«Η Κοινωνική & Πολιτική κατάσταση της Ελλάδας μετά την Κρίση», Του Ευρ. Στυλιανίδη

Ευχαριστώ ιδιαίτερα και συγχαίρω το Ίδρυμα Hanns Seidel για την πρόσκληση αλλά και για την ιδιαίτερα χρήσιμη πρωτοβουλία του να μας βάλει Γερμανούς και Έλληνες, Βουλευτές και στελέχη, Ευρωπαίους πολίτες και πολιτικούς, να σκεφτόμαστε μαζί, να συζητούμε μαζί, να αποφασίζουμε μαζί και να δρούμε μαζί. Άλλωστε αυτό είναι σήμερα το ζητούμενο και σ΄ αυτή τη ζύμωση εμπεριέχεται ίσως η λύση για «περισσότερη και καλύτερη Ευρώπη».

Μου ζητήθηκε να περιγράψω και να αναλύσω την οικονομική, κοινωνική και εντέλει πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα, όπως αυτή διαμορφώνεται σήμερα, μετά την εκδήλωση της μεγαλύτερης μεταπολεμικής οικονομικής κρίσης, που έζησε η Ε.Ε..

Με την τοποθέτησή μου θα επιδιώξω να απαντήσω στα παρακάτω ερωτήματα:

1. Ποιες είναι οι αδυναμίες που επέδειξε η Ε.Ε.;
2. Ποια λάθη των ελληνικών κυβερνήσεων κατέστησαν την Ελλάδα «αδύναμο κρίκο» της ευρωπαϊκής αλυσίδας;
3. Ποιες αστοχίες της εφαρμοζόμενης πολιτικής καθυστέρησαν την αντιμετώπιση της κρίσης και εξέθεσαν τη Γερμανία σε πολλές περιπτώσεις άδικα, στα μάτια των λαών του ευρωπαϊκού νότου, παρότι σηκώνει το μεγαλύτερο βάρος της προσπάθειας για ανάκαμψη της Ευρώπης;
4. Ποιες είναι οι επιπτώσεις όλων των παραπάνω στην πραγματική οικονομία της Ελλάδας;
5. Ποιες είναι οι συνέπειες της κρίσης στην ελληνική κοινωνία;
6. Πώς επηρεάζει αυτό τις πολιτικές εξελίξεις και τι κινδύνους ή ευκαιρίες δημιουργεί για το κοινό μας μέλλον;

1. Οι Αδυναμίες της Ε.Ε.:

 Η Ευρώπη, κυρίες και κύριοι, έχασε μια σημαντική ευκαιρία να διαδραματίσει το ρόλο της Παγκόσμιας Ήρεμης Αναπτυξιακής Δύναμης το 2001, όταν δεν κατάφερε να ψηφίσει ένα Ευρωπαϊκό Σύνταγμα.

Ο επώδυνος συμβιβασμός μεταξύ Ευρωπαϊστών (στο στρατόπεδο των οποίων ανήκαν η Ελλάδα και η Γερμανία) και Ευρωσκεπτικιστών, οδήγησε στη Νομισματική Ένωση, χωρίς όμως αντίστοιχη Δημοσιονομική, Οικονομική και βεβαίως Πολιτική Ένωση.

Στην Ε.Ε. χτίσαμε ένα σκάφος για ήρεμα ταξίδια, χωρίς να το εξοπλίσουμε κατάλληλα, ώστε να μπορεί να συνεχίσει το ταξίδι και μέσα στις καταιγίδες που θα ακολουθούσαν. Τώρα λοιπόν που ξέσπασε μια παγκόσμια οικονομική καταιγίδα, είμαστε υποχρεωμένοι γρήγορα και εν κινήσει, να κάνουμε τις απαιτούμενες αλλαγές, επιδιώκοντας περισσότερη Ευρώπη.

Δυστυχώς όμως δεν είναι τόσο εύκολο όσο παλιά:

Πρώτον, διότι έχει αυξηθεί σημαντικά ο ευρωσκεπτικισμός λόγω της κρίσης, δίνοντας χώρο σε εθνικιστικά και φασιστικά κινήματα, που προάγουν τον εθνικό απομονωτισμό στα κράτη μέλη.

