Αλεξάντρ Ντούγκιν: Oι πιθανότητες ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα αυξάνονται καθημερινά

Για Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο κάνει λόγο σε άρθρο-φωτιά ο ρώσος υπερεθνικιστικής φιλόσοφος Αλεξάντρ Ντούγκιν, οι επισημάνσεις του οποίου έχουν ιδιαίτερη σημασία καθώς θεωρείται ο ιθύνων νους πίσω από τις κινήσεις του προέδρου της Ρωσίας Βλαντίμιρ Πούτιν στη γεωπολιτική «σκακιέρα» (στη φωτογραφία από moderndiplomacy.eu, επάνω, Πούτιν, αριστερά, και Ντούγκιν).

Τι αναφέρει:

«Τις τελευταίες ημέρες έχει επέλθει μια σημαντική αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων στην Ουκρανία. Πρέπει να γίνουν κατανοητές όλες οι πτυχές της. Οι αντεπιθέσεις του Κιέβου ήταν γενικά αποτυχημένες στην περιοχή της Χερσώνας, όμως δυστυχώς επιτυχείς στην περιοχή του Χαρκόβου. Η κατάσταση στην περιοχή του Χαρκόβου και η αναγκαστική υποχώρηση των συμμαχικών δυνάμεων αποτελεί το σημείο καμπής.

Αφήνοντας στην άκρη τις ψυχολογικές επιπτώσεις και τα δικαιολογημένα συναισθήματα των πατριωτών, πρέπει να σημειωθεί ότι σε ολόκληρη την ιστορία της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης, έχουμε φτάσει στο σημείο χωρίς επιστροφή. Ολοι προτείνουν τώρα τη λήψη έκτακτων μέτρων για να αντιστραφεί η κατάσταση, και ορισμένες από αυτές τις προτάσεις είναι αρκετά λογικές. Χωρίς να διεκδικούμε βραβείο πρωτοτυπίας, εδώ προσπαθούμε απλώς να συνοψίσουμε τα πιο καίρια επιχειρήματα και προτάσεις και να τα εντάξουμε στο παγκόσμιο γεωπολιτικό πλαίσιο.

Βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο η Δύση μας σπρώχνει με εμμονή. Αυτό δεν είναι πια φόβος ή προσδοκία, είναι γεγονός. Η Ρωσία βρίσκεται σε πόλεμο με τη Δύση συνολικά, με το ΝΑΤΟ και τους συμμάχους (αν και όχι με όλους – η Τουρκία και η Ελλάδα έχουν τη δική τους θέση, και ορισμένες ευρωπαϊκές χώρες, κυρίως η Γαλλία και η Ιταλία, αλλά όχι μόνο, δεν θέλουν να συμμετάσχουν ενεργά στον πόλεμο με τη Ρωσία). Και όμως, η απειλή ενός Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου έρχεται όλο και πιο κοντα.

Το αν θα καταλήξει στη χρήση πυρηνικών όπλων είναι ένα ανοιχτό ερώτημα. Όμως οι πιθανότητες ενός πυρηνικού Αρμαγεδδώνα αυξάνονται καθημερινά. Είναι απολύτως ξεκάθαρο, και πολλοί ηγέτες του Αμερικανικού στρατού (όπως ο πρώην διοικητής των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ στην Ευρώπη, Μπεν Χότζες) το διακηρύσσουν ανοιχτά ότι η Δύση δεν θα είναι ικανοποιημένη ούτε ακόμη και με την πλήρη αποχώρησή μας από το έδαφος της πρώην Ουκρανίας, θα καταλήξουμε στο έδαφός μας, επιμένοντας σε «άνευ όρων παράδοση» (Γενς Στόλτενμπεργκ), «από-ιμπεριαλισμό» (Μπεν Χότζες), διαμελισμό της Ρωσίας.

Το 1991, η Δύση ήταν ικανοποιημένη με την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και την ιδεολογική μας συνθηκολόγηση, κυρίως με την υιοθέτηση της δυτικής φιλελεύθερης ιδεολογίας, του πολιτικού συστήματος και της οικονομίας υπό τη δυτική ηγεσία. Σήμερα, η κόκκινη γραμμή για τη Δύση είναι η ύπαρξη μιας κυρίαρχης Ρωσίας – ακόμη και εντός των συνόρων της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Η αντεπίθεση των Ενόπλων Δυνάμεων της Ουκρανίας στην περιοχή του Χαρκόβου συνιστά άμεση επίθεση της Δύσης εναντίον της Ρωσίας. Ολοι γνωρίζουν ότι αυτή η επίθεση οργανώθηκε, προετοιμάστηκε και εξοπλίστηκε από τη στρατιωτική διοίκηση των Ηνωμένων Πολιτειών και του ΝΑΤΟ και υλοποιήθηκε υπό την άμεση επίβλεψή τους. Δεν πρόκειται μόνο για τη χρήση στρατιωτικού εξοπλισμού του ΝΑΤΟ, αλλά και για την άμεση αξιοποίηση δυτικών αεροδιαστημικών πληροφοριών, μισθοφόρων και εκπαιδευτών. Στα μάτια της Δύσης, αυτή είναι η αρχή του “τέλους μας”. Εφόσον επιδείξαμε κάποια αδυναμία στην άμυνα των εδαφών υπό τον έλεγχό μας στην περιοχή του Χαρκόβου, μπορούμε να ηττηθούμε περαιτέρω. Αυτή δεν είναι μια μικρή επιτυχία της αντεπίθεσης του Κιέβου, αυτή είναι η πρώτη απτή επιτυχία της “Drang nach Osten” (“Πορείας προς ανατολάς”) του ΝΑΤΟ.

