Επέστρεψαν στη Λέσβο οι πρόσκοποι που παρέλαβαν -στο Χάλιφαξ του Καναδά- εκ μέρους των κατοίκων του νησιού το «Βραβείο John McCain

Επέστρεψαν στη Λέσβο οι πρόσκοποι που παρέλαβαν -στο Χάλιφαξ του Καναδά- εκ μέρους των κατοίκων του νησιού το «Βραβείο John McCain για τον ηγετικό ρόλο στο κοινωφελές έργο».

Με «ένα κομμάτι αντίδωρο», τους στίχους του συμπατριώτη τους νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ / και μυρσίνη συ δοξαστική / μη παρακαλώ σας μη / λησμονάτε τη χώρα μου!» παρέλαβαν δυο 18χρονοι πρόσκοποι από τη Λέσβο, ο Ξενοφών Κουκούτας και ο Γιάννης Σβώρος, το πρώτο «Βραβείο John Mac Cain», που απονεμήθηκε στους κατοίκους του νησιού για την ανιδιοτελή υποστήριξη προς τους πρόσφυγες.

Και προσέθεσαν στους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη, απευθυνόμενοι στους ισχυρούς του πλανήτη που παραβρίσκονταν στο 10ο ετήσιο Φόρουμ Διεθνούς Ασφαλείας Halifax, στη διάρκεια του οποίου έγινε η απονομή:

«Μη, σας παρακαλούμε μη, μη λησμονάτε το νησί μας, τους ανθρώπους του. Είμαστε ακόμα εκεί. Αντέχουμε στα δύσκολα που ζούμε ακόμα, αλλά μη, μη μας ξεχνάτε».

Οι δυο 18χρονοι επέστρεψαν νωρίς σήμερα το πρωί από το Χάλιφαξ του Καναδά, όπου μετά από πρόταση του δημάρχου Λέσβου, Σπύρου Γαληνού και σε συνεννόηση με το ίδρυμα John McCain, παρέλαβαν το τιμητικό βραβείο σε αναγνώριση της σημαντικής συμβολής της τοπικής Προσκοπικής Κίνησης στην αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.

Ας σημειωθεί ότι την απονομή παρακολούθησαν υψηλόβαθμα στρατιωτικά στελέχη από πολλές χώρες καθώς και πολιτικά στελέχη που συμμετείχαν στο συνέδριο όπως υπουργοί Άμυνας, Εσωτερικών και άλλοι.

Με ανακοίνωσή της η Περιφερειακή Εφορεία Προσκόπων Λέσβου ευχαριστεί δημόσια το δήμαρχο Λέσβου Σπύρο Γαληνό και τα υπόλοιπα στελέχη της δημοτικής αρχής για την εξαιρετική τιμή που επεφύλαξαν στην τοπική προσκοπική Κίνηση. «Τιμή που ενδυναμώνει τα στελέχη της να συνεχίσουν την προσπάθεια τους σε όφελος της νεολαίας του τόπου και της τοπικής κοινωνίας γενικότερα» σημειώνεται στην ανακοίνωση.

Επίσης με την ίδια ανακοίνωση οι Πρόσκοποι της Λέσβου ευχαριστούν τον ειδικό Σύμβουλο του Δημάρχου κ. Μάριο Ανδριώτη που ταξίδευσε και αυτός στο Χάλιφαξ του Καναδά για την εξαιρετική συνεργασία και την πολύτιμη βοήθειά του στο δύσκολο αυτό ταξίδι για τα δυο νέα στελέχη της Προσκοπικής Κίνησης.

Παραθέτουμε την ομιλία των προσκόπων κατά την τελετή απονομής του βραβείου στο διεθνές Συνέδριο Ασφάλειας του Χάλιφαξ 2018 «Halifax Security Forum 2018

Η Λέσβος, το νησί μας είναι ένα όμορφο αιγαιοπελαγίτικο νησί. Ο Θεός μας ευλόγησε να γεννηθούμε σε ένα όμορφο νησί, έναν τόπο που όταν χάνεται από τον ορίζοντα του ταξιδιώτη ο ποιητής λέει πως κατεβαίνεις ένα σκαλοπάτι στον άλλο κόσμο.

Μεγαλώσαμε και γίναμε ενήλικοι πια, περπατώντας στις παραλίες και στα βουνά του τόπου μας, γνωρίζοντας τον καλά. Αγαπήσαμε τον τόπο μας, αγαπήσαμε και τους ανθρώπους του. Αυτούς που έχουμε σήμερα την ιδιαίτερη τιμή να εκπροσωπούμε ενώπιόν σας.

Οι κάτοικοι της Λέσβου ερχόμαστε από μακριά. Οι μακρινοί παππούδες μας ήταν η μεγάλη γυναίκα ποιήτρια της αρχαιότητας, η Σαπφώ, που 800 χρόνια πριν από το Χριστό ύμνησε το δικαίωμα στη διαφορετικότητα, στην επιλογή. Ο Αλκαίος, άλλος μακρινός μας παππούς κι αυτός είπε πως οι άνδρες είναι τα κάστρα της πόλης, ο άνθρωπος ρυθμίζει τη ζωή του. Ο Πιττακός, ο σοφός, ρύθμισε με σύνεση τα όσα πρέπει να συμβαίνουν σε μια Δημοκρατία. Σε ετούτο το νησί δε μπορούσε παρά να ευδοκιμεί το δέντρο της ειρήνης, το δώρο του θεού στους ανθρώπους η ελιά.

