Η «τρομοκρατημένη» Τουρκία

Κατά τη διάρκεια των τελευταίων 18 μηνών, 400 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους και περισσότεροι από 1.259 έχουν τραυματιστεί σε 21 συνολικά τρομοκρατικές επιθέσεις στην Τουρκία με βάση τα επίσημα στοιχεία των τουρκικών αρχών.

Το βράδυ της 28/6/2016 πραγματοποιήθηκε η πρώτη επίθεση αυτοκτονίας  στο αεροδρόμιο Ατατούρκ της η οποία και λειτούργησε ως προπομπός των γεγονότων της 15^ης Ιουλίου 2016 με το κινηματογραφικό comeback του «Σουλτάνου Ερντογάν» και την σκληρή στάση καταστολής που τήρησε το επίσημο τουρκικό κράτος με τον τελικό απολογισμό  των νεκρών να φθάνει τους 265 και οι τραυματίες  να υπολογίζονται στους 1.440.

Παράλληλα έχουμε μία έξαρση τρομοκρατικών χτυπημάτων σε «σκληρούς» και «μαλακούς» στόχους σε όλη την Ευρώπη  και ιδιαίτερα στις χώρες που μετέχουν στο διεθνή συνασπισμό κατά του λεγόμενου “Ισλαμικού Κράτους . Τα κράτη μέλη της Ε.Ε. που συμμετέχουν στο συνασπισμό αυτό θεωρούνται νόμιμοι στόχοι απ’ το  «Ισλαμικό Κράτος», και με σύμφωνα με τη Europol,  διατρέχουν αυξημένο κίνδυνο η Γαλλία, το Βέλγιο, η Γερμανία, η Ολλανδία και η Βρετανία.

Έχοντας επισημάνει το ρόλο της Τουρκίας στους σύγχρονους υβριδικούς πολέμους και τον ρόλο των ξένων δυνάμεων στην υλοποίηση ευρύτερων γεωστρατηγικών σχεδιασμών , διαφαίνεται ότι διανύουμε μία περίοδο αναθέρμανσης ψυχροπολεμικών συνθηκών  σε ένα περίπλοκο περιβάλλον με περισσότερους συντελεστές ισχύος να εμπλέκονται  και με καταλυτικό το ρόλο κάποιων αναβιούμενων ή καταπιεσμένων εθνικισμών.

Επιπροσθέτως πρέπει να μας απασχολεί  και το γεγονός ότι  τουρκική κοινωνία βρίσκεται σε μεγάλο διχασμό  ενώ προβλήματα δημιουργεί  και η εναλλαγή των γενεών στο βίαιο τμήμα του κουρδικού κινήματος. Υπάρχουν πολλά τμήματα της κοινωνίας με παράπονα εναντίον του τουρκικού κράτους και της κυβέρνησης του AKP, και αυτό συμβάλλει στην επιδείνωση του κλίματος ανασφάλειας στη χώρα.

Οι συχνές αναφορές του Ερντογάν στα «σύνορα της καρδιάς» του και η αυξανόμενη τουρκική προκλητικότητα δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται μόνον ως μία σπασμωδική κίνηση ενός  καταρρέοντος καθεστώτος αλλά και ως η «αδιαπραγμάτευτη κόκκινη γραμμή» της Τουρκίας ενόψει των σχεδίων αναδιάταξης των συνόρων της Μέσης Ανατολής και τις εξελίξεις στην ανατολική Μεσόγειο οι οποίες και θα επηρεάσουν το μέλλον της Ευρώπης.

Κάτω από αυτό το μοντέλο ανάλυσης βρισκόμαστε ενώπιον μιας ευρύτερης περιφερειακής σύγκρουσης σε συνθήκες που θυμίζουν το όχι και τόσο μακρινό ιστορικό παρελθόν , ενώ ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί σε όλες τις πτυχές των ρωσοτουρκικών σχέσεων.

Η εν ψυχρώ δολοφονία του  Ρώσου διπλωμάτη  Αντρέι Καρλόφ  την ώρα που ο Τούρκος ΥΠΕΞ ταξίδευε για τη Μόσχα, όπου θα συμμετείχε σε τριμερή συνάντηση Ρωσίας, Ιράν και Τουρκίας δεν αφήνουν πολλά περιθώρια παρερμηνείας για τις τρέχουσες διεθνείς εξελίξεις. Η πρόσφατη συνέντευξη του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν άφησε να διαφανούν οι προθέσεις του  για τον ρόλο που επιφυλάσσει στην Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν η Ρωσική Ομοσπονδία.

Η Χώρα μας πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της την τουρκική προκλητικότητα ενώ θα πρέπει να σταθούμε με ιδιαίτερο σκεπτικισμό και στην απόπειρα εξαγωγής της κρίσης με το πρόσχημα της δίωξης του «τρομοκράτη Φετουλάχ Γκιουλέν».

Επίσης, να υπενθυμίσουμε ότι ο υπουργός Ευρωπαϊκών Υποθέσεων της Τουρκίας Ομερ Τσελίκ κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα «προειδοποίησε» τους  Ελληνες αξιωματούχους ότι η οργάνωση του  FETÖ μπορεί να προκαλέσει αναταραχές στην Θράκη. Μάλιστα, ο τούρκος υπουργός επέμεινε στον όρο «Δυτική Θράκη» κάνοντας λόγο για ενδεχόμενο ταραχών από το κόμμα του Γκιουλέν «ανάμεσα στους συμπατριώτες μας και την κοινότητά μας».

Με δεδομένη την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στην περιοχή της, η Ελλάδα καλείται να διαδραματίσει έναν ουσιαστικό σταθεροποιητικό ρόλο και να επιδείξει ψυχραιμία. Σε αυτό το δύσκολο περιφερειακό περιβάλλον, και παρά τη βαθιά οικονομική κρίση της τελευταίας επταετίας, η Χώρα μας  παραμένει πυλώνας σταθερότητας, η  κοινωνία έχει αποδειχθεί εξαιρετικά ανθεκτική, ενώ η πολιτική, αν και τεταμένη και ταραχώδης, εξακολουθεί να λειτουργεί με έναν σχετικά λογικό τρόπο και να προσανατολίζεται προς την ενδυνάμωση ΟΛΩΝ των παραγόντων ισχύος που θα είναι έτοιμοι να αντιμετωπίσουν κάθε πρόκληση.