Φυσικά, μπορεί κανείς να προσπαθήσει να αποδώσει τα παραπάνω σε προσωρινές “τεχνικές δυσκολίες” και ν’ αναβάλει την ουσιαστική ανάλυση της κατάστασης για αργότερα. Αλλά αυτό απλώς θα καθυστερούσε τη συνειδητοποίηση ενός τελελεσμένου γεγονότος, αποδυναμώνοντας και αποθαρρύνοντάς μας.

Αξίζει τον κόπο, επομένως, να παραδεχτούμε ψυχρά το γεγονός πως η Δύση όχι μόνο μας έχει κηρύξει πόλεμο, αλλά τον διεξάγει κιόλας. Δεν επιλέξαμε εμείς αυτόν τον πόλεμο, δεν τον θέλαμε. Το 1941, επίσης δεν θέλαμε πόλεμο με τη ναζιστική Γερμανία και αρνηθήκαμε να πιστέψουμε σε αυτόν μέχρι το τέλος. Στην τρέχουσα κατάσταση όμως, όταν διεξάγεται de facto πόλεμος εναντίον μας, αυτό δεν έχει σημασία. Τώρα είναι σημαντικό μόνο να τον κερδίσουμε, υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα της Ρωσίας να υπάρχει.

Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση ως περιορισμένη επιχείρηση για την απελευθέρωση του Ντονμπάς και ορισμένων εδαφών της Νέας Ρωσίας έχει ολοκληρωθεί. Σταδιακά εξελίχθηκε σ’ έναν πλήρη πόλεμο με τη Δύση, στον οποίο, στην πραγματικότητα, το ναζιστικό καθεστώς του Κιέβου με τις τρομοκρατικές πρακτικές του παίζει μόνο τον ρόλο οργάνου. Η απόπειρα πολιορκίας του για την απελευθέρωση σειράς εδαφών της Νέας Ρωσίας που ελέγχονταν από τους ουκρανούς Ναζί, διατηρώντας αμετάβλητη την υπάρχουσα γεωπολιτική ισορροπία δυνάμεων στον κόσμο, ως μια τεχνική επιχείρηση απέτυχε, και είναι τελείως ανώφελο να προσποιούμαστε ότι απλώς συνεχίζουμε την ειδική στρατιωτική επιχείρηση.

Χωρίς να το θέλουμε, βρισκόμαστε τώρα σε πόλεμο, και αυτό επηρεάζει κάθε πολίτη της Ρωσίας: ο καθένας μας βρίσκεται στο στόχαστρο του εχθρού, του τρομοκράτη, του ελεύθερου σκοπευτή.

Λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους, η κατάσταση είναι τέτοια που είναι πλέον αδύνατο να επανέλθουν οι αρχικές συνθήκες που επικρατούσαν πριν τις 24 Φεβρουαρίου 2022. Αυτό που συνέβη είναι μη αναστρέψιμο και δεν πρέπει να ανησυχούμε καν για τυχόν παραχωρήσεις ή συμβιβασμούς από τη μεριά μας. Ο εχθρός θα δεχτεί μόνο την πλήρη παράδοση, υποδούλωση, διαμελισμό, κατοχή. Έτσι απλώς δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Το τέλος της ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης σημαίνει ότι απαιτείται η ριζική αλλαγή ολόκληρου του πολιτικού και κοινωνικού συστήματος της σύγχρονης Ρωσίας – ώστε να τεθεί σε κατάσταση πολεμικής ετοιμότητας – στην πολιτική, την οικονομία, τον πολιτισμό και τη σφαίρα πληροφοριών. Η ειδική στρατιωτική επιχείρηση κατείχε το προηγούμενο διάστημα σημαντική θέση στη ρωσική δημόσια ζωή, αλλά αυτή περιλάμβανε και άλλα πράγματα. Ο πόλεμος με τη Δύση υπερνικά τα πάντα».