Ερχόμαστε από μακριά. Οι παππούδες μας ήρθαν πολλοί από αυτούς πρόσφυγες στο νησί από τα απέναντι παράλια. Πριν από λίγες μέρες στο Παρίσι, η παγκόσμια κοινότητα γιόρτασε τα 100 χρόνια από τη λήξη του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. Για εμάς στην ανατολή όμως, ο πόλεμος αυτός δεν τέλειωσε το 1918. Τέλειωσε τέσσερα χρόνια αργότερα, το Σεπτέμβριο του 1922 με τη Μικρασιατική Καταστροφή και ενάμιση εκατομμύριο πρόσφυγες από την ανατολή στην Ελλάδα. Είμαστε εγγόνια προσφύγων, εγγόνια ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα σε πρόσφυγες.

Κάπως έτσι όταν το 2015 σταθήκαμε στην ακτή μπροστά στις βάρκες άλλων ανθρώπων, θυμάτα κι αυτοί άλλων πολέμων με κάθε λογής όπλα, χημικά όπλα ως και οικονομικά όπλα. Όλοι εμείς οι άνθρωποι της Λέσβου είπαμε πως είναι καθήκον μας να μην αφήσουμε αυτούς τους ανθρώπους αβοήθητους. Ένα πιάτο φαΐ, ένα στεγνό ρούχο, ένα ποτήρι νερό, ένα χάδι, ένα παιχνίδι ήταν ό,τι μπορούσαμε να προσφέρουμε μέχρι να κινηθεί η παγκόσμια κοινότητα.

Αυτά δώσαμε. Αυτά που θεωρούμε αυτονόητα σε ένα τόπο που λάτρεψε τον φιλόξενο Δία και το Χριστό που η Βίβλος λέει πως τον βρίσκεις στον ξένο που φιλοξενείς.

Αυτά δώσαμε κι εμείς οι πρόσκοποι. Όλοι εμείς που πιστοί στις καλύτερες παραδόσεις του ελληνικού προσκοπισμού αγόγγυστα εργαστήκαμε για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής προσφυγικής κρίσης αλλά και των επιπτώσεων από τις προσφυγικές ροές στην τοπική κοινωνία.

Όταν η προσφυγικές ροές κορυφώθηκαν το τέλος του καλοκαιριού και το φθινόπωρο του 2015, όταν και από τη Λέσβο πέρασαν σχεδόν 700.000 άνθρωποι, οι πρόσκοποι πέραν της βοήθειας στους πρόσφυγες θεώρησαν καθήκον το ότι πρέπει να εργασθούν στην κατεύθυνση της προστασίας της τοπικής κοινωνίας από τα δηλητήρια της ξενοφοβίας και του ρατσισμού που διαχέονταν σε αυτήν.

Για αυτό και εργάστηκαν μεθοδικά βοηθώντας υπηρεσίες του Δήμου Λέσβου στην αποκατάσταση κύρια του περιβάλλοντος όπου αυτό πληγώθηκε σοβαρά από τη δημιουργία ανεξέλεγκτων πρόχειρων προσφυγικών καταυλισμών. Δεκάδες πρόσκοποι ταξίδεψαν με δικά τους έξοδα από όλη την Ελλάδα βοηθώντας τις υπηρεσίες του δήμου σε καθαρισμούς κυρίως δημόσιων χώρων.

Η προσπάθεια συνεχίστηκε και όλο το 2016 με δράσεις κυρίως για το παιδί-πρόσφυγα σε καταυλισμούς και δομές διαμονής προσφύγων στο νησί.

Κορυφαίες στιγμές όμως ήταν αυτές όταν βρεθήκαμε στην πρώτη γραμμή την περίοδο της άφιξης των λέμβων, στους καταυλισμούς, στήνοντας σκηνές, συγκεντρώνοντας τρόφιμα για τις ανάγκες εστίασης, μοιράζοντας φαγητό. Παίζοντας ώρες ατέλειωτες με τα παιδιά πρόσφυγες. Βοηθώντας όπου μπορούσαμε την τοπική κοινωνία και τους φορείς της στην αντιμετώπιση των επιπτώσεων της κρίσης και συμβάλλοντας τα μέγιστα στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής.

Στείλαμε από τη Λέσβο μήνυμα αλληλεγγύης στα δοκιμαζόμενα παιδιά των πολέμων της Ανατολής, στα εγκλωβισμένα στα σύνορα και σε καταυλισμούς παιδιά-πρόσφυγες. Δείξαμε και είμαστε περήφανοι για αυτό το πραγματικό πρόσωπο των λαών της Ενωμένης Ευρώπης και των ιδεών της.

Και τώρα ήρθε η ώρα του απολογισμού. Της αξιολόγησης των όσων κάναμε.

Ήρθαμε σήμερα εδώ μπροστά σας να παραλάβουμε ένα βραβείο που απονέμεται στους πολίτες του νησιού μας. Σε όλους τους πολίτες που έδειξαν το πρόσωπο του ανθρώπου στον δοκιμαζόμενο.

Σας ευχαριστούμε που μας θυμηθήκατε εσείς που βρίσκεστε κοντά σε ισχυρά παγκόσμια κέντρα.

Σας ευχαριστούμε με ένα κομμάτι αντίδωρο, ένα στίχο του συμπατριώτη μας νομπελίστα ποιητή Οδυσσέα Ελύτη:

«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ

και μυρσίνη συ δοξαστική

μη παρακαλώ σας μη

λησμονάτε τη χώρα μου!»

Μη σας παρακαλούμε μη, μη λησμονάτε το νησί μας, τους ανθρώπους του. Είμαστε ακόμα εκεί. Αντέχουμε στα δύσκολα που ζούμε ακόμα, αλλά μη. Μη μας ξεχνάτε…