Οι τρεις λόγοι που η Αλεξανδρούπολη έγινε «κόκκινο πανί» για την Άγκυρα

Η προσπάθεια συμβιβασμού της Ρωσίας, και η απεξάρτηση της Ευρώπης από το Ρωσικό φυσικό αέριο και πετρέλαιο, δεν είναι  μια νέα Στρατηγική . «Αγγίξτε τα κοιτάσματα της Κασπίας δίνοντας όσο το δυνατόν λιγότερη δύναμη στη Ρωσία στο βορρά και το Ιράν στο νότο.»

Όταν ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και Ανώτατος Συμμαχικός Διοικητής του ΝΑΤΟ Αλέξαντερ Χάιγκ, επισκέφθηκε το Τουρκμενιστάν το 1992, αμέσως μετά την ανεξαρτητοποίηση του από την Σοβιετική Ένωση, εγκαινίασε την παραπάνω Στρατηγική με τις ευλογίες του Κίσινγκερ.

Αλλά και η διαφοροποίηση των πηγών δεν είναι μια καινούρια Τακτική. Ο σημερινός ειδικός σύμβουλος για θέματα ενέργειας του Προέδρου των ΗΠΑ, Άμος Χοστάιν, το 2016 ως ειδικός απεσταλμένος του State Department για την Ενέργεια, με αφορμή τον TAP τόνιζε, «περισσότερα σχέδια τα οποία απλώς φέρνουν το ίδιο αέριο από τις ίδιες πηγές στους ίδιους καταναλωτές, απλώς μέσω νέων αγωγών, δεν συμβάλλουν στην ενεργειακή ασφάλεια…Για κάθε νέο επενδυτικό σχέδιο, είναι σημαντικό να εξετάζεται κατά πόσο αυτό είναι πολιτικό σχέδιο ή βασισμένο σε οικονομικά δεδομένα»

Τα παραπάνω αφορούσαν άμεσα την Τουρκία αφού η ίδια λόγω της γεωγραφικής της θέσης, ήταν η «λωρίδα» γης από όπου θα περνούσε όλο το αέριο της Ευρασίας και Κασπίας για τους ίδιους καταναλωτές, της Ευρώπης.

Όμως τα σχεδία της Άγκυρας – από το 2005 – να αναδειχθεί ως κόμβος των ενεργειακών πηγών μεταξύ των ευρωπαίων καταναλωτών στη Δύση και των προμηθευτών πετρελαίου και φυσικού αερίου της Μέσης Ανατολής, της Κασπίας-Ευρασίας, του Ρωσικού φυσικού αερίου, και τέλος, να γίνει ο κυριότερος προμηθευτής των Βαλκανίων και της Ευρώπης με LNG, δεν επιτευχθήκαν, είτε λόγω των Αμερικανικών σχεδιασμών που καρποφόρησαν, είτε άλλων που απέτυχαν.

Το πρώτο πλήγμα στα σχέδια της Άγκυρας ήρθε από την Συρία και την μη πτώση του Άσαντ. Ενώ η εμπλοκή των Αμερικανών στο Ιράκ, καθώς και η «Αραβική Άνοιξη» δημιούργησαν τις δομές Ασφάλειας για την Ενεργειακή σύνδεση Μέσης Ανατολής – Ανατολικής Μεσογείου με την Ευρώπη μέσω του «Αραβικού Αγωγού», ο οποίος θα διέσχιζε την Συρία, την Τουρκία και από εκεί στην Ευρώπη, η παραμονή του Άσαντ στην εξουσία με την βοήθεια των Ρώσων ματαίωσε τα σχέδια. Έτσι αφαιρέθηκε από την Τουρκία ένα σημαντικό κομμάτι του παζλ ώστε να καταστεί ενεργειακός κόμβος.

