Η Ελπίδα για τη Χώρα μας βρίσκεται στο ΝΑΙ, του Σταύρου Καλλεντερίδη

Έρχεται η στιγμή που ο καθένας μας πρέπει να κάνει την προσωπική του υπέρβαση.

Μετά από μια δεκαετία αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες της χώρας μας (εκλέγειν και εκλέγεσθαι) με παράλληλη ωστόσο πολιτική δράση και ακτιβισμό, ένοιωσα πως τώρα έχει έρθει η ώρα να πάρω θέση. Είναι αδήριτη ανάγκη καθώς τώρα διακυβεύεται η επιβίωση της πατρίδας. Ξεκαθαρίζω πως σέβομαι την άποψη του καθενός – όλοι θέλουμε την καλύτερη δυνατή συμφωνία άλλωστε – για αυτό και παραθέτω τη δική μου.

Υποστηρίζω το “ΝΑΙ” επειδή είμαι υπεράνω χρωμάτων, κομμάτων και ιστορικών προκαταλήψεων και προσδοκώ τη δημιουργία κυβέρνησης εθνικής σωτηρίας (όχι να ξαναέρθουν οι άλλοι) μέσω της οποίας θα επιβιώσει η χώρα, για να δουλέψουμε έπειτα να γίνουμε κυρίαρχοι της Ελλάδας εμείς οι πολίτες μέσω νέου καταστατικού συνταγματικού χάρτη και να αποφασίσουμε τότε μια και καλή, δημοκρατικά, πως θα διαχειριστούμε το χρέος. Και όχι οι εγχώριες (κόμματα) ή οι Ευρωπαϊκές ελίτ (θεσμοί). Ξεχάστε λοιπόν τα κόμματα. Δεν σκοπεύω να αναφέρω κανένα από αυτά μιας και είναι άσχετα με τα σημαντικά ζητήματα που τίθενται μπροστά μας.

Τα γεγονότα είναι τα εξής και τα απαριθμώ για ευκολία:

Δεν υπάρχει επιλογή να ψηφίσουμε κάτι αν θεωρούμε απεχθή και επώδυνη ΚΑΙ την πρόταση των θεσμών αλλά ΚΑΙ της κυβέρνησης. Αυτό αποδεικνύει το πόσο άκυρο είναι αυτό το «δημοψήφισμα».
Η υποστήριξη του «ναι» δεν ισοδυναμεί με επικύρωση ή υιοθέτηση του «σχεδίου συμφωνίας που κατέθεσαν οι θεσμοί» (όπως θα αναγράφεται δηλαδή στο ψηφοδέλτιο), μιας και η εν λόγω πρόταση έχει λήξει – λόγω της νέας τραπεζικής και δημοσιονομικής κατάστασης στη χώρα μας, όλες οι ισορροπίες έχουν αλλάξει. Αυτό επίσης αποδεικνύει και το πόσο άκυρο είναι αυτό το «δημοψήφισμα».
Το «όχι» δεν σημαίνει τίποτα και σε κανέναν. Πέρα από τους διθυράμβους εσωτερικής κατανάλωσης, με όχι στις αποσκευές του ο υπουργός Οικονομικών, πηγαίνει στις Βρυξέλλες, ξανακούει ένα «όχι» (από τους θεσμούς αυτή τη φορά), και οδηγούμαστε στο χάος και την εθνική καταστροφή.
Μιας ΚΑΙ οι δύο επιλογές είναι ουσιαστικά άκυρες, το αποτέλεσμα του «δημοψηφίσματος» αποκτάει μια άλλη διάσταση. Ασχέτως των απεγνωσμένων προσπαθειών της κυβέρνησης με τα κεκαλυμμένα μηνύματα, το «δημοψήφισμα» είναι ξεκάθαρα «ναι» στο ευρώ και την Ευρωπαϊκή (οικονομική) Ένωση και «όχι» σε όλα τα προηγούμενα, κάτι το οποίο οδηγεί σε εθνικό νόμισμα και εθνική απομόνωση. Η επιλογή τότε γίνεται ξεκάθαρα υπέρ του «ΝΑΙ».