Δεύτερον, διότι έχει κλονιστεί σοβαρά η εμπιστοσύνη μεταξύ των κρατών, δημιουργώντας απόσταση στη σχέση Βορρά – Νότου.

Τρίτον, διότι διαταράχτηκε η Κοινωνική Συνοχή, αμφισβητήθηκε η αρχή της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης και ταρακουνήθηκε το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ιδέας, που είναι η Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς.

Οι πολίτες, βλέποντας κυρίως στον ευρωπαϊκό νότο τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι και τους πλούσιους πλουσιότεροι, την ώρα που συνθλίβεται λόγω των φόρων και των οριζόντιων περικοπών η μεσαία τάξη, δυσκολεύονται πλέον να πιστέψουν στην Ευρώπη και μετακινούνται προς τα άκρα με απρόβλεπτες συνέπειες.

Όλα αυτά συνηγορούν σε ένα συμπέρασμα, ότι: το πρόβλημα της Ευρώπης και φυσικά της Ελλάδας είναι πρωτίστως πολιτικό και δευτερευόντως οικονομικό.

 Η ανεπάρκεια της Ε.Ε. να απαντήσει στην κρίση φάνηκε, τόσο από την απουσία Ευρωπαϊκών Οίκων Αξιολόγησης, την ώρα που οι αντίστοιχοι αμερικανικοί υποβάθμιζαν τις οικονομίες κρατών – μελών (Ελλάδα, Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία, κ.α.), όσο και από την απουσία Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Διάσωσης, που μας οδήγησε αναγκαστικά στην αγκαλιά του έμπειρου ΔΝΤ, το οποίο διέθετε τη σχετική τεχνογνωσία.

Έτσι, μπορεί ο κ. Schäuble να είπε στον Αμερικανό συνάδελφό του ότι “το Ευρώ είναι οικογενειακή μας υπόθεση” απ΄ τη μία, απ’ την άλλη όμως η Γερμανία άνοιξε την πόρτα σε έναν αξιόπιστο μεν μηχανισμό διάσωσης, που έχει όμως πλήρη άγνοια του Ευρωπαϊκού Κεκτημένου και της Ευρωπαϊκής Νοοτροπίας.

Για όσους έχουμε διαπραγματευτεί με την τρόικα, είναι προφανής η δυσκολία που έχουν οι μη Ευρωπαίοι τεχνοκράτες να κατανοήσουν τους κανόνες λειτουργίας της Ε.Ε. και την αντίληψη και τη νοοτροπία των ευρωπαϊκών κοινωνιών.

Δεν πρέπει λοιπόν να αιφνιδιάζεται η Γερμανική Κυβέρνηση, όταν ακούει προτάσεις για κόψιμο νέου χρήματος, έκδοση ευρωομολόγου ή κούρεμα χρέους, ακόμα κι αν αυτοί που το προτείνουν δε θα κληθούν οι ίδιοι να πληρώσουν το λογαριασμό.

Για τη δημιουργία και τη διαχείριση της μέχρι τώρα κατάστασης έχουμε κάνει όλοι λάθη, τόσο η Ελλάδα, όσο και η Γερμανία.

2. Ποια ήταν τα διαχρονικά λάθη των Ελληνικών Κυβερνήσεων που κατέστησαν την Ελλάδα «αδύναμο κρίκο» της ευρωπαϊκής αλυσίδας;

 Γι αυτά ευθύνονται όλα τα κόμματα που άσκησαν εξουσία και δια των πράξεων ή των παραλείψεών τους, συνέβαλαν σ’ αυτά. Ευθύνονται όμως και δυνάμεις της αντιπολίτευσης, που χρησιμοποιώντας την κοινωνική τους επιρροή ή τον καταχρηστικό συνδικαλισμό, εμπόδισαν μεταρρυθμίσεις ή καινοτόμες πολιτικές να εφαρμοστούν έγκαιρα. Τα βασικά λάθη που προκάλεσαν τις στρεβλώσεις της ελληνικής οικονομίας είναι:

1. Η δημιουργία ενός μεγάλου και σπάταλου κράτους.
2. Η στροφή από την πραγματική στην εικονική οικονομία με τις υποθέσεις του Χρηματιστηρίου, του πλαστικού χρήματος, του υπερβολικού δανεισμού και των άστοχων επιδοτήσεων
3. Η έλλειψη ουσιαστικής προετοιμασίας για την ένταξή μας στο ευρώ.

