Δεν αρκούν τα όπλα – Η Ελλάδα χρειάζεται Δημόσια Διπλωματία και Πρέσβεις που δεν κάνουν τους ακριβοθώρητους

«Το 2003 ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Εξωτερικών ήταν 413.573.000,00 ευρώ ενώ του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας 3.949.870.000,00 ευρώ. Το 2021 ο προϋπολογισμός του Υπουργείου Εξωτερικών μόλις που ξεπερνούσε τα 260 εκ ευρώ, ενώ αντίστοιχα του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας τα 5 δις ευρώ.»

Αυτό σημείωνα σε άρθρο μου με τίτλο «Το λαθρεμπόριο πετρελαίου στερεί κάθε χρόνο από την Ελλάδα μισή φρεγάτα και ένα Υπουργείο Εξωτερικών», τον Σεπτέμβριο του 2021, και το οποίο ανέφερε επίσης, «σε άλλες χώρες, τις περισσότερες, η Διπλωματία έχει έναν προϋλογισμό 10% επί του ποσού που δίνεται στην άμυνα. Έτσι το Υπουργείο Εξωτερικών και η Ελληνική Διπλωματία θα έπρεπε να έχουν έναν προϋπολογισμό κοντά στα 500 εκ ευρώ. Σε άλλα κράτη προχωρούν σε τέτοια ποσά γιατί η Διπλωματία σε πολλές περιπτώσεις είναι η αιτία ώστε να μειωθούν οι εντάσεις , οι συγκρούσεις, και κατ επέκταση οι εξοπλισμοί.

Σήμερα οι Ελληνικές Πρεσβείες αναγκάζονται να ασκούν Διπλωματία με 200 και 300 ευρώ τον μήνα σε χώρες που τα συμφέροντα της Ελλάδας είναι ζωτικά. Στην περίπτωση που τα 300 εκ ευρώ απο το λαθρεμπόριο πετρελαίου έμπαιναν στα κρατικά ταμεία, το Υπουργείο Εξωτερικών θα μπορούσε να δημιουργήσει 50 νέες Πρεσβείες και Προξενεία, ενώ θα προχωρούσε σε εκπαίδευση εκατοντάδων νέων διπλωματών. Ο πόλεμος είναι ένα πολύ ακριβό εγχείρημα. Μεγάλο μέρος του εξοπλισμού και των προμηθειών προορίζονται μόνο για μία χρήση. Το κόστος μονάδας ενός πυραύλου Hellfire II, για παράδειγμα, υπερβαίνει τα 71.000 δολλάρια. Αντίθετα το ανθρώπινο δυναμικό και η Διπλωματία είναι ικανά να αποτρέψουν τον πόλεμο»

Τις τελευταίες ημέρες λόγω της έντασης των Ελληνοτουρκικών συνομιλώ με διάφορους ειδικούς και μη, από χώρες φιλικές και μη. Οι απ΄όψεις που έχουν αποκομίσει από αυτή την ένταση είναι, πως κάπου φταίει και η Ελλάδα. Ειδικά οι χώρες που θεωρητικά είναι πιο κοντά στην Τουρκία, και λόγω των συμφερόντων, όπως το Αζερμπαϊτζάν, η Ιταλία, ακόμα και η Βουλγαρία, έχουν υιοθετήσει σε μεγάλο βαθμό τον μονόλογο της Τουρκίας.

Όταν τους εξηγώ τι ακριβώς συμβαίνει με το θέμα των νησιών μένουν έκπληκτοι όχι για τις αιτιολογήσεις, αλλά για την μη προσπάθεια της Ελλάδας να εξηγήσει στους ίδιους και στο λαό της κάθε χώρας, τις θέσεις της Ελλάδας μέσω της Δημόσιας Διπλωματίας.

Σε εκείνο το σημείο δεν προχωρείς σε εξηγήσεις, γιατί η αλήθεια θα μειώσει το κύρος της χώρας.

