Αν δεν ήθελε να τον εκθέσει, θα συνομιλούσε και με τον Δημήτρη Κουτσούμπα

Ο  Αμερικανός Πρέσβης στην Αθήνα, Τζέφρι Πάιατ, έχει καταφέρει κατά την  θητεία του στην Ελλάδα, να συνομιλήσει με όλους, και όταν εννοούμε με όλους, όχι μόνο τους άμεσους ενδιαφερόμενους, την κυβέρνηση, αλλά και με Δημάρχους, προέδρους επιμελητηρίων, ιδιοκτήτες μικρών εταιρειών, ακόμα και απλούς πολίτες

Η θητεία συνέπεσε με την καλύτερη περίοδο που διανύουν οι δύο χώρες κάτω από ειδικές συνθήκες, τις οποίες πολλές φορές δημιούργησε ο ίδιος. Αν εξαιρέσει κανείς τις συστάσεις που έκανε μπροστά στις κάμερες στον Πρόεδρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου Έβρου για το πρόβλημα που δημιούργησε στην Κριμαία, ο Τζέφρι Πάιατ φέρθηκε με απόλυτο σεβασμό στην χώρα, στους Έλληνες και ακόμα περισσότερο στους ιδεολογικούς αντιπάλους του.

Η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την νέα πετυχημένη συμμαχία και συνεργασία ανάμεσα τις δύο χώρες. Για μια Αριστερή κυβέρνηση αυτή η στροφή δεν έγινε εύκολα, αλλά και ο ίδιος ο Αμερικανός Πρέσβης φρόντισε να αντιμετωπίσει αυτή την επιλογή ανάλογα. Συνομίλησε με όσους χρειάστηκε από την κυβέρνηση, τους συμπεριφέρθηκε ως φίλους και συμμάχους, και το πιο σημαντικό, τους συναντούσε πάντα επισκεπτόμενος και δεν τους φιλοξενούσε στην Πρεσβεία, όπως κάνουν οι περισσότεροι διπλωμάτες.

Και επειδή η θητεία του κατά κοινή ομολογία είναι πετυχημένη, παραμένει στην Αθήνα για έναν ακόμη χρόνο. Πριν την απόφαση αυτή, κάποιοι από την Ελλάδα και από την άλλη μεριά του Ατλαντικού, θέλησαν να τον απομακρύνουν. Ο ίδιος τι έκανε; Αυτό που ξέρει να κάνει καλά, συνομίλησε, και μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κατάλαβαν και οι πιο δύσπιστοι ότι ο τρόπος που προσέγγισε την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια προσέγγιση σε σύμμαχο, φίλο και όχι η προσωπική του επιλογή.

Αν παρατηρήσει κάποιος προσεκτικά την δραστηριότητα του λίγες μέρες πριν τις εκλογές, και μετά την εκλογή της νέας κυβέρνησης, ο  Τζέφρι Πάιατ συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, το μόνο που αλλάζει είναι τα πρόσωπα.

Οι ακόμα πιο παρατηρητικοί, θα τον είδαν μόλις λίγες ημέρες μετά τον σοβαρό τραυματισμό του και την επέμβαση που έκανε, και ενώ θα έπρεπε να βρίσκεται σε ανάρρωση, βρέθηκε την πρώτη ημέρα στο συνέδριο του Economist, έμεινε στο stage της συζήτησης όσο ήταν και οι συνομιλητές του, και έκανε όλες τις συναντήσεις που ήταν προγραμματισμένες.

Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το άρθρο είναι ύμνος στον Τζέφρι Πάιατ, αλλά το άρθρο είναι ύμνος σε κάτι που λείπει από την Ελληνική πολιτική σκηνή, η Συνομιλία. Οι Έλληνες πολιτικοί δεν συνομιλούν, και θα έπρεπε να παρατηρούν τον Αμερικανό Διπλωμάτη και να μάθουν. Ο ίδιος αν δεν ήθελε να εκθέσει τον Γενικό Γραμματέα του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα, θα φρόντισε και θα συνομιλούσε ακόμα και με αυτόν.

Το άρθρο είναι και ύμνος και με τον τρόπο που ασκεί διπλωματία ο Τζέφρι Πάιατ, έναν τέτοιο τρόπο που θα έλεγε κανείς ότι δημιουργεί μια δική του “σχολή”.  Το μέλλον των διπλωματών που περνάνε από την Πρεσβεία της Αθήνας είναι γνωστό, και του Τζέφρι Πάιατ θα είναι μια μεγάλη πολιτική καριέρα στις ΗΠΑ. Μετά από αυτή την καριέρα, οι Έλληνες θα πρέπει να φροντίσουν με κάποιο τρόπο να επιστρέψει στην Ελλάδα. Τότε, απεγκλωβισμένος από την αποστολή του θα προσφέρει πολλά περισσότερα στην χώρα, που όπως φαίνεται, έχει αγαπήσει