Όταν η Καγκελάριος, κ. Merkel, ασκούσε κριτική στο προεκλογικό ντιμπέιτ προς τον κ. Steinbrück, ουσιαστικά κατέκρινε έμμεσα και τη διακυβέρνηση των Ελλήνων σοσιαλιστών πριν το 2004, που δεν είχε προετοιμάσει σωστά την ένταξη στο ευρώ.

4. Η διεθνοποίηση του ελληνικού προβλήματος με την ένταξη στο μνημόνιο και την είσοδο του ΔΝΤ στα εσωτερικά της Ευρώπης.

Εκτός όμως από την κριτική προς τους πολιτικούς, οφείλουμε να μιλήσουμε με ευθυκρισία και για την “οικονομική αριστοκρατία” και τις ευθύνες της.

Σ’ αυτό το σημείο θα μου επιτρέψετε να συμφωνήσω απόλυτα με κ. Schäuble, ο οποίος υποστήριξε ευθέως παλαιότερα ότι: «μια οικονομική ελίτ που έγινε στο παρελθόν παντοδύναμη διαμέσου του Ελληνικού Κράτους και της πολιτικής διαπλοκής, την ώρα της κρίσης γύρισε την πλάτη προς τους Έλληνες. Απέσυρε δεκάδες δις καταθέσεων απ΄το τραπεζικό σύστημα προς τα μπαούλα ή το εξωτερικό, συχνά δεν πλήρωνε φόρους -ως όφειλε- αφήνοντας τα βάρη να τα σηκώσουν πάλι οι ίδιοι ευσυνείδητοι των μεσαίων και κάτω δοκιμαζόμενων τάξεων και δεν ανταπέδωσε στο ελάχιστο τη στήριξη προς την πραγματική οικονομία που δοκιμάζεται. Το μόνο που έκανε και συνεχίζει να κάνει αυτή η ελίτ των καρτέλ, είναι να υπερασπίζεται αδίστακτα τη δεσπόζουσα θέση της στην εσωτερική αγορά, αδιαφορώντας συχνά για την εξαθλίωση και την ταπείνωση ενός πληγωμένου, αλλά περήφανου λαού».

3. Ποιες ήταν οι αστοχίες και οι καθυστερήσεις της εφαρμοζόμενης πολιτικής που εξέθεσαν τη Γερμανία στα μάτια του ευρωπαϊκού νότου;

Η Γερμανία δε συνειδητοποίησε από την αρχή τον ηγετικό ρόλο, που κλήθηκε να διαδραματίσει για λογαριασμό όλης της Ευρώπης.

1. Αντέδρασε αμήχανα, χάνοντας πολύτιμο χρόνο.
2. Άνοιξε με ευκολία την πόρτα της Ευρωζώνης στο ΔΝΤ για να καλύψει την έλλειψη μηχανισμού διάσωσης με ότι σημαίνει αυτό, ενώ είχε τη δυνατότητα να αντιμετωπίσει διαφορετικά το ελληνικό ζήτημα αν υιοθετούσε το Σχέδιο Διάσωσης που είχε ετοιμάσει η Deutsche Bank, όπως πρόσφατα αποκάλυψε στο Βήμα (5.10.14) ο τότε Πρόεδρος Josef Ackermann αποφεύγοντας την περιπέτεια του Μνημονίου και την ανάμιξη του ΔΝΤ στο ευρωπαϊκό γίγνεσθαι.
3. Καθυστέρησε να ενεργοποιήσει την Αρχή της Ευρωπαϊκής Αλληλεγγύης, φοβούμενη προεκλογικά το εσωτερικό πολιτικό κόστος.
4. Δε μπόρεσε εξ’ αρχής να γεφυρώσει αποτελεσματικά τον ορθολογισμό του Βορρά με το συναισθηματισμό του Νότου, δημιουργώντας την εντύπωση ότι μετακινείται απ΄ τη γενικώς αποδεκτή φιλοσοφία του H. Kohl που έλεγε ότι “Μόνο μια ισχυρή Ευρώπη εγγυάται μια δυνατή Γερμανία” σε μια αναχρονιστική και απειλητική αντίληψη για μια “Γερμανική Ευρώπη”.

