Χάνει (και) το παιχνίδι στη Συρία ο σουλτάνος

Το κεφάλαιο της εμπλοκής της Τουρκίας στη Συρία ξεκίνησε μετά το 2003 ως επίθεση φιλίας στον Ασαντ, για να γίνει μετά το 2011 τυχοδιωκτική εμπλοκή συμμαχίας με τον διάβολο, προκειμένου να υπάρξει καθεστωτική ανατροπή στη Δαμασκό.

Στη χειρότερη στιγμή, λιγότερο από έναν μήνα πριν από το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου για την έγκριση της συνταγματικής μεταρρύθμισης με την οποία υιοθετείται προεδρικό καθεστώς, μια ψηφοφορία που ήδη προδιαγράφεται να έχει οριακό αποτέλεσμα και σε καμιά περίπτωση εκλογικός περίπατος.

Εξελίξεις
Οι εξελίξεις είναι αμείλικτες και μη διαχειρίσιμες επικοινωνιακά, αλλά και επί της ουσίας, από τον Ερντογάν: Μέσα σε δύο βδομάδες πρώτες οι ΗΠΑ του διεμήνυσαν ότι την πολιορκία και την κατάληψη της πρωτεύουσας των τζιχαντιστών του Ισλαμικού Κράτους Ράκα θα αναλάβουν ως υπεργολαβία οι Κούρδοι της Συρίας, η οργάνωση PYD και η πολιτοφυλακή YPG, με την Αγκυρα να μην μπορεί να έχει ούτε καν συμβολική συμμετοχή

Το δεύτερο και ισχυρότερο ράπισμα ήλθε από τη Ρωσία, η οποία ανακοίνωσε τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στην κουρδοκρατούμενη περιοχή της Δυτικής Συρίας, μια εξέλιξη που ακυρώνει πλέον οποιαδήποτε δυνατότητα της Τουρκίας να περιορίσει εδαφικά τις περιοχές που ελέγχουν οι Κούρδοι και όχι μόνον: Στην ουσία ακυρώνεται, με άδοξο για τον Ερντογάν τρόπο, ο ελιγμός της προσέγγισης με τη Μόσχα που υλοποιήθηκε το 2016, λίγο πριν και λίγο μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου.

Τότε ο Ερντογάν διαβεβαίωσε τη Μόσχα ότι δεν πρόκειται να ενοχλήσει την προέλαση του Ασαντ και της φιλοϊρανικής συμμαχίας που τον στηρίζει προς το Χαλέπι και σε αντάλλαγμα πήρε την ανοχή του Κρεμλίνου να προωθήσει τουρκικές στρατιωτικές δυνάμεις πέριξ του Ευφράτη, ώστε να εμποδίσει τη συνένωση των Κούρδων της Βορειοανατολικής Συρίας με τον κουρδικό θύλακο της Βορειοδυτικής Συρίας που έχει τη δυναμική πρόσβασης στη Μεσόγειο.

Με το «πράσινο φως» της Μόσχας ως πλεονέκτημα, ο Ερντογάν άρχισε να ενισχύει τις δυνάμεις του στο Βόρειο Ιράκ πέριξ της Μοσούλης, με στόχο να εμποδίσει την κατάληψη της άλλης πρωτεύουσας των τζιχαντιστών από τους Κούρδους Πεσμεργκά του Βόρειου Ιράκ.

Παρενόχληση
Σήμερα η περίπλοκη παραπάνω στρατηγική είναι σμπαράλια και θρύψαλα, καθώς γύρω από τον Ευφράτη όσο και γύρω από τη Μοσούλη η τουρκική παρουσία ανεδείχθη σε μείζονος σημασίας παρενόχληση τόσο για τη Μόσχα όσο και για την Ουάσιγκτον.

Οι Κούρδοι πρωταγωνιστούν στην ολοκλήρωση της κατάληψης της Μοσούλης, περιμένουν το σύνθημα να εφορμήσουν στη Ράκα, οι Ρώσοι με την εγκαθίδρυση βάσης στην κουρδική Βορειοδυτική Συρία δηλώνουν δυναμικό «παρών» στο Κουρδικό συνολικά.

Είναι προφανές ότι σύντομα θα έλθει η ώρα που ο Ερντογάν θα πάρει σαφές μήνυμα ότι πρέπει να αποσύρει τις δυνάμεις του από τον Ευφράτη και γύρω από τη Μοσούλη και να χωνέψει ότι δεν έχει ρόλο στην επόμενη μέρα στη Συρία και κυρίως ότι δεν μπορεί να αποτρέψει την εδαφική συνέχεια του κουρδικού Βόρειου Ιράκ, με την υπό κουρδικό έλεγχο περιοχή της Μοσούλης που συνορεύει με την κουρδική Βορειανατολική Συρία, η οποία θα αποκτήσει δυτικά του Ευφράτη πρόσβαση στη Μεσόγειο!

ΗΠΑ και Ρωσία δείχνουν «κόκκινη κάρτα», οι σχέσεις με το Ισραήλ έχουν ραγίσει ανεπανόρθωτα, με την Αίγυπτο υπάρχει ψυχροπολεμική καχυποψία ενώ το μόνο πεδίο που συμφωνούν οι δυο μεγάλοι αντίπαλοι για την ηγεμονία στη Μέση Ανατολή, το Ιράν και η Σαουδική Αραβία, είναι ότι δεν θέλουν οποιονδήποτε ρόλο της Αγκυρας στο Ιράκ και στη Συρία.

Πέραν της συγκυρίας, στη Συρία και στο Ιράκ η χειραφέτηση των Κούρδων είναι στρατηγική επένδυση των ΗΠΑ. Ενα σταδιακά ενιαίο Κουρδιστάν αποδυναμώνει κάθε επανεμφάνιση του Αραβικού Ριζοσπαστικού Εθνικισμού στο Ιράκ και στη Συρία, ψαλιδίζει την ισχύ του Ιράν και επιταχύνει ως μη αντιστρέψιμη νομοτέλεια τη χειραφέτηση των Κούρδων στη Νοτιοανατολική Τουρκία.

Άρθρο του Γιώργου Καπόπουλου από ethnos.gr