Κωνσταντίνος Φίλης για τους χάρτες της Τουρκίας – Η Τουρκία κάνει δημόσιες διεθνείς σχέσεις μέσα από ακραίες προτάσεις

Παρέμβαση μέσα από τον προσωπικό του λογαριασμό έκανε ο Κωνσταντίνος Φίλης για τους επτά (7) χάρτες που παρουσιάστηκαν στην Καθημερινή της Κυριακής, σημειώνοντας τα εξής:

1. Οι χάρτες δεν είναι καινούργιοι, όπως ορθά αναφέρει ο πολύπειρος και βαθύς γνώστης Άγγελος Συρίγος. Πρωτοείδαν το φως της δημοσιότητας την περίοδο 2011-2012, πιθανότατα σε αντίδραση για τις συμφωνίες της Κύπρου με Λίβανο και Ισραήλ (2007 με την πρώτη και 2010 με το δεύτερο) για την οριοθέτηση της ΑΟΖ (είχε προηγηθεί η αντίστοιχη με την Άιγυπτο το 2003). 
2. Καμία από τις χώρες και οπωσδήποτε η Αίγυπτος δεν δέχθηκε να συζητήσει πάνω σε αυτή τη βάση, παρότι η Τουρκία της προσφέρει το δέλεαρ να διευρύνει σημαντικά τις θαλάσσιες ζώνες της συγκριτικά με τη συμφωνία της με την Κύπρο
3. Κανένας από αυτούς τους χάρτες δεν έχει τεθεί υπόψιν της ελληνικής πλευράς
4. Φαίνεται (εκτός από τη σοβαρότητα) να στερούνται και της απαραίτητης τεκμηρίωσης από πλευράς ανεξάρτητων υδρογράφων ή κάποιας αντίστοιχης υπηρεσίας (αρμόδια για τη σύνταξη και την έκδοση υδρογραφικών χαρτών). Εδώ πρόκειται για ολόκληρη επιστήμη. Δεν βλέπουμε ένα χάρτη και χαράσσουμε γραμμές εκεί που μας βολεύει. Άλλο να κινείσαι με πολιτική σκοπιμότητα (λόγω εντολής υπουργού) και άλλο να γίνεται αυτό δεκτό από τη διεθνή κοινότητα ή άλλες περιφερειακές δυνάμεις

5. Το μοναδικό επίσημο σχετικό στοιχείο στα αρχεία του τουρκικού ΥΠΕΞ είναι μία παρουσίαση του Αναπληρωτή Γενικού Διευθυντή Θαλλασίων και Αεροπορικών Υποθέσεων, Ερτσιγές, στις 21 Μαρτίου του 2012. Βάσει αυτής: 
• Επαναλαμβάνεται η πάγια θέση οριοθέτησης από τις τουρκικές ηπειρωτικές ακτές και όχι από τα νησιωτικά σημεία με βάση τη μέση γραμμή (σε σχέση με την Αίγυπτο και μόνο). Ωστόσο, σε αυτή την παρουσίαση/μελέτη δεν «διαγράφεται» ούτε η Κύπρος, ούτε η Κρήτη, όπως στους επτά χάρτες ενός απόστρατου (έστω και αν κατέχει υπεύθυνη θέση), όπου οι διεκδικήσεις είναι εμφανώς αυθαίρετες 
• Διατυπώνει με σαφήνεια την αμφισβήτηση για τα τεμάχια 1 και 4-7 της Κυπριακής Δημοκρατίας, λέγοντας ότι τέμνονται της τουρκικής υφαλοκρηπίδας (βλ. χάρτη ν.1)
• Δείχνει τις περιοχές όπου διεξήχθησαν σεισμικές έρευνες το 2011 από μεριάς Τουρκίας. Είναι ακριβώς στο σημείο μεταξύ ελληνικής και κυπριακής ΑΟΖ

• Δίνει έμφαση στην απόσταση του Καστερολίζου από τις τουρκικές ακτές, 1,25 ναυτικά μίλια (σχεδόν 2 χλμ) για να στηρίξει τη θέση ότι αυτό δεν δικαιούται υφαλοκρηπίδας. Δεν υπάρχει πουθενά αναφορά σε άλλα ελληνικά νησιά.
• Χρησιμοποιεί υποθέσεις, όπως οι οριοθετήσεις μεταξύ Ιταλίας-Τυνησίας (1971) και Γαλλίας-Βρετανίας (1977) καθώς και αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου στις υποθέσεις Λιβύης-Τυνησίας (1982), Λιβύης-Μάλτας (1985) και Ρουμανίας-Ουκρανίας (2009) για να στηρίξει νομικά τις θέσεις της Τουρκίας. 
• Δεν εντοπίζεται πουθενά αξίωση ή έστω νύξη σε σχέση με τη Λιβύη και ό,τι παρουσιάζεται το τελευταίο διάστημα
• Διευρύνει (κυκλωτικά) τις διεκδικήσεις της Άγκυρας στην κυπριακή ΑΟΖ μέσω των Τουρκοκυπρίων, αναγνωρίζοντάς τους τους δικαιώματα επί των τεμαχίων 1,2,3,8,9,12 (βλ. χάρτη ν.2)
• Επικαλείται τις σεισμικές έρευνες του «Πίρι Ρέις» στα τεμάχια 8,9 και 12 της κυπριακής ΑΟΖ (μεταξύ Σεπτεμβρίου και Νοεμβρίου 2011) για να επιβεβαιώσει ότι δήθεν οι Τουρκοκύπριοι έχουν νόμιμα δικαιώματα, τα οποία επιστεγάστηκαν με τις κινήσεις –που δεν αποκρούστηκαν- του Πίρι Ρέις. Αυτό μας προδιαθέτει για το πως θα επιχειρήσει η γείτονα να ενισχύσει το οπλοστάσιο των επιχειρημάτων της με επίκληση τις έρευνες του «Μπαρμπαρός» και πολύ περισσότερο τυχόν μελλοντική ερευνητική γέωτρηση του «Πορθητή» εντός της κυπριακής ΑΟΖ. 
Η Τουρκία κάνει δημόσιες διεθνείς σχέσεις μέσα από ακραίες προτάσεις, οι οποίες μπορεί να έχουν παρουσιαστεί σε τρίτες χώρες αλλά δεν έχουν λάβει την επίσημη σφραγίδα, αφού απουσιάζουν από τον επίσημο ιστότοπο και τα σχετικά αρχεία του τουρκικού Υπουργείου Εξωτερικών. Η Άγκυρα δεν τους έχει υιοθετήσει, ούτε βέβαια τους έχει απορρίψει. Θέλει ιδιαίτερη προσοχή εκ μέρους μας πως αντιδρούμε κάθε φορά σε τέτοιες ενέργειες/τεχνάσματα ώστε να μην τους δίνουμε μεγαλύτερη αξία απ΄ότι τους αρμόζει, χωρίς ασφαλώς να εφησυχάζουμε.