Ο Ερντογάν θέλοντας να το διορθώσει έκανε ένα μεγάλο λάθος, προσπάθησε να εκβιάσει το Ισράηλ και το ΝΑΤΟ. Με το Ισραήλ δημιούργησε την υπόθεση του «Μαβί Μαρμαρά» που άλλαξε για πάντα τις σχέσεις των δύο χωρών, ενώ όσο αφορά το ΝΑΤΟ, προσπάθησε να το εμπλέξει στο πόλεμο της Συρίας κατά της Ρωσίας. Εκείνη την στιγμή ξεκινούσε η Ισραηλινό-Κυπριακή Συμμαχία, η οποία θα περιόριζε την Τουρκία στο Αιγαίο.

Διαβάστε επίσης: Έτσι η Ελλάδα έγινε από τις ΗΠΑ ο μεγαλύτερος Ενεργειακός και Τεχνολογικός Κόμβος

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 18 Φεβρουαρίου 2021

Το δεύτερο μεγάλο πλήγμα στα σχέδια της Άγκυρας ήταν ο αγωγός TAP. Ο αγωγός Nabucco που θα μετέφερε όλο το αέριο της Κασπίας -Ευρασίας στην Ευρώπη και θα παρεκάμπτε την Ελλάδα, ματαιώνεται ως σχέδιο από τους Αμερικανούς, και την θέση του παίρνει ο αγωγός TAP ο οποίος είναι το πρώτο σχέδιο που δίνει ενεργειακό ρόλο στην Ελλάδα.

Είναι το δεύτερο κομμάτι του παζλ που όχι μόνο αλλάζει τα σχέδια της Άγκυρας, αλλά διαμορφώνει και την νέα γεωπολιτική κατάσταση στα Βαλκάνια και την Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Το τρίτο μεγάλο πλήγμα για την Τουρκία είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία. Η Άγκυρα, και ο ίδιος ο Ερντογάν, ήλπιζε πως θα μπορούσε να πάρει την θέση της Ουκρανίας ώστε να μεταφέρει η ίδια το Ρωσικό φυσικό αέριο στην Ευρώπη.

Άλλωστε ήταν ένα βολικό σχέδιο για την Τριμερή Ενεργειακή Συμμαχία του Βερολίνου – Μόσχας – Άγκυρας, σε ένα σχέδιο όπου η «κεφαλή» (πηγές) θα ήταν η Ρωσία, και τα δύο «χέρια» ο Nord Stream 2 που θα περνούσε αποκλειστικά από την Γερμανία, και ο Turkish Stream, που θα περνούσε αποκλειστικά από την Τουρκία.

Αυτό το κομμάτι του παζλ το οποίο αφαιρείται από την Άγκυρα, είναι κομβικό, ειδικά για την πολιτική της στα Βαλκάνια. Μπορεί η ίδια να επωφεληθεί από την μη διακοπή ροής, αλλά τα 31bcm του αγωγού θα αυξήσουν και την εξάρτηση της από την Μόσχα

Διαβάστε επίσης: Δούναβης και Αλεξανδρούπολη αλλάζουν τα πάντα στην Μαύρη Θάλασσα

Το άρθρο δημοσιεύτηκε 12 Δεκεμβρίου 2020

Το μεγάλο πλήγμα, η Αλεξανδρούπολη

Σε προηγούμενη αναφορά (εδώ) είχα σημειώσει τους λόγους για τους οποίους η Άγκυρα αντιδρά έντονα στην παρουσία των Αμερικανών στην Αλεξανδρούπολη. Ο πρώτος αφορά το στρατιωτικό σκέλος, όπου η ευρύτερη περιοχή μπορεί να αποτελέσει «αντικαταστάτη» της Τουρκίας σε σημαντικό βαθμό, ο δεύτερος η εφεύρεση του πρώην πρέσβη στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, να αναπτυχθεί το λιμάνι εμπορικά, και τρίτον και πολύ σημαντικό, η παρουσία των Αμερικανών και η ανάπτυξη συνολικά της Θράκης, αναπτύσσει το αίσθημα ασφάλειας των μουσουλμάνων, δίνει προοπτικές ανάπτυξης, εμποδίζοντας την εμπλοκή της Άγκυρας

Όμως, ο πόλεμος στην Ουκρανία έδειξε πραγματικά το σημαντικό ρόλο της Αλεξανδρούπολης, και πόσο μεγάλο πλήγμα είναι για την Τουρκία.