Αυτή η καθυστέρηση έδωσε χώρο και επιχειρήματα, τόσο στους Ευρωσκεπτικιστές, όσο και στους αρνητές της Ενωμένης Ευρώπης, που έσπευσαν να δαιμονοποιήσουν εκ νέου τη Γερμανία.

Για μεγάλο διάστημα ο “αντιαμερικανισμός” που κυριάρχησε στην Ελλάδα λόγω Χούντας και Κυπριακού, αντικαταστάθηκε από “αντιγερμανισμό” λόγω οικονομικής εξαθλίωσης, παρ’ ότι στην προσπάθεια εξυγίανσης και ανάκαμψης, η Κυβέρνηση Merkel είναι ο σημαντικότερος συμπαραστάτης μας στην πράξη.

4. Ποιες είναι όμως οι επιπτώσεις της κρίσης και της διαχείρισής της στην πραγματική οικονομία της Ελλάδας;

Το διάστημα που μεσολάβησε από το 2012 μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση μας έκανε σημαντικά βήματα κυρίως στην κατεύθυνση της δημοσιονομικής πειθαρχίας.

1. Μείωσε θεαματικά τις δημόσιες δαπάνες
2. Πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα
3. Επιβράδυνε την ύφεση
4. Καθήλωσε τον πληθωρισμό στο ιστορικό χαμηλό των τελευταίων ετών
5. Άρχισε να αποπληρώνει ληξιπρόθεσμες υποχρεώσεις
6. Βελτίωσε κατά 15 θέσεις την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μας διεθνώς

Δηλαδή, πετύχαμε τους ενδιάμεσους στόχους, που ήταν:

α) Η αποφυγή μιας άτακτης χρεοκοπίας και

β) Η παραμονή της Ελλάδας στο σκληρό πυρήνα της Ε.Ε.

Μεγάλος πρωταγωνιστής αυτής της εθνικής προσπάθειας ήταν ο ίδιος ο ελληνικός λαός, ο οποίος παρότι είδε το εισόδημά του να συρρικνώνεται κατά 40%, το βιοτικό του επίπεδο να κλονίζεται και τη ζωή του να αλλάζει ραγδαία, επέδειξε απίστευτη ωριμότητα, υπομονή και πίστη στην προσπάθεια.

Η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση δικαιολογεί κατ’ αρχήν έκτακτες πολιτικές μικρής διάρκειας, που αποκλίνουν από τα συνήθη και βραχυπρόθεσμα στοχεύουν στην αποκατάσταση της δημοσιονομικής πειθαρχίας, στη μείωση των δημοσίων δαπανών, στον ισοσκελισμό των προϋπολογισμών και διευκολύνουν την επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος.

Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως η 6ετής διάρκεια της αυστηρής αυτής πολιτικής, έχει στεγνώσει την αγορά από ρευστότητα και έχει εξαντλήσει τη δύναμη των επιχειρήσεων, την υπομονή των νοικοκυριών, αρχίζοντας να προσλαμβάνει διαστάσεις ακόμα και ανθρωπιστικής κρίσης.

Είναι χαρακτηριστικές οι υπερβολές και οι αστοχίες κυρίως στο πεδίο της φορολογικής πολιτικής που εφαρμόζεται. Χαρακτηριστικά αναφέρω, τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα ο φόρος για τους μισθωτούς αυξήθηκε 7 φορές, για τους ελεύθερους επαγγελματίες 9 φορές. Τα ακίνητα επιβαρύνθηκαν κατά 800% παραπάνω και όλα αυτά όταν το εισόδημα μειώθηκε κατά 40%.

Συνέπεια: το σύνολο των οφειλομένων φόρων ανέρχεται σε € 67,9 δις, τα οφειλόμενα δάνεια στις τράπεζες στα € 77 δις και οι οφειλόμενες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία στα € 15 δις.

Πτυχές της εφαρμοζόμενης πολιτικής απειλούν λόγω της υπερβολής των τεχνοκρατών, αντί να θεραπεύσουν τις στρεβλώσεις του ελληνικού συστήματος, να καταστρέψουν τους βασικούς πυλώνες της Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς και να διαλύσουν τον αξιακό κώδικα της φιλελεύθερης ιδεολογίας.