 Επιπροσθέτως,

Καμία πλειοψηφία (ακόμα και η απόλυτη) δεν έχει δικαίωμα να αποφασίσει π.χ. για το βασανισμό κάποιου καθώς έχουμε όλοι αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα μας την προστασία της σωματικής μας ακεραιότητας. Αντίστοιχο ανθρώπινο και αναφαίρετο δικαίωμα μας είναι και η προστασία της περιουσίας μας. Δεδομένου του #4 και της επικείμενης πτώχευσης δεν έχει δικαίωμα κανείς περαστικός πολιτικός να αποφασίζει για αυτά τα ζητήματα αλλά ούτε η πλειοψηφία μπορεί. Η Δημοκρατία δεν είναι και ποτέ δεν ήταν απλά και μονοδιάστατα η άποψης της πλειοψηφίας. Σε μια Δημοκρατία όλο αυτό το τραγικό αστείο θα το ακύρωνε ένα Ανώτατο Συνταγματικό Δικαστήριο του οποίο ο ρόλος είναι η προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και η ακύρωση ακόμα και της θέλησης της πλειοψηφίας. Αλλιώς επικρατεί η «τυραννίδα των πολλών» – αυτό για το οποίο κατηγορούν οι Ολιγάρχες τη Δημοκρατία. Δεν περιμένω να το καταλάβει αυτό ποτέ Έλληνας πολιτικός ακόμα και αν του το ζωγράφιζα. Το δημοψήφισμα αυτό είναι ενάντια στη φύση του ανθρώπου και δεν θα έπρεπε να είχε υπάρξει ποτέ.
Η πλειοψηφία του «όχι» δεν λέει όχι στην Ευρώπη του κοινού πολιτισμού, της ελεύθερης διακίνησης, του τουρισμού, της προόδου, της προστασίας του περιβάλλοντος, του Erasmus, της εκπαίδευσης και κυρίως της ειρήνης. Λέει «όχι» στην Ευρώπη της εξαθλίωσης. Δεδομένου του #4, το «ΝΑΙ» είναι μονόδρομος καθώς η Ευρώπη μπορεί να αλλάξει μόνο από τα ενεργά μέλη της. Απομονωμένος δεν αλλάζεις τίποτα – μόνο εκ των έσω μπορούμε να επιφέρουμε αλλαγές. Αυτό όμως δεν μπορούν να το κάνουν ΠΟΤΕ τα διεφθαρμένα κομματικά στελέχη (που χρηματίζονται, εκβιάζονται, ελέγχονται), για αυτό και αποτυγχάνουν.
Ο πρωθυπουργός δεν οδηγείται σε αυτό το κάλπικο δημοψήφισμα από «φιλοδημοκρατία» αλλά από ανικανότητα διαχείρισης της κατάστασης. Ειδάλλως θα είχε προχωρήσει στο «όχι» χρησιμοποιώντας απλά την εκλογική εντολή των εθνικών εκλογών. Επιπλέον, οι αναδιπλώσεις του (βράδυ 30.06) μας στοίχισαν και μας στοιχίζουν και είναι φανερό πως δεν μπορεί να ανταπεξέλθει.
Το «όχι» είναι βουτιά στο κενό και ψήφος στο σκοτάδι αφού ούτε η ίδια κυβέρνηση γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι («κάνουμε ένα πείραμα να πιέσουμε με το δημοψήφισμα» δήλωνε στις 02.07 ο Λαφαζάνης για να μείνει στην ιστορία) ενώ είναι ανέντιμο να μας καλούν να ψηφίσουμε σε ένα καθεστώς εκατέρωθεν προπαγάνδας και άγνοιας. Και εξηγώ