Μπορεί οι στρατιωτικές μεταφορές από το λιμάνι της πόλης, μέχρι τα παράλια της Πολωνίας να είναι καθοριστικές, όμως αυτό που κάνει τόσο σημαντική την Αλεξανδρούπολη, είναι ο τερματικός σταθμός LNG. Το έργο που ξεκλειδώνει επενδύσεις οι οποίες έχουν προεκτάσεις στο λιμάνι της πόλης, και αυτό με την σειρά του ξεκλειδώνει τεράστια έργα όσο αφορά τις μεταφορές, ο Τζέφρι Πάιατ το είχε χαρακτηρίσει ως «πράξη προνοητικότητας»

Όσο θα περνάει ο καιρός και το Ρωσικό φυσικό αέριο θα σταματά να ρέει προς την Ευρώπη, τόσο πιο σημαντικό θα γίνεται το LNG και οι μονάδες υγροποιημένου φυσικού αερίου, όπως αυτή στην Αλεξανδρούπολη.

Διαβάστε επίσης: Αλεξανδρούπολη – Ο στρατιωτικός και εμπορικός Βραχίοντας της Ελλάδας και των Συμμάχων της

Το άρθρο δημοσιεύτηκε 30 Ιουλίου 2021

Όμως η Τουρκία και εδώ είχε άλλα σχέδια στα οποία έγινε ολική ανατροπή. Γνωρίζοντας τα σχέδια της Δύσης για την ενεργειακή διαφοροποίηση και την σημασία του LNG, σχεδίαζε να γίνει η βασική πηγή προμήθειας των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Ευρώπης με υγροποιημένο αέριο, χρησιμοποιώντας τον Nabucco [θα μετέφερε το αέριο της Κασπίας μέσω Τουρκίας, και από εκεί Βουλγαρία-Ρουμανία και κεντρική ευρώπη] αλλά και καινούρια δίκτυα αγωγών.

Αυτό θα το πετύχαινε μέσω του τερμαρικού Σταθμού «LNG Marmara Ereglisi» ο οποίος βρίσκεται 95 χιλιόμετρα ανατολικά από την Κωνσταντινούπολη.

Η Τουρκία (αφού θα είχε εξασφαλίσει τις δικές της ανάγκες από όλα τα παραπάνω σχέδια που ματαιώθηκαν) θα χρησιμοποιούσε την εγκατάσταση ώστε ασκήσει πολιτική στα Βαλκάνια και την Νοτιοανατολική Ευρώπη, βγάζοντας την Ελλάδα από όλο τον ενεργειακό χάρτη.

Αυτό το άλλαξε η Αλεξανδρούπολη, η οποία από μόνη της μπορεί να μην αποτελεί πηγή διαφοροποίησης, όμως συμπλήρωσε την Ρεβυθούσα, και «ξεκλείδωσε» όλα τα υπόλοιπα έργα που συνολικά αποτελούν έναν μεγάλο κόμβο πηγών ενέργειας. Επίσης, η χωρητικότητα που δημιουργεί η Αλεξανδρούπολη, μαζί Ρεβυθούσας, Νήσου Κρκ στην Κροατία, και του σταθμού που θα κατσκευαστεί στο Δυρράχιο στην Αλβανία, είναι τέτοια που αντικαθιστούν σημαντικά το ρωσικό αέριο

Οι «τρεις» που εξοργίζουν την Άγκυρα

Σήμερα όλοι μιλούν για την Αλεξανδρούπολη, και είναι βέβαιο που θα μιλούν για πολλά χρόνια ακόμη αφού η αξία της στον Γεωστρατηγικό χάρτη δεν έχει αποτυπωθεί επειδή δεν έχουν ολοκληρωθεί οι αλλαγές στον χάρτη γύρω από αυτή.

Όταν το λιμάνι μπήκε στο «κάδρο» του Αμερικανικού Πενταγώνου, το μόνο όφελος που έβλεπαν οι Στρατηγοί ήταν η μεταφορά υλικού προς την Νοτιανατολική Ευρώπη και τις Βαλτικές Χώρες.