Για παράδειγμα:

α) το ζήτημα των ομολογιούχων που εμπιστεύτηκαν το κράτος τους και καταστράφηκαν έπληξε καίρια την Αρχή της Τραπεζικής Πίστης,

β) η μη παροχή ρευστότητας προς την αγορά από τις “ανακεφαλαιοποιημένες” χάρη στο κράτος τράπεζες, θίγει ευθέως τη δυνατότητα του “επιχειρείν“, η οποία επιδεινώνεται περαιτέρω από τη μείωση μισθών, συντάξεων και γενικότερα της αγοραστικής δύναμης και της καταναλωτικής διάθεσης των πολιτών, κάτι που επεσήμανε πρόσφατα στο Βερολίνο και η Καγκελάριος Merkel (όταν μίλησε για την «ανάγκη στήριξης μικρομεσαίων Επιχειρήσεων»)

γ) η εξοντωτική φορολόγηση των ακινήτων σε αρκετές περιπτώσεις θίγει το Συνταγματικό Δικαίωμα της Ιδιοκτησίας στο σκληρό του πυρήνα, ενώ οι υπερβολικές αυξήσεις σε άλλους φορολογικούς συντελεστές π.χ. εισοδήματος, ΦΠΑ, ειδικός φόρος κατανάλωσης στο πετρέλαιο, φόρος επιτηδεύματος, υποχρέωση προκαταβολής 55% για επαγγελματίες κλπ, τελειώνουν κάθε επιχειρηματική κινητικότητα, προκαλώντας παράλυση στην αγορά, θέματα επιβίωσης στους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και σταδιακή κατάρρευση στην εθνική οικονομία, λόγω γεωμετρικής αύξησης των ληξιπρόθεσμων οφειλών προς το δημόσιο.

Η φιλελεύθερη αρχή “Οι φόροι σκοτώνουν τους φόρους” δικαιώνεται πλήρως και η κατάσταση της Πραγματικής Οικονομίας επιδεινώνεται. Παρά τις διεθνείς παραδοχές για πρωτογενές πλεόνασμα, η Εθνική Οικονομία κινδυνεύει με εσωτερική κατάρρευση, αν δεν οργανωθεί τώρα μια Στροφή στην Πραγματική Οικονομία με κεντρική Ιδέα μια Νέα Φορολογική Επανάσταση.

5. Ποιες είναι οι συνέπειες της κρίσης στην ελληνική Κοινωνία;

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΣΤΑΤ., κατά το β’ τρίμηνο του 2014 το ποσοστό ανεργίας παρότι μειώθηκε πάνω από 1% τον τελευταίο χρόνο, παραμένει υψηλά, στο 26,6%, δηλ. 1.280.101 άνεργοι.

Στις ηλικίες δε 15-24 ετών, ανέρχεται στο 52%. Πολλά νοικοκυριά είναι χωρίς κανένα εργαζόμενο και χωρίς πόρους.

Παράλληλα εμφανίζεται δραματική μείωση αποδοχών και ο κατώτατος μισθός βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του 2000.

Σύμφωνα με την «Έκθεση για τη φτώχεια» του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής (Σεπτ. 2014), 2,5 εκ. Έλληνες βρίσκονται κάτω από το επίπεδο της φτώχειας με βάση το εισόδημα του μεσαίου νοικοκυριού (το 60%) και 3,8 εκ. άτομα βρίσκονται σε κίνδυνο φτώχειας λόγω υλικών στερήσεων και ανεργίας.

Κατά τη Eurostat, βρισκόμαστε στη χειρότερη θέση μεταξύ των 28, όσον αφορά στον κίνδυνο φτώχειας και συγκαταλεγόμαστε στην ομάδα των ευρωπαϊκών χωρών με τη μεγαλύτερη φτώχεια (23,1%) μαζί με Ισπανία, Βουλγαρία και Ρουμανία.

Τέλος, σύμφωνα με την έρευνα του ΟΟΣΑ (2013), είμαστε στην τέταρτη χειρότερη θέση μεταξύ 35 χωρών με βάση τους δείκτες ευημερίας και ποιότητας ζωής.

