Να μην ξεχαστούν τα εγκλήματα της Τουρκίας. Του Νίκου Ανδρουλάκη

Μετά το τέλος του Β’Π.Π. η ανθρωπότητα σοκαρισμένη από την φρίκη του ολοκαυτώματος επιτέλους αποφάσισε να κινητοποιηθεί και να αναγνωρίσει την γενοκτονία ως ξεχωριστό έγκλημα στο διεθνές δίκαιο. Ωστόσο, ακόμα και εάν τέτοια εγκλήματα θεωρούνται πλέον καταδικαστέα δεν έχουμε καταφέρει να τα αποτρέψουμε πλήρως. Αυτό, συνιστά, μια συλλογική μας  αποτυχία.

Μια γενοκτονία δεν τερματίζεται όταν σταματήσει η άσκηση της βίας. Συνεχίζεται και μετά, επιτυγχάνοντας τον σκοπό της μέσα από τη λήθη και την εξαφάνιση της πολιτιστικής κληρονομίας μιας εθνότητας. Δυστυχώς, δεν πήραμε το μάθημα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, με αποτέλεσμα εγκλήματα τέτοιου είδους να επαναλαμβάνονται. Όπως, το 1994 στη Ρουάντα όταν μία βάρβαρη εκστρατεία των Χούτου οδήγησε στο θάνατο 800.000 Τούτσι αλλά και μετριοπαθών Χούτου όπως και αυτά που έγιναν πρόσφατα από το Ισλαμικό Κράτος σε βάρος των Γιαζίντι στη Συρία και στο Ιράκ.

Η Γενοκτονία των Αρμενίων αλλά και των άλλων χριστιανικών πληθυσμών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όπως των Ποντίων, είχε ως στόχο όχι μόνο την φυσική αλλά και την πολιτισμική εξαφάνισή τους. Η ιστορία έπρεπε να αλλάξει, ώστε να ξεχάσει όχι μόνο ότι υπήρξαν αυτοί οι άνθρωποι, αλλά και τον τρόπο με τον όποιο δολοφονηθήκαν. Στην Τουρκία, έχουμε εδώ και δεκαετίες μια συστηματική προσπάθεια καταστροφής και αλλοίωσης της Αρμένικης και Ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Αυτό άλλωστε ανέδειξα και με την έκθεση που φιλοξένησα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την γενοκτονία των Αρμενίων και την καταστροφή των πολιτιστικών τους μνημείων που ακολούθησε από το 1915 στην ανατολική Τουρκία.

Σήμερα, ζητούμενο είναι να μην ξεχαστούν τα εγκλήματα του κεμαλικού καθεστώτος. Πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ώστε η Τουρκία να αποδεχθεί την ιστορική αλήθεια και να αναγνωρίσει τα εγκλήματα που έγιναν στην αρχή του προηγούμενου αιώνα. Εάν είναι ειλικρινής στην επιθυμία της να συμμετέχει στην μεγάλη ευρωπαϊκή οικογένεια, τότε θα πρέπει να μοιραστεί τις αξίες και τις αρχές μας και όχι να επιτίθεται λυσσαλέα για πολιτικούς αλλά και νομικούς λόγους σε όποιες Ευρωπαϊκές χώρες καταδικάζουν μέσα από το Κοινοβούλιό τους τα αποτρόπαια αυτά εγκλήματα.