Κανένας άλλος σχεδιασμός δεν υπήρχε για το λιμάνι, πόσο μάλλον για στρατιωτική βάση που λανθασμένα αναφέρεται ακόμη και σήμερα.

Αυτό άλλαξε όταν ένοικος της Αμερικανικής Πρεσβείας ανέλαβε ο Τζέφρι Πάιατ. Όπως έχω αναφέρει και σε παλιότερο άρθρο, ο Αμερικανός Πρέσβης εφεύρε κυριολεκτικά έναν άλλο ρόλο για την Αλεξανδρούπολη, αυτόν της εμπορικής ανάπτυξης του. Όσο θα αναπτύσσεται το λιμάνι εμπορικά, τόσο θα αυξάνονται οι στρατηγικές υποδομές του και κατ επέκταση οι δυνατότητες χρήσης από ΗΠΑ – ΝΑΤΟ.

Διαβάστε επίσης: Μετά την Σούδα η Αλεξανδρούπολη το πιο σημαντικό σημείο στα νερά της Μεσογείου

Το άρθρο δημοσιεύτηκε 24 Αυγούστου 2020

Σε αυτή την προσπάθεια, ο πρώην Αμερικάνος Πρέσβης βρήκε στην Αλεξανδρούπολη -εκτός από μια αδιάφορη πόλη για το λιμάνι- και τον Πρόεδρο του ΟΛΑ (Οργανισμός Λιμένα Αλεξανδρούπολης). Ο Κωνσταντίνος Χατζημιχαήλ ήταν από τους ελάχιστους στην ακριτική πόλη που είδαν με φόβο την «Ρωσική Εισβολή» στην πόλη.

Ο ίδιος και πριν φτάσει ο Τζέφρι Πάιατ στην Ελλάδα, από το 2014 όταν ξέσπασε η κρίση στην Ουκρανία, αντιλήφθηκε αμέσως την μεγάλη ευκαιρία. Όσο και αν προσπάθησε να το εξηγήσει, οι κυβερνήσεις Σαμαρά και Τσίπρα στην συνέχεια, ήταν απασχολημένες με την οικονομική κρίση.

Οι δύο άντρες συνεργάστηκαν άψογα, και ο Πρόεδρος του Ο.Λ.Α κέρδισε τα μέγιστα από τις ανάγκες που προέκυψαν για τις ΗΠΑ. Έκανε κερδοφόρο το λιμάνι, βελτίωσε υποδομές, και κυρίως, εκπαίδευσε το προσωπικό «χρησιμοποιώντας» τους Αμερικανούς κατά τις διαδικασίες φόρτωσης – εκφόρτωσης.

Αυτό που συνέβαινε στην Αλεξανδρούπολη, το «είδε» ο Γερουσιαστής Μενέντεζ, ο οποίος όσο με τον Τζέφρι Πάιατ σχεδίαζαν την Πρωτοβουλία 3 + 1, έβλεπε πως η Αλεξανδρούπολη θα μπορούσε να συμπληρώσει την Πρωτοβουλία 3 + 1, και με αυτό τον τρόπο η Τουρκία να εγκλωβιστεί μέσα στο Αιγαίο.

Ο Γερουσιαστής δεν έχει κρύψει πως η Τουρκία πρέπει να αντιμετωπιστεί ως εχθρός των ΗΠΑ, και η ενδυνάμωση της Ελλάδας είναι Στρατηγικής σημασίας για τον ίδιο. Την ίδια στιγμή ο Τζέφρι Πάιατ αναλαμβάνει σημαντικό ρόλο στα Ενεργειακά και είναι πέρα από βέβαιο πως η πεποίθηση του για την αξία της ΑΛεξανδρούπολης, δεν θα υπάρχει πλέον μόνο στο Στειτ Ντιπάρτμεντ.

Το επόμενο διάστημα οι δύο άντρες θα προχωρήσουν πιθανόν σε εντυπωσιακές κινήσεις για να στηρίξουν την Ελλάδα και τα Αμερικανικά συμφέροντα