6. Πως επηρεάζει αυτό τις πολιτικές εξελίξεις και τι κινδύνους ή ευκαιρίες δημιουργεί για το κοινό μας μέλλον;

Οι πολίτες στον Ευρωπαϊκό νότο είδαν τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι απ΄ τη μια στιγμή στην άλλη και τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι, την ώρα που η μεσαία τάξη συνθλίβεται λόγω φόρων, οριζόντιων περικοπών, έλλειψης ρευστότητας στην αγορά και απουσίας έμπρακτης κοινωνικής δικαιοσύνης. Αυτό είχε ως συνέπεια τη ριζοσπαστικοποίηση της πολιτικής τους συμπεριφοράς και τη μετατόπισή τους στα άκρα.

Οι τελευταίες Ευρωεκλογές ανέδειξαν τις κυρίαρχες πολιτικές τάσεις που διαμορφώνονται μετά τη διαχείριση της κρίσης, οι οποίες φαίνεται να επιβεβαιώνονται από τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις.

Ειδικότερα:

1. Έχουμε για πρώτη φορά ιστορικά την εκλογική κυριαρχία με 4 μονάδες υπεροχής του ΣΥΡΙΖΑ, ενός αριστερού κόμματος που είναι μεν Ευρωσκεπτικιστικό, όχι όμως κατά την άποψή μου, Ευρωαρνητικό. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης χρησιμοποίησε κυρίως ως όπλο του την Ελληνική κρίση. Ζήτησε το κούρεμα του χρέους και την αλλαγή της εφαρμοζόμενης μεταρρυθμιστικής πολιτικής, χωρίς όμως να απαντά πειστικά στο πώς θα εφαρμόσει μια πιο λαϊκή πολιτική. Μίλησε λαϊκίστικα και δεν μπόρεσε να απομακρυνθεί από τις κρατικίστικες πολιτικές ενός χρεοκοπημένου αριστερού παρελθόντος.

2. Η άνοδος της ακροδεξιάς στην τρίτη θέση με 9% οφείλεται σε δυο λόγους :

α) Επένδυσε πολιτικά στον ανθρώπινο πόνο που έφερε η κρίση, στην ανέχεια, στην ανεργία των νέων, στην εγκληματικότητα, στην ξενοφοβία και

β) Επιχείρησε να θυματοποιηθεί   στα μάτια της κοινής γνώμης εμφανίζοντας ως πολιτική δίωξη τη φυλάκιση των ηγετικών στελεχών της. Κατά την γνώμη μου η Χ.Α. έχτισε πάνω στα λάθη και τις παραλείψεις του πολιτικού συστήματος και εκμεταλλεύτηκε την συστηματική και ισοπεδωτική απαξίωση των πολιτικών από τα ΜΜΕ (διαπλεκόμενα και μη) τα τελευταία χρόνια εναντίον όλων των κομμάτων και όλων των πολιτικών προσώπων χωρίς να ξεχωρίζουν τα θετικά παραδείγματα.

Τέλος-αυτό είναι προσωπική εκτίμηση- θεωρώ λάθος εξαρχής την ποινική αντιμετώπιση της Χρυσής Αυγής από τα πολιτικά κόμματα και τα ΜΜΕ. Η ποινική ευθύνη των φυσικών προσώπων ήταν αρμοδιότητα αποκλειστικά της Δικαιοσύνης. Η Χρυσή Αυγή έπρεπε από κόμματα και ΜΜΕ να αποδομηθεί πολιτικά και ιδεολογικά, γιατί διαφορετικά ήταν αυτονόητη η «θυματοποίηση» και ίσως και η «ηρωοποίηση» του ριζοσπαστικού της λόγου.

Θυμίζω την αποχουντοποίηση κατά την μεταπολίτευση, που ολοκληρώθηκε από ανακοινώσεις – αποφάσεις ενωμοταρχών και εισαγγελέων και έκλεισε με μια μόνο πολιτική δήλωση του Κωνσταντίνου Καραμανλή για τους δικτάτορες: «όταν λέμε ισόβια εννοούμε ισόβια».

3. Η πολυδιάσπαση του ελληνικού πολιτικού συστήματος και η δημιουργία κινημάτων διαμαρτυρίας π.χ. ΑΝΕΛ 3,4%, Ένωση για την Πατρίδα και το Λαό 1%, Σχέδιο Β κλπ καθώς και απολίτικα ή μεταπολιτικά κόμματα όπως το Ποτάμι 6,6% δημιουργούν συνθήκες πολιτικής αστάθειας.

