρένθεση πικρίας και ανησυχίας — τη Ρωσία να αδιαφορεί και να υπερβαίνει την προκλητικότητα και την ταραχοποιό συμπεριφορά της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος και της ευρύτερης περιοχής, σαν να μη συμβαίνει τίποτα.

Η Ρωσία έχει κατηγορηθεί από τις ΗΠΑ για απόπειρα παρέμβασης στην πΓΔΜ εν όψει του δημοψηφίσματος. Πιστεύετε ότι το γεγονός αυτό εντάσσεται στο κλίμα «αντι-ρωσικής υστερίας»;

Δεν έκρυψε η Ρωσία την άποψή της να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ η π.Γ.Δ.Μ. Το είπε και το τόνισε καθαρά. Όχι βέβαια με την ίδια προκλητικότητα των ΗΠΑ, που έβαλαν μέχρι και τον Τζωρτζ Μπους Jr. να ζητήσει να ψηφίσουν ΝΑΙ στο δημοψήφισμα. Θέλω να πιστεύω ότι η μεγάλη παρέλαση των ηγετών της Ευρώπης και της Αμερικής, δηλαδή της ελίτ που ζει το φαντασιακό της ότι μπορεί να κηδεμονεύει τους υποτελείς λαούς, μάλλον αντίθετα συναισθήματα, όπως ανυπακοής, φέρνει και έφερε.

Ναι, αυτές οι διογκωμένες μομφές και άδικες αιτιάσεις σαφώς και εντάσσονται στο κλίμα μιας «αντιρωσικής υστερίας» που θέλει να εμφανίζει τη Ρωσία σαν «χακερίστα» που παίζει computer games, κάνει κυβερνοπόλεμο και ρυθμίζει ακόμη και τα αποτελέσματα των αμερικανικών εκλογών! Όταν τα παγκόσμια media, ειδικότερα τα social media, καταγγέλλονται ότι παράγουν fake news, είναι τουλάχιστον αφελές να στρέφονται κατά της Ρωσίας και να τη χρεώνουν με αυτή την αποκλειστική μάλιστα ειδικότητα της διασποράς ψευδών ειδήσεων! Αφελείς τακτικές που αποσκοπούν στο χειρισμό των μαζών, ανάξιες πάντως του πολιτισμού μας. Με «υστερίες» και επιθέσεις συκοφαντιών και με μεθόδους «δολοφονίας χαρακτήρων» κατά των πολιτικών αντιπάλων τους δεν προάγονται οι δημοκρατίες.

Και αν υποθέσουμε ότι τα εδάφη της Ελλάδος και των «Δυτικών Βαλκανίων» θεωρούνται πολύτιμα για τη διέλευση των ενεργειακών αγωγών, απαντούμε ψύχραιμα με τη φράση που είχε πει κάποτε κάποιος πρόεδρος του Παναμά, αντιστεκόμενος στην απληστία και αλαζονεία της εταιρείας της Διώρυγας:

«Δεν είναι μόνο μια υδάτινη σκάλα της εταιρείας για να περνούν τα πλοία, είναι το έδαφος και η θάλασσα ενός λαού που υπάρχει και ζει εδώ!»