Οι «φωνές» για τα F-16 και τις δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού

Ως «αυτοματοποιημένες απαντήσεις» έρχονται οι αντιδράσεις από το εσωτερικό της χώρας, κάθε φορά που ένα Εθνικό θέμα έρχεται στην επικαιρότητα. Ραδιοφωνικές εκπομπές με παλαίμαχους σχολιαστές, άρθρα και φυσικά αναρτήσεις στα Social Media, θέλουν να πείσουν (ποιον άραγε;) πως η Ελλάδα και πάλι δεν έκανε όσα έπρεπε η όφειλε

Έτσι όλοι οι παραπάνω εξηγούν όχι μόνο τι θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα, αλλά και τι πρέπει να κάνει. Υπάρχει βέβαια μια διαφορά ανάμεσα στους συμβουλάτορες χωρίς ρίσκο, και με όσους διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας. Οι πρώτοι δεν έχουν καμιά πρόσβαση σε πληροφορίες και απλά εκτιμούν με τέτοιο τρόπο για να είναι αρεστοί στο κοινό που απευθύνονται, ενώ οι δεύτεροι όχι μόνο έχουν πρόσβαση σε πληροφορίες λόγο της θέσης τους, αλλά σε πολλές περιπτώσεις γνωρίζουν και τι διακυβεύεται.

Η πώληση των F-16 στην Τουρκία και η [καμία] σχέση με την Ελλάδα

Όλο το προηγούμενο διάστημα λίγο έλλειψε να πεισθούμε όλοι πως τα F-16 δεν θα τα έπαιρνε η Τουρκία γιατί απλά δεν το ήθελε ο Μενέντεζ. Η μόνη που συμπεριφέρθηκε σοβαρά στο θέμα και το αντιμετώπισε με σχετική «αδιαφορία», ήταν η Ελληνική κυβέρνηση. Και σωστά έπραξε γιατί η στάση του Μενέντεζ αφορά την συνολική πολιτική των Δημοκρατικών έναντι της Τουρκίας σε ένα σύνολο θεμάτων, και ΌΧΙ αποκλειστικά την σχέση Ελλάδας – Τουρκίας.

Η Ελλάδα εμπλέκεται σε όλο αυτό μόνο και μόνο επειδή τα συμφέροντα της είναι κοινά με τις ΗΠΑ από την Βόρεια Αφρική μέχρι την Μαύρη Θάλασσα. Να μην ξεχνάμε πως ενώ σήμερα Λευκός Οίκος και Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχουν κοινή στάση έναντι της Τουρκίας και των συμφερόντων στην περιοχή, κάτι τέτοιο δεν ίσχυε στην διακυβέρνηση Τραμπ όταν ο Λευκός Οίκος των Ρεπουμπλικάνων, είχε τελείως διαφορετική πολιτική με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των Δημοκρατικών.

Επίσης, λίγο έλλειψε να πεισθούμε όλοι πως η Τουρκία θα έπαιρνε F-16 με την δικλείδα ααφαλείας ηοποία ανέφερε πως αυτά τα αεροσκάφη δεν θα χρησιμοποιηθούν εναντίον της Ελλάδας. Η δικλείδα αυτή γίνεται ακόμα πιο περίεργη με τάση στο αστεία, όταν ο Τούρκος Πρόεδρος στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους σημείωσε πως η Τουρκία δεν έχει σκοπό να χρησιμοποιήσει (στρατιωτικά) τα νέα αεροσκάφη εναντίον της Ελλάδας.

Δηλαδή, ενώ οι ηγέτες του ΝΑΤΟ συζητούν πως θα αντιμετωπίσουν τις Ρωσία και Κίνα, μέσα στην Σύνοδο «αιωρείται» μια πιθανότητα επίθεσης ενός μέλους (Τουρκίας) έναντι άλλου (Ελλάδας).

Η Αθήνα βέβαια ήταν και είναι αδιάφορη για κάτι που δεν θα δεχόταν ποτέ η Άγκυρα. Μια τέτοια απόφαση θα έδινε την «χρυσή ευκαιρία» στην Ελληνική κυβέρνηση να το χρησιμοποιήσει και να το θέσει σε άλλες χώρες όπως στην Γερμανία, η οποία προμηθεύει την Τουρκία με άρματα μάχης και υποβρύχια.

