Είναι το υπουργείο ο υπουργός; Του Τάσου Τέλλογλου

Ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς λογομάχησε στην ολομέλεια της Βουλής με την πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη για την απόφασή του να ζητήσει (;) την απομάκρυνση της μονίμου αντιπροσώπου της Ελλάδας στην ΕΕ, της πρέσβεως Αλεξάνδρας Παπαδοπούλου. Η κ. Παπαδοπούλου δεν είναι κάποια τυχαία στην ελληνική διπλωματική υπηρεσία. Άνοιξε το γραφείο της χώρας μας στην Πρίστινα, υπηρέτησε στα Σκόπια σε μία πολύ λεπτή φάση των σχέσεων μας με την γείτονα, ήταν στα Ηνωμένα Έθνη και υποστήριξε την εθνική προσπάθεια της χώρας μας τα τελευταία χρόνια στις Βρυξέλλες. Όσοι την γνωρίζουν –και εδώ και έξω– την εκτιμούν για πολλούς λόγους, ο σημαντικότερος από τους οποίους είναι ότι ξέρει να λέει τη γνώμη της. Στη Δύση οι δημόσιοι υπάλληλοι και μάλιστα οι ανώτεροι πληρώνονται για αυτό ακριβώς: να διαφωνούν από τους πολιτικούς τους προϊσταμένους όταν το επιβάλλει η καλύτερη -κατά τεκμήριο- γνώση που έχουν σε τεχνικά και διαδικαστικά ζητήματα.

Αυτό δεν φαίνεται ότι εκτιμάται από την παρούσα πολιτική ηγεσία του υπουργείου. Διότι η υπόθεση Παπαδοπούλου αποτελεί απλά την κορυφή του παγόβουνου και όχι το ίδιο το παγόβουνο. Ο διπλωματικός Τσιέπας ένας από τους καλύτερους ειδικούς που είχε το υπουργείο στα θέματα μετανάστευσης μετατέθηκε στην διεύθυνση Λατινικής Αμερικής, ο πρέσβης στο Βερολίνο άλλαξε για τρίτη φορά μέσα σε ένα χρόνο ενώ πολύ σύντομα μαθαίνω ότι θα υπάρξουν και άλλες αλλαγές έτσι ώστε να διασφαλισθεί αυτό που η πολιτική ηγεσία και ο υπουργός προσωπικά θεωρούν έλεγχο του υπουργείου.

Θα είναι ένα κακό υπουργείο όπου πολλοί ικανοί άνθρωποι θα έχουν μετατεθεί από κρίσιμες θέσεις καθώς η «αριστεία είναι ρετσινιά» για να επικαλεσθούμε τον κ Μπαλτά. Ο ίδιος ο κ Κοτζιάς -με τον οποίο προσπάθησα χθες να επικοινωνήσω- επικαλείται διάφορους λόγους για την απόφασή του. Ο σημαντικότερος είναι ότι η «κ. Παπαδοπούλου είναι πρέσβης του κατεστημένου». Η κυβέρνηση του κ. Κοτζιά έχει υπογράψει ένα μνημόνιο με το οποίο δεσμεύεται ότι  θα κάνει ο,τι μπορεί για να οικοδομήσει μια διοίκηση που θα έχει απογαλακτισθεί από την πολιτική. Αλλά ο ίδιος προφανώς δεν πιστεύει σε αυτό. Το θέμα είναι αν πιστεύει η κυβέρνηση στην οποία ανήκει και αν σκοπεύει να γενικεύσει την πρακτική και σε άλλους τομείς της δημόσιας διοίκησης.