Η χώρα πάσχει από ικανούς διπλωμάτες. Όσο και αν δεν τους αρέσει, οι περισσότεροι βλέπουν την θέση του Πρέσβη ως μια καλή εργασιακή διέξοδο, μια ευχάριστη παραμονή σε ευρωπαϊκή χώρα, και μια καλή συνταξιοδότηση για να υπάρχει ο χρόνος για την συγγραφή βιβλίου.

Η υπερβολική ευγένεια που κολλά σαν «βδέλλα» πάνω τους, τους μετατρέπει σε «ζόμπι» της Διπλωματίας και ευθυνόφοβους, με αποτέλεσμα να μην παράγουν κανένα ουσιαστικό έργο, πέρα από τα ασφαλή, μη συγκρουσιακά, τηλεγραφήματα.

Μπορούμε να αναφέρουμε παραδείγματα – είναι εν ενεργεία και θα τους εκθέσουμε – που με πολλά προβλήματα, ακόμα και επικοινωνίας, παράγουν αποτελέσματα. Δεν είναι όμως αυτό το ζητούμενο. Το Υπουργείο Εξωτερικών, όπως και ο στρατός, είναι ένας μηχανισμός που απαιτεί συνέχεια στην πολιτική, και αν στον στρατό υπάρχει η πειθαρχία που μετριάζει την μετριότητα στελεχών, με αποτέλεσμα να την βλέπουμε στα κανάλια όταν θα έχουν αποστρατευτεί, δεν συμβαίνει το ίδιο στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Πρόσφατα παραδείγματα ο πρώην Πρέσβης στο Κίεβο που εγκατέλειψε την θέση του όταν ο υφιστάμενος του βομβαρδιζόταν την Μαριούπολη, και ο πρώην πρέσβης στο Ελσίνκι, που λίγες ημέρες μετά την αποχώρηση του από ΥΠΕΞ, σε τηλεοπτική εκπομπή σημείωνε πόσο πολύ θαύμαζε την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας.

Όλα τα παραπάνω συμβαίνουν γιατί το Υπουργείο Εξωτερικών δεν έχει την κινητήριο δύναμη, τα λεφτά. Σήμερα οι Πρέσβεις μας στην Βουλγαρία, την Αλβανία, την Τουρκία, το Αζερμπαϊτζάν, την Γεωργία, και ακόμα περισσότερο (αν είχαμε διπλωματικές αποστολές) στο Ουζμπεκιστάν, το Τουρκμενιστάν και το Καζακστάν, θα έπρεπε να ήταν με σημειώσεις, χάρτες και video στην τσάντα τους, και να γυρνούσαν από κανάλι σε κανάλι. Μερικοί από αυτούς μάλιστα, όπως ο Πρέσβης στην Τουρκία, η το Προξενείο στην Κωνσταντινούπολη, θα έπρεπε να κάνουν προσωπικές εκδρομές στον Πόντο και όχι στο Λονδίνο και την Αθήνα.

Στις παραπάνω χώρες που ανήκουν στον Τουρκικό κόσμο, όπως το Ουζμπεκιστάν, (όχι της Τουρκίας) υποσκάπτει ένας μεγάλος αντιτουρκισμός (της Τουρκίας) όπου η χώρα τον αφήνει ανεκμετάλλευτο.

Μπορεί να το εκμεταλλευτεί; Φυσικά! Σήμερα σε όλες αυτές τις χώρες, το σύνολο των ειδικών και λαών, θεωρεί -γιατί έτσι τους είπε η Τουρκία – πως στην Κύπρο έγινε επέμβαση διάσωσης, Τουρκοκυπρίων και Ελληνοκυπρίων

Καλές είναι οι Ευρωπαϊκές πόλεις και οι εκεί διπλωματικές αποστολές, έχουν πιάνιο βολίκαι φοντάν, αλλά ήρθε η ώρα οι αποστολές αυτές να δουλέψουν, και για το πράξουν η Πολιτεία πρέπει να τους δώσει όπλα, χρήματα δηλαδή.