Η Ελληνική κυβέρνηση όπως αποδεικνύεται εκ του αποτελέσματος, ορθά δεν πράττει και δεν ακολουθεί τις διεργασίες που αφορούν την Τουρκία, αλλά σχεδιάζει με βάση το δικό της μέλλον. Θα έλεγα μάλιστα πως αναγκάζει η καλύτερα, σέρνει την Άγκυρα σε αντιδράσεις πίσω από τα σχέδια αυτά.

Η Σουηδία και η [καμία] σχέση με την πώληση των F-16 στην Τουρκία

Στην διαδικασία ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, ο Τούρκος Πρόεδρος χρησιμοποίησε την πάγια τακτική, την «Διπλωματία της Ανοιχτής Πόρτας». Όπως και σε άλλα θέματα με τρίτες χώρες, η απειλή και ο εκβιασμός ήταν η αρχή μέχρι να καταλήξει στην αναδίπλωση. Από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις, αλλά επειδή το θέμα αφορά την Ευρώπη ας θυμηθούμε τους Πρέσβεις Ευρωπαϊκών χωρών που θα έδιωχνε [και αυτούς] σε μια νύχτα.

Είναι να απορεί κανείς γιατί ο Τούρκος Πρόεδρος να  μπει σε μια διαδικασία εκβιασμού της Σουηδίας για να πάρει τα F-16, ενώ αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν απλά η Τουρκία ήταν ένας πιστός σύμμαχος.

Και επειδή μιλάμε για την Τουρκία και για εκβιασμούς, γιατί να μην το έκανε για λόγους οι οποίοι είναι πολύ πιο σοβαροί, όπως την συμμετοχή του ΝΑΤΟ [με κάποιο τρόπο όπως το κάνει στην Ουκρανία] στην Συρία, την απαίτηση για παραχώρηση και αντιαεροπορικών συστημάτων, την απαίτηση προστασίας των ενεργειακών της δομών στην Μαύρη Θάλασσα, και τέλος, την πώληση υλικού όπως τα Bayraktar σε περισσότερα μέλη με ταυτόχρονη διαλειτουργικότητα.

Δεν απαίτησε τα μέγιστα αλλά κάτι το οποίο θα το πουλήσει ως «αθέτηση της Δύσης» [την μη πώληση των F-16], γιατί η Τουρκία δεν είναι πιστός σύμμαχος του ΝΑΤΟ, ενώ την ίδια στιγμή «αποθηκεύει» λόγους για να αποχωρήσει από αυτό.

Οι δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Σύνοδο του ΝΑΤΟ

Ο πρώην υπουργός εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, σε συνέντευξη του 17 ημέρες πριν τις εκλογές της 21ης Μαϊου, είχε πει πως δεν θα δίσταζε να βάλει την υπογραφή του: «Σε κάτι που θα έλυνε την ελληνοτουρκική διαφορά. Με μια διαφορά όμως, ότι αυτό θα υπηρετούσε το εθνικό συμφέρον και θα είχε αντιστοίχιση με την πάγια ελληνική θέση και στάση»

Σε άλλες εποχές μια τέτοια δήλωση δεν θα γινόταν ποτέ σε προεκλογική περίοδο. Όμως η προηγούμενη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, αλλά και αυτή που προέκυψε από τις εκλογές της 25^ης Ιουνίου, αποδεικνύει πως η Αθήνα δεν έχει σκοπό να κρυφτεί και να μεταθέσει το πρόβλημα με την Τουρκία στις επόμενες κυβερνήσεις.

Οι εξελίξεις τα επόμενα χρόνια θα είναι τρομακτικές με αποτέλεσμα να επηρεάσουν τον δυτικό τρόπο ζωής. Την ίδια ώρα οι κοινωνίες είναι πιο ώριμες, ενώ η Ελλάδα πλέον είναι πρωταγωνιστής και «Χώρα Λύσεων», ώστε να σκέφτεται ως ένα μικρό Έθνος.