Άγνοια: εγώ που παρακολουθώ αδιαλείπτως τις πολιτικές εξελίξεις δεν μπορώ καν να μαντέψω τι μπορεί να συμβεί στην περίπτωση της απόλυτης ρήξης που καλούμαστε να υποστηρίξουμε. Πόσο μάλλον οι πολίτες που δεν έχουν αντίστοιχη εμπειρία ή διάθεση. Αντίστοιχη άγνοια έχει και η κυβέρνηση καθώς δεν αποδεικνύονται ούτε ικανοί ούτε γνώστες.
Προπαγάνδα: Η Αθήνα έχει γεμίσει μέχρι και στις μικρές συνοικίες τις με εκτυπωμένες αφίσες – σκουπίδια του κυβερνόντος κόμματος επιβάλλοντας σχεδόν το «όχι». Αντίστοιχες θέσεις παίρνουν και οι κομματικές εφημερίδες και τα λοιπά Μ.Μ.Ε.
Εξαθλίωση: Δεν θα αναφερθώ για την κατάσταση στην οποία έχει υποπέσει η χώρα μετά την απόφαση για την απάτη-δημοψήφισμα της κυβέρνησης. Τα βλέπετε όλοι. Αυτό που θέλω να κρατήσω είναι η δήλωση του πρωθυπουργού στις 02.07 πως “συμβαίνει αυτό, γιατί η ΕΚΤ διέκοψε τη ρευστότητα. Γιατί το Eurogroup απέρριψε το αίτημα να δοθεί ολιγοήμερη παράταση για να αποφασίσει ο ελληνικός λαός.” Είναι ντροπή και όνειδος να παίζεις 10εκ. ανθρώπους στα ζάρια. Η κυβέρνηση όφειλε να εξασφαλίσει πρώτα την οποιαδήποτε παράταση και ΜΕΤΑ να προκηρύξει δημοψήφισμα. Οτιδήποτε διαφορετικό ήταν αφελές και εγκληματικό και το πληρώνουν τώρα οι πολίτες.
Το όχι είναι λευκή επιταγή. Κανείς πολιτικός δεν την αξίζει. Δεν θα μπορούσα ποτέ να αφεθώ τυφλά στις αποφάσεις ενός ανθρώπου και πόσο μάλλον του εν ενεργεία πρωθυπουργού μας. Η κυβέρνηση θεωρητικά καλά τα λέει, η Ε.Ε. χρειάζεται δημοκρατική αλλαγή αλλά αυτό δεν θα το επιφέρει ποτέ ΚΑΝΕΝΑ ελληνικό σαθρό κόμμα – πόσο μάλλον μια κυβέρνηση από καταληψίες και ανειδίκευτους. Τη δημοκρατική αλλαγή θα τη φέρουμε εμείς (και έχω να πω πολλά για αυτό και για το πώς) με νέο δημοκρατικό σύνταγμα και Πολίτευμα. Και μόνο τότε μπορούμε να την προωθήσουμε και στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οι πολίτες στην πλειοψηφία τους θέλουν και Ευρώπη και Δημοκρατία αλλά μόνο η Ελλάδα μπορεί να το δημιουργήσει αυτό. Και αυτό θα το πετύχουμε όταν απομακρύνουμε τους τωρινούς πολιτικούς μας και φέρουμε νέο πολίτευμα. Αυτό το δημοψήφισμα μας πάει πίσω και μακριά από το στόχο για μια “Δημοκρατική Ευρωπαϊκή Ένωση”.