Το φαινόμενο αυτό οφείλεται στην αδυναμία των παραδοσιακών αρχηγικών κομμάτων να λειτουργήσουν θεσμικά, προκρίνοντας κανόνες εσωτερικής λειτουργίας που θωρακίζουν την ενότητα, τη συλλογικότητα και την εσωκομματική Δημοκρατία. Αλλά και στην επιθετική παρέμβαση της Ελληνικής Οικονομικής Ολιγαρχίας στο χώρο της πολιτικής που μέσω της διαπλοκής έχει μάθει να φτιάχνει ή να διαλύει κόμματα, να αναδεικνύει ή να εξαφανίζει πολιτικούς με κριτήριο τα δικά της συμφέροντα και όχι τα συμφέροντα την κοινωνίας, της χώρας ή της Ευρώπης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ

Όσες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις και να κάνουμε στην Ελλάδα, αν δεν σπάσουμε το κατεστημένο της διαπλεκόμενης οικονομικής ολιγαρχίας, αν δεν απλώσουμε τις ευκαιρίες σε όλους, αν δεν προστατεύσουμε τη μεσαία τάξη, αν δεν οριοθετήσουμε με αυστηρότητα τη σχέση πολιτικής, αγοράς και τεχνοκρατίας δεν θα πετύχουμε τίποτε.

Αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί ούτε με τον κρατισμό της παρωχημένης αριστεράς, ούτε με τον ολιγοπωλιακό καπιταλισμό μιας νεοφιλελεύθερης δεξιάς που αβαντάρεται από την κρίση. Μπορεί να επιτευχθεί μόνο μέσα από την Κοινωνική Οικονομία της Αγοράς που αποτελεί το ιστορικό επίτευγμα της Πολιτικής μας οικογένειας, του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ).

Η αυστηρή πολιτική της δημοσιονομικής πειθαρχίας, ότι ήταν να επιτύχει το πέτυχε. Δε μας παίρνει άλλο να ανακατανέμουμε τον υφιστάμενο συρρικνωμένο πλούτο. Οφείλουμε να τον αυξήσουμε με εξωστρέφεια και αναπτυξιακές πολιτικές.

Ο αξιακός κώδικας της κοινής μας ιδεολογίας, της Κοινωνικής Οικονομίας της Αγοράς, πρέπει να αποτελέσει από εδώ και εμπρός την πυξίδα, που θα καθοδηγήσει μια Στροφή της πολιτικής μας προς την Πραγματική Οικονομία.

Τα κύρια χαρακτηριστικά αυτής της Στροφής, που έχουν τόσο ανάγκη:

• η οικονομία μας για να επιτύχει την ανάκαμψη,
• η κοινωνία μας για να διασφαλίσει τη δικαιοσύνη και
• η Ελλάδα για να εδραιώσει την ανάπτυξη της,

είναι:

1. η εφαρμογή έξυπνων μεταρρυθμίσεων σε όλους τους τομείς
2. η επιτάχυνση στοχευμένων αποκρατικοποιήσεων
3. η ενίσχυση της ρευστότητας των ΜΜ Επιχειρήσεων και της αγοράς γενικότερα
4. μια φορολογική επανάσταση που θα ενθαρρύνει το επιχειρείν, θα προσελκύει ξένες επενδύσεις και θα προστατεύει το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας
5. η αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας μας, όπως είναι η ναυτιλία, ο τουρισμός, το εμπόριο, η παιδεία και ο πολιτισμός, το υψηλού επιπέδου ανθρώπινο δυναμικό.

Κυρίες και Κύριοι,

Οι Έλληνες δεν είναι επαίτες. Είναι ένας περήφανος λαός, που σαφώς όπως και οι άλλοι λαοί, διέπραξε λάθη και τα πλήρωσε πολύ ακριβά. Είναι όμως και ένας λαός με εξαιρετικές αρετές, που όταν θέλει κάτι και το πιστεύει πραγματικά, έχει την ικανότητα να το πετυχαίνει πολύ γρήγορα.

Υπάρχουν πολλά ιστορικά παραδείγματα που το επιβεβαιώνουν αυτό, αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι μετά από μια Εθνική Καταστροφή το 1922 απ΄ τους Τούρκους, τον ερχομό εκατομμυρίων προσφύγων, δύο παγκόσμιους πολέμους, δύο απομονωτικές δικτατορίες, έναν αιματηρό εμφύλιο και την εθνική τραγωδία της παράνομης εισβολής και κατοχής στην Κύπρο, που συνεχίζει να επηρεάζει ακόμα τις αμυντικές μας δαπάνες, η πατρίδα μου, πολύ γρήγορα νίκησε τη φτώχεια, εδραίωσε τη δημοκρατία, εντάχθηκε στην Ε.Ε. και παραμένει στα 30 ισχυρότερα κράτη του πλανήτη παρά την κρίση.

Οι Έλληνες πιστεύουν βαθιά στη ευρωπαϊκή τους μοίρα.

Η ελληνική αγορά, τη Γερμανία δεν την αντιμετωπίζει απλά ως δανειστή, αλλά θεωρεί ότι τις διμερείς μας σχέσεις πρέπει να τις διέπει η Αρχή της Συμπληρωματικότητα.

Η γερμανική οικονομία είναι βαριά, βαθειά, σταθερή και οργανωμένη. Η ελληνική οικονομία είναι επιδερμική αλλά ευπροσάρμοστη, ασταθής αλλά ευέλικτη, εύθραυστη αλλά γρήγορη.

Άρα:

• Η Γερμανία παράγει (Βιομηχανία) – Η Ελλάδα εμπορεύεται και μεταφέρει (διαμετακομιστικό Εμπόριο και Ναυτιλία).
• Η Γερμανία διαθέτει δίκτυο καταναλωτικών και διατροφικών προϊόντων – Η Ελλάδα διαθέτει δυναμικό πρωτογενή τομέα.
• Η Γερμανία τροφοδοτεί τη διεθνή τουριστική αγορά – Η Ελλάδα αποτελεί μοναδικό διεθνή τουριστικό προορισμό
• Η Γερμανία διαθέτει υψηλή τεχνογνωσία για την παραγωγή εναλλακτικής ενέργειας – Η Ελλάδα προσφέρει ιδανικές κλιματολογικές και γεωλογικές συνθήκες
• Η Γερμανία έχει σύγχρονα οργανωτικά μοντέλα εκπαίδευσης – Η Ελλάδα διαθέτει υψηλού επιπέδου επιστημονικό δυναμικό για τη μετεξέλιξή της σε διεθνές εκπαιδευτικό κέντρο (Μεικτά Πανεπιστήμια)
• Η Γερμανία διαθέτει φθηνό χρήμα (ισχυρό τραπεζικό σύστημα) – Η Ελλάδα διαθέτει εξαιρετικές παραγωγικές μονάδες που παραμένουν καθηλωμένες λόγω της έλλειψης ρευστότητας.

Για να επιτευχθούν όλα αυτά πρέπει να ληφθούν συγκεκριμένες αποφάσεις σε όλα τα επίπεδα:

• Σε ευρωπαϊκό επίπεδο πρέπει να ληφθούν οριστικές και ξεκάθαρες αποφάσεις διευθέτησης του ζητήματος του ελληνικού χρέους.
• Σε διακυβερνητικό επίπεδο πρέπει να διευκολυνθούν περαιτέρω θεσμικά αλλά και λειτουργικά στοχευμένες συνεργασίες.
• Σε επίπεδο αγοράς πρέπει να ενθαρρυνθούν συνέργιες που αξιοποιούν την Αρχή της Συμπληρωματικότητας , όχι μόνο διακηρυκτικά, αλλά πρακτικά και προς αμοιβαίο όφελος.

Έτσι μόνο η Ευρωπαϊκή Αλληλεγγύη μπορεί να πάρει σάρκα και οστά.

Εκτιμώ ότι αν πραγματικά πιστεύουμε στην Ενωμένη Ευρώπη, μπορούμε μαζί να πετύχουμε γρηγορότερα περισσότερους στόχους, αρκεί να κινούμαστε με αμοιβαίο σεβασμό και κατανόηση και να νιώθουμε την Ευρώπη ως κοινή μας πατρίδα.

*Ο Dr. Ευριπίδης Στ. Στυλιανίδης, είναι Βουλευτής Ροδόπης, πρώην Υπουργός και Επικεφαλής της Ελληνικής Αντιπροσωπείας στην Κ.Σ. ΝΑΤΟ