Ο «Χρήσιμος Εισβολέας» γίνεται ανεξέλεγκτος

Τον χρησιμοποίησαν οι Άγγλοι στην Κύπρο το 1974 για να συνεχίσουν να έχουν τον ρόλο τους στην περιοχή καταπατώντας για πρώτη την Συνθήκη της Λωζάνης.

Στην συνέχεια τον χρησιμοποίησαν οι Αμερικανοί στον Βόρειο Ιράκ και την Συρία, ενώ για τους Ρώσους αποτελεί ένα καλό εργαλείο για δημιουργεί εντάσεις μέσα στην Συμμαχία με την επιθετικότητα απέναντι σε άλλο μέλος του ΝΑΤΟ, την Ελλάδα.Στην Λιβύη δέχτηκε να παίξει το ρόλο του απόλυτου υποτακτικού ως αντιπρόσωπος πολλαπλών συμφερόντων, Γερμανικών, Ιταλικών, Αμερικανικών και Νατοϊκών.

Αυτός ο «Χρήσιμος Εισβολέας», η Τουρκία, είχε και την στήριξη όλων των παραπάνω όταν μέσα στον ΟΗΕ, σε μια κίνηση απαξίωσης, για πρώτη φορά έδειχνε χάρτες με τους οποίους θα εισέβαλε σε λίγο καιρό σε μια ξένη χώρα, την Συρία. Και η χρησιμότητα αυτή προέκυπτε από την διάθεση της Άγκυρας, να θυσιάσει τα πάντα για να είναι ενεργός παίχτης.

Όμως αυτό που δεν υπολόγισαν όλοι όταν έδιναν στην Τουρκία το ρόλο αυτό πριν δύο δεκαετίες, είναι ότι ο Τούρκος Πρόεδρος προχώρησε σε ένα σχέδιο το οποίο δεν εντάσσεται στους μελλοντικούς χάρτες και σχεδιασμούς. Δεν είναι σχέδιο που αφορά την γεωπολιτική, γεωοικονομία, γεωστρατηγική, και άλλα τόσα που χρησιμοποιούνται για να μεταμορφώσουν το κόσμο, αφορά την κοινωνία

Ο Τούρκος Πρόεδρος, σαν καλός “φασονατζής” αντέγραψε απόλυτα τον Ελληνισμό, και τον τρόπο με τον οποίο κυριάρχησε στο κόσμο, θέλοντας να χτίσει όχι μια νέα Οθωμανική αυτοκρατορία, αλλά τον Τουρκισμό. Είναι αδιάφορος για τους Οθωμανούς, με τους οποίους φυσικά και δεν έχει καμιά σχέση η σημερινή Τουρκία. Και ο Τούρκος Πρόεδρος γνωρίζει πολύ καλά πως οι Οθωμανοί δεν ήταν όλοι Τούρκοι. Στα Βαλκάνια, στην Βόρεια Αφρική και στην Μέση Ανατολή, οι Οθωμανοί ήταν τοπικοί πληθυσμοί οι οποίοι ασπάστηκαν στο Ισλάμ για τις οικονομικές δυνατότητες και ευκαιρίες που έδινε η Οθωμανική αυτοκρατορία.

Ακριβώς το ίδιο προσπαθεί να κάνει και σήμερα, αρκεί να δει κανείς πως κινείται το υπουργείο εξωτερικών της Τουρκίας και ποιες είναι οι παρεμβάσεις που κάνει σε τρίτες χώρες. Και ας μην πάμε μακριά, ας δούμε τι κάνει στην Θράκη. Στις περιοχές που δεν λειτουργεί ως «Χρήσιμος Εισβολέας», το κόστος αυτό το μεταφέρει στην οικονομία. Δημιουργεί αυτές τις οικονομικές συνθήκες με τις οποίες φτιάχνει τους στρατούς εξαρτημένων οικονομικά, δίνοντας μια διέξοδο και δημιουργώντας τους νέους Τούρκους

Ενώ στην περιοχές στις οποίες εισβάλει, όπως στην επαρχία Αφρίν, αυτό το κάνει με την βία. Σχολεία σε όλα τα χωριά, γλώσσα δηλαδή, τράπεζες και νόμισμα, οικονομία δηλαδή, και τέλος, Τεμένη και ένα πλήρες με Ιμάμηδες και Ιεροδιδασκάλους, θρησκεία, κάνουν τον ντόπιο και μεταφερόμενο πληθυσμό να αποκτήσει τουρκική συνείδηση.

Αυτό έκανε και κάνει όπου έχει εισβάλει και έχει «εισβάλει». Ακόμα και σε χώρες όπως η Σομαλία, στην πρόσφατη αποφοίτηση στελεχών από στρατιωτική σχολή, η Τουρκία παρουσιάστηκε όχι απλά ως η συνεργαζόμενη χώρα στην εκπαίδευση, αλλά ως ο «Προστάτης» των μουσουλμάνων της περιοχής

Μοναδικό εμπόδιο σε αυτό το σχέδιο, είναι το Σουνιτικό Ισλάμ και οι Άραβες. Η Σουνιτική Τουρκία και συγκεκριμένα ο Ερντογάν, υπέπεσε στο λάθος να εκμεταλλευτεί την Μουσουλμανική Αδελφότητα και να προσπαθήσει να γίνει ο ίδιος προστάτης όλων των μουσουλμάνων του κόσμου, Σιιτών και Σουνιτών. Ακόμα χειρότερα, πήγε να γίνει και ο ηγέτης και να πάρει χώρο σε περιοχές του Αραβικού κόσμου.