 Και επειδή εγώ δεν λέω ψέματα και δεν μασάω τα λόγια μου

Φαίνεται ξεκάθαρα πως η Ευρωπαϊκή ελίτ δεν θέλει την παρούσα κυβέρνηση (την εγχώρια ελίτ δηλαδή). Αν όμως οι Ολιγάρχες δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους αυτό δεν αφορά εμάς τους πολίτες. Για όποιον βιαστεί να προβληματιστεί πως δεν είναι δυνατόν να μας υπαγορεύουν οι ξένοι την ηγεσία μας, να θυμίσω πως τους πολιτικούς και την ηγεσία μας έτσι και αλλιώς ΔΕΝ την επιλέγουμε εμείς, αλλά η εγχώρια Ολιγαρχική τάξη. Έτσι και αλλιώς μας επιβουλεύονται οπότε το ελάχιστο που μπορεί να φέρει στο τραπέζι ένας Έλληνας Ολιγάρχης είναι να είναι αρεστός και να συνδιαλέγεται με τους φίλους του – Ολιγάρχες στην Ένωση. Όλα τα άλλα είναι για μετά τη Δημοκρατική αναγέννηση της χώρας.
Κάποιοι, λανθασμένα κατ’ εμέ, πιστεύουν πως αν καταστραφούμε θα βγούμε πιο δυνατοί από τις στάχτες μας. Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Μετά τον αφανισμό της κοινωνίας μας, οι μόνοι δυνατοί να ανακάμψουν θα είναι οι Ολιγάρχες – η πολιτικοοικονομική ελίτ της χώρας και του εξωτερικού. Οι δεύτεροι θα μας εξαγοράσουν ενώ οι πρώτοι θα συνεχίσουν να μας επιβουλεύονται δημιουργώντας αυτή τη φορά τη δική τους ιδεατή Ολιγαρχική (ή και χειρότερα) πολιτεία. Θα καταστραφούμε δηλαδή για να μας εξαγοράσουν και να υποδουλωθούμε χειρότερα. Επίσης στις διεθνείς σχέσεις αν απομονωθούμε θα γίνουμε βορά των εξωτερικών απειλών που βρίσκονται δυστυχώς ΠΑΝΤΟΥ στην περιοχή μας. Καλώς ή κακώς υπάρχουν κάποια θέσφατα τα οποία δεν είναι συζητήσιμα και ΔΕΝ επιτρέπουν την ολική καταστροφή μας. Ποιος θα υπερασπιστεί την Κύπρο και το Αιγαίο μετά το ολοκαύτωμα; Οι θεσμοί;!;! Καταστροφή λοιπόν.. Και με τι κόστος; Δεν έχω τρομοκρατήσει ποτέ κανέναν στη ζωή μου αλλά διερωτώμαι δυνατά, με τι κόστος; Δεν θα ήθελα να δω κλάματα την ώρα της ανακοίνωσης του «όχι» όταν έρθει η συνειδητοποίηση της αυτοκτονίας της χώρας. Μπορούμε να το αποτρέψουμε.

Σε ένα βαθμό λοιπόν ο λόγος που συμμετέχω αυτή τη φορά και μετά από 10 χρόνια εναλλακτικής πολιτικής δράσης είναι για να υπερασπιστώ ένα θεσμό που σέβομαι βαθύτατα – το δημοψήφισμα – από ένα πραξικόπημα («δημοκάλεσμα» θα το χαρακτήριζα) που φιλοδοξεί να το εγγράψει στις συνειδήσεις των πολιτών με Ολιγαρχική μορφή και τρόπο. Οι εκλογές ήταν είναι και θα είναι αντιδημοκρατικές και ανελεύθερες και τους ανήκουν. Το δημοψήφισμα όμως όχι.

Καταδικάζουμε λοιπόν την ακυβερνησία των τελευταίων ημερών, τα κενά ερωτήματα του δημοψηφίσματος, την επικίνδυνη ασάφεια των επιλογών μας στην κάλπη, την πραξικοπηματική διαδικασία και τα αδιέξοδα τα οποία δεν απέτρεψε (ή μάλλον ξεκάθαρα επέτρεψε) η κυβέρνηση. Και ψηφίζουμε ΝΑΙ.

Υπόσχομαι και δεσμεύομαι να βάλω τα δυνατά μου και να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό σε μια πανελλήνια Εκστρατεία Πολιτών για τη Δημοκρατία με επόμενο στόχο την προώθηση της Δημοκρατίας στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Τα παραπάνω εγράφησαν με καλή προαίρεση, αγάπη για τα αδέλφια μου, τους απανταχού Έλληνες και εθνική υπερηφάνεια.

Καλή μας τύχη αδέρφια
Καλεντερίδης Σταύρος

Ο Σταύρος Καλεντερίδης είναι πολιτικός επιστήμονας, διεθνολόγος κι επικοινωνιολόγος