Ουδείς μπορεί να εκτιμήσει πόσο ισχυρότερη θα ήταν η Ελλάδα αν το 2010 οριοθετούσε ΑΟΖ με την Λιβύη. Γιατί δεν έγινε; Γιατί η Ελλάδα εισερχόταν στην χρεωκοπία, και μια είδηση πως η χώρα θα παραχωρούσε μερικά «θαλάσσια στρέμματα» για την Συμφωνία, θα ξεσήκωνε τους λαϊκιστές.

Μετά το πέρας της Συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους, ο Έλληνας Πρωθυπουργός μιλώντας στην ΕΡΤ σημείωσε: «Αυτό το οποίο μπορώ να σας πω είναι ότι το πλαίσιο το οποίο οραματίζομαι ως προς τον τρόπο με τον οποίο θα πάρει σάρκα και οστά αυτή η διάθεση για μια καλύτερη συνεργασία έχει ουσιαστικά τρεις άξονες. Ο πρώτος είναι ο πολιτικός διάλογος υπό την καθοδήγηση των δύο υπουργών Εξωτερικών, στον οποίο προφανώς πολιτικό διάλογο θα τεθούν τα σημαντικά, τα βαριά γεωπολιτικά ζητήματα, με σημαντικότερο το βασικό ζήτημα το οποίο αναγνωρίζουμε ότι είναι η διαφορά μας με την Τουρκία, δηλαδή την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδας στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.»

Αυτές οι δηλώσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη ήταν η αφορμή για να αρχίσει πάλι μια συζήτηση [σε ραδιοφωνικές εκπομπές κλπ όπως ανέφερα πιο πάνω] στην οποία η Ελλάδα υποχωρεί, παραδίδει, ξεπουλά, και άλλα τόσα με τα οποία γίνεται αντιπολίτευση τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Όπως ανέφερα, η Ελλάδα με τους ρόλους που αναλαμβάνει από την Βόρεια Αφρική μέχρι την Μαύρη Θάλασσα και τα Βαλκάνια, παύει να είναι η χώρα η οποία δεν «αγγίζει» τίποτα. Ως «Χώρα λύσεων» [το απέδειξε με την Ιταλία-Αίγυπτο] θα προσπαθήσει να δώσει λύσεις που θα την αφορούν ως μεγάλο Έθνος που είναι.

Δεν θα κρυφτεί πίσω από τα δύο προβλήματα με την Τουρκία, και θα τα συζητήσει όλα. Βέβαια, επειδή η ηττοπάθεια και η λανθάνουσα θλίψη είναι χαρακτηριστικό όσων θέλουν να «κάνουν θόρυβο», θα θεωρήσουν πως οι συζητήσεις θα αφορούν τις απαιτήσεις τις Τουρκίας.

Οι «πολιτικές συζητήσεις», και τα «τα βαριά γεωπολιτικά ζητήματα» θα αφορούν θέματα που ενδιαφέρουν την Ελλάδα και το μέλλον της.  Αλήθεια, το Οικουμενικό Πατριαρχείο τι είναι; Δεν είναι πολιτικό ζήτημα; Πότε η Ελλάδα πίεσε; Το πυρηνικό εργοστάσιο Ακκουγιού τι είναι; Δεν είναι βαρύ γεωπολιτικό ζήτημα;

Θα μπορούσα να αναφέρω τουλάχιστον άλλα τέσσερα σοβαρά «ζητήματα» τα οποία λαμβάνουν τεράστια στρατηγική αξία για την χώρα υπό το πρίσμα του νέου της ρόλου. Όλα τα προηγούμενα χρόνια καμιά κυβέρνηση δεν τα άγγιξε γιατί ο ρόλος της Ελλάδας δεν το επέτρεπε.

Και για να δώσω το στίγμα, ένα από αυτά τα ζητήματα είναι η «Ελλάδα» [Ελληνισμός] γύρω από αυτή από τα σύνορα της χώρας. Οι επισκέψεις της Προέδρου της Δημοκρατίας στους Έλληνες της Ιταλίας και Βουλγαρίας, αποδεικνύει πως η χώρα έχει σχέδιο για τα επόμενα 100 χρόνια και παίρνει θέση στον νέο κόσμο που δημιουργείται.