Χαμένοι στη μετάφραση και την ερμηνεία…

Με μεγάλη προσοχή ο δημοσιογραφικός κόσμος της Ροδόπης παρακολουθεί αυτές τις μέρες τα δημοσιεύματα που αφορούν και στις καθ’ημάς προεκτάσεις που έχει η απαγόρευση πρόσβασης στην Τουρκία κάποιων ιστοσελίδων από την Ελλάδα, καθώς και η απόπειρα «αγιοποίησης» κάποιων «μειονοτικών δημοσιογράφων».

Είχαμε εξ’αρχής επισημάνει  ότι η Χώρα μας πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη της την τουρκική προκλητικότητα ενώ θα πρέπει να σταθούμε με ιδιαίτερο σκεπτικισμό και στην απόπειρα εξαγωγής της κρίσης με το πρόσχημα της δίωξης του «τρομοκράτη Φετουλάχ Γκιουλέν», κρατώντας αποστάσεις και από  την «γραμμή υπεράσπισης» από εφημερίδα των Αθηνών ατόμων που εμπλέκονται σε υπόγειες διαδρομές πληροφοριών και πληροφόρησης.

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι οι «διωκόμενοι δημοσιογράφοι» δεν ζητούν συμπαράσταση από εμάς, τους συναδέλφους τους στη Ροδόπη  ή τις ελληνικές δημοσιογραφικές ενώσεις αλλά από δημοσιογραφικούς οργανισμούς της Αθήνας.

Για τον τρόπο λειτουργίας του Τουρκικού Προξενείου και τις παραδιπλωματικές μεθόδους που εφαρμόζει  δεν χρειάζεται να γίνει ιδιαίτερος λόγος ενώ είναι γνωστές και οι σχέσεις της τουρκικής ηγεσίας με τα μέσα ενημέρωσης,  ιδιαίτερα μετά το «υβριδικό πραξικόπημα» του Ιουλίου!

• Οι Δημοσιογράφοι Χωρίς Σύνορα κατατάσσουν την Τουρκία μεταξύ 180 χωρών στη 151η θέση στο δείκτη ελευθερίας του Τύπου το 2016, ενώ το 2005 βρισκόταν στην 98η θέση.
• Ο αριθμός των φυλακισμένων δημοσιογράφων, μέχρι τέλος Σεπτεμβρίου, φτάνει τους 107, ενώ στους 155 έφθασε ο αριθμός των ΜΜΕ, εκδοτικών οίκων, τηλεοπτικών καναλιών και ραδιοφωνικών σταθμών που έκλεισαν.
• Σύμφωνα με δημοσιεύματα του τουρκικού τύπου, περίπου το ένα τρίτο αυτών, εκπροσωπούν ομάδες αριστερών, Κούρδων και άλλων αντιπολιτευτικών ομάδων και δεν σχετίζονται με την κίνηση του Φετουλλάχ Γκιουλέν, ο οποίος κατηγορείται ως δράστης της απόπειρας πραξικοπήματος.

Οι εξελίξεις στην γείτονα χώρα και το κενό που τείνει να δημιουργηθεί στις εκεί δομές εξουσίας  αποτελούν μία μοναδική ευκαιρία για τον επανασχεδιασμό  κάποιων παραμέτρων της ελληνικής διπλωματικής πρακτικής, ενώ δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας και η ανάγκη για ανάδειξη μιας σύγχρονης ηγεσίας από τους κόλπους της Μειονότητας η οποία προς το παρόν βρίσκεται σε φάση ΑΝΑΚΥΚΛΗΣΗΣ.

Σε αυτό το πνεύμα η τοπική κοινωνία απαιτεί να της απευθύνονται στη γλώσσα που καταλαβαίνει και κατανοεί και όχι μέσω μετάφρασης